ΣΥΡΙΖΑ, ένα αυτοαναφορικό «wild bunch» αφιονισμένων με την εξουσία και τις καρέκλες;

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Κασσελάκη έδειξε ποιος είναι. Με τον Κασσελάκη στο τιμόνι ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε όλες τις ιδιότητες ενός κόμματος ξεγυμνωμένου από τις αρχές και τις αξίες τις οποίες υποτίθεται ότι υπηρετεί.

Η γυμνή αλήθεια σε όλο της το μεγαλείο. «Φάτσα κάρτα» που λέει ο λαός, αυτόν που ο ΣΥΡΙΖΑ τον ξέχασε στο δρόμο για τα μάτια της μεσαίας τάξης. Ο Κασσελάκης δεν είναι το παράδοξο της ιστορίας, αλλά το αποτέλεσμα μίας πορείας, όπου όλα τα προβλήματα έμπαιναν κάτω από το χαλί της ανάθεσης, της διαμεσολάβησης των μηχανισμών και της λατρείας του αρχηγού.

Η κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ επι Τσίπρα θεωρούνταν λίγο πολύ ως προπατορικό αμάρτημα. Αυτοί που σήμερα βγαίνουν σε κανάλια και social media με τόσο θάρρος και θράσος και ασκούν κριτική, αντί να μετρούν το πολιτικό τους μπόι, βλέπουν μόνο της σκιά τους. Ενοχλούνται διότι λέει η αδιαμεσολάβητη σχέση του προέδρου με το λαό, που προτάσσει ο Κασσελάκης, στην ουσία καταργεί όλα τα ενδιάμεσα όργανα και το ρόλο τους στο κόμμα, στη παραγωγή πολιτικής και στη λήψη των αποφάσεων.

Το κακό όμως είχε γίνει από πριν. Ήδη τα όργανα είχαν καταργηθεί επί Τσίπρα. Ο Κασσελάκης απλά τα βρήκε έτοιμα, στρωμένα και ισοπεδωμένα. Ένα κόμμα όπου η άτυπη ιεραρχία των επωνύμων καθόριζε τα πάντα, με τα όργανα σε ρόλο κομπάρσου να ευλογούν τα γένια των μηχανισμών και των πρωτοκλασάτων με τις ευλογίες πάντα του αρχηγού.

Γι αυτό μετά το «έγκλημα» κρύφτηκε. Τι να πει; Ότι παράδωσε ΜΚΟ, ένα παραπολιτικό γκρουπούσκουλο, ένα αυτοαναφορικό «wild bunch» αφιονισμένων με την εξουσία και τις καρέκλες; Οι αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες έδειξαν και την αδυναμία της αντίδρασης ενός πολιτικού σχηματισμού που έγινε κυβέρνηση λόγω ανάγκης, ελέω χρεωκοπίας.

Κι όταν βγήκε να μιλήσει, στην ιλαροτραγωδία του συνεδρίου του Φεβρουαρίου, η όλη διαδικασία αποκαλύφθηκε ως φιάσκο και κακοπαιγμένη φάρσα. Τόσο εύκολα. Τόσο σαθρά. Παιχνίδια εξουσίας στην πλάτη των μελών του κόμματος και εν τέλει στην πλάτη της ελληνικής κοινωνίας.

Ο Κασσελάκης ακυρώθηκε από τη στιγμή που επέλεξε να προβάλει τον εαυτό του και όχι την πολιτική του. Ίσως γιατί δεν υπάρχει πολιτική. Αυτό το υπερθέαμα γύρω από το πρόσωπο του, είναι αυτό που τον καταδίκασε στην ανυποληψία. Και δεν είναι μόνο η γούρνα των Σπετσών και η πολυτέλεια του Κολωνακίου που έχει κατεδαφίσει την εικόνα του. Είναι η αδιαφορία του για τις εξελίξεις. Έγινε μέρος του κυρίαρχου θεάματος. Είναι το πολιτικό θέαμα που τροφοδοτεί και ανατροφοδοτεί το reality της ελληνικής πολιτικής σκηνής μέσα από την χειραγωγούμενη τηλοψία των πετσωμένων ΜΜΕ. Πρώτο θέμα και θέαμα στην αδηφάγα παραπολιτική αρένα.

Ήταν επιλογή του να ποντάρει στο show και όχι στην ουσία μίας αντιπολίτευσης που θα πρόβαλε τις ασχήμιες μίας πολιτικής που ισοπεδώνει δικαιώματα και ελευθερίες, ενισχύει τη φτώχεια, οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και περιβαλλοντική και διευρύνει τις ανισότητες. Οι πολιτικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ χάνονταν ως ψίθυρος μέσα στον κυκεώνα του παραπολιτικού ακροάματος – θεάματος Κασσελάκη.

Ο Κασσελάκης τα βρήκε έτοιμα διαλυμένα, δεν τα άλλαξε και τάκανε χειρότερα. Τι έκαναν όμως οι «άλλοι» που σήμερα εμφανίζονται ως η εναλλακτική πρόταση και λύση; Αυτοί είναι το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι οι μηχανισμοί εξουσίας που έχουν καταστείλει τη συλλογικότητα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που αποδόμησαν το συλλογικό υποκείμενο και τις συλλογικές διαδικασίες. Αυτοί που συνειδητά υπονόμευσαν διαδικασίες και όργανα προκειμένου να διαιωνίσουν την παρουσία τους σε λίστες, όργανα και θέσεις ευθύνης. Και σήμερα τα χρεώνουν όλα στον Κασσελάκη, χωρίς αυτοκριτική, χωρίς να ρίχνουν έστω μια ματιά στον καθρέπτη.

Η Αριστερά δεν χρωστά τίποτα, σε κανένα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα φαντάζει ένα «πουκάμισο αδειανό», που θάλεγαν από το ΠΑΣΟΚ, με το οποίο κάποιοι φαντασιώνονται και διακηρύσσουν συνεργασίες και πανηγυρικές επιστροφές στις καρέκλες της εξουσίας. Πως, με ποιο τρόπο και λόγο; Ποια είναι η άλλη πρόταση;

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταντήσει, μοιάζει να έχει καταντήσει, ένα πολιτικό κουφάρι:

• Δεν μπορεί να πείσει ότι διαθέτει στρατηγική και σχέδιο με ξεκάθαρα πολιτικά κι ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Για ποιόν και γιατί.
• Λόγω αυτού έχασε το πολιτικό κύρος και την αξιοπιστία του, γεγονός που του κόστισε την επαφή του με το λαό, τα λαϊκά στρώματα που υποτίθεται εκπροσωπεί. Γι αυτό δεν έχει καμία παρουσία στα κοινωνικά κινήματα, στα συνδικάτα και την αυτοδιοίκηση, όπου κατάντησε να παρακαλάει το ΠΑΣΟΚ για συνεργασίες.
• Η έλλειψη αυτής της κοινωνικής δυναμικής, του στέρησε τη δυνατότητα, ως κόμμα, να αναπτυχτεί ως αυτόνομος, αυτοτελής ζωντανός πολιτικός οργανισμός της Αριστεράς που δεν ετεροκαθορίζεται, αλλά αυτοθεσμίζεται που θάλεγε και ο Καστοριάδης.

Η ζωή όμως, που λέει και το ρητό, δεν αφήνει κενά. Τα πληρώνει σχεδόν αυτόματα και διαλεκτικά. Θέση, αντίθεση, σύνθεση. Και το δύσκολο είναι να διαλέξεις και να πείσεις για τα δύο πρώτα. Όλοι σήμερα μιλούν για νέα σύνθεση της δήθεν προοδευτικής παράταξης. Αερολογίες των καρεκλολάγνων και θεσιθήρων. Χωρίς θέσεις και αντιθέσεις δεν υπάρχει σύνθεση. Δηλαδή αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν γίνεται.

Υ.Γ.: Αν δεν ξέρουν, ας ρωτήσουν τον «σεφ» Κυριάκο…