Τα αγαπημένα της βιβλιοθήκης μου

Κάποτε διάβαζα μανιωδώς, τόσο που η μάνα μου φοβόταν μη μου σαλέψει και με παρότρυνε να βγαίνω έξω για λίγο αέρα… Δεν διάβαζα όμως όσο έπρεπε τα μαθήματα του σχολείου. Προτιμούσα τη λογοτεχνία, χωρίς κανένα σύστημα ή σειρά, ύστερα πήρα σβάρνα τα θεατρικά έργα, ακολούθησαν δοκίμια, μελέτες, ποιήματα, περιοδικά, εφημερίδες, αλλά πάντα επέστρεφα στον πεζό Λόγο, όπου βυθιζόμουν με ανακούφιση. Πάνε πολλά χρόνια που δεν διαβάζω πια – με δυσκολία ακόμα και εφημερίδα. Όχι μόνο εξαιτίας της πρεσβυωπίας, κυρίως από βαρεμάρα. Σπάνια ξεφυλλίζω κάνα βιβλίο (συνήθως σε ταξίδι), όμως το αφήνω μισοτελειωμένο χωρίς καμία τύψη. Στα έξι χρόνια της ραδιοφωνικής εβδομαδιαίας εκπομπής «Φανταστικές Συνεντεύξεις», έπρεπε να ανακαλύπτω και να διαβάζω στα πεταχτά, με ένταση και βιασύνη, όσες γραπτές πηγές αναφέρονταν στην προσωπικότητα που φιλοξενούσα, προκειμένου να συνθέσω ένα πλήρες πορτρέτο της. Αυτό με εξάντλησε μέχρι του σημείου να μπουκώσω και να ξεράσω τις τυπωμένες λέξεις. Νιώθω την ανάγκη να «κοινοποιήσω» μερικά από τα βιβλία που άφησαν σημάδια πάνω μου – μπορεί και λίγο για επίδειξη… Υπερτερούν οι ενοχές για τα κλειστά βιβλία γύρω μου και τα πολλαπλάσια που εκδίδονται στα τόσα χρόνια «αποχής» κι ούτε καν τα άγγιξα.

«Αναζητώντας το χαμένο χρόνο», το πολύτομο έργο του Μαρσέλ Προυστ θεωρώ ότι είναι το πολυπλοκότερο ανθρώπινο επίτευγμα στη γραφή. Μπορεί να σε κάνει να μη θέλεις να διαβάσεις πια τίποτε άλλο – πόσο μάλλον να γράψεις! (αρχική φωτο)

«Ποιήματα 1945-1971» του Μίλτου Σαχτούρη, συγκεντρωτικός τόμος ενός σπουδαίου ποιητικού έργου.

«Αποσπάσματα Ερωτικού Λόγου» του Ρολάν Μπαρτ, εξαιρετικής ευαισθησίας και διεισδυτικότητας δοκίμια.

«Μακμπέθ» και όλα του Σέξπιρ, από τη σειρά του «Ίκαρου» στις ελαφρώς ξεπερασμένες μεταφράσεις του Βασίλη Ρώτα.

«Το θέατρο και το είδωλό του» Αντονέν Αρτό, απ’ τα πρώτα «θεατρολογικά» αναγνώσματα για το Θέατρο της Σκληρότητας.

«Το αμάρτημα της μητρός μου», μαζί με τα συγκλονιστικά αφηγήματα του Γ.Μ. Βιζυηνού «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου», «Το μόνον της ζωής του ταξίδιον» και «Ο Μοσκώβ – Σελήμ».

«De profundis», η εκ βαθέων αφήγηση του πολύπαθου στην προσωπική του ζωή Όσκαρ Γουάιλντ.

«Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας», τεκμηριωμένη μελέτη του Μάριο Βίτι.

«Ποιήματα» του Γιώργου Σεφέρη – πάντα απαραίτητα.

«Μπουβάρ και Πεκισέ» του δαιμόνιου και εσαεί σύγχρονου Γκιστάβ Φλομπέρ.

«Ιστορία της τρέλας» του Μισέλ Φουκό, σύγχρονη και διαφωτιστική αναδρομή για την «τρέλα» και την ιδρυματική αντιμετώπισή της.

«Ιστορία της σεξουαλικότητας» του Φουκό επίσης, έρευνα που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει – μεγάλη, «αμαρτωλή» και ανεπανάληπτη περίπτωση ο συγγραφέας…

«Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες», δύο μεγάλοι τόμοι μυθιστοριοδοκιμίου του Ρόμπερτ Μούζιλ

«Καλιαρντά» του Ηλία Πετρόπουλου, το λεξικό του «περιθωρίου».

«Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας», συμπυκνωμένη πολιτική σκέψη του Κορνήλιου Καστοριάδη

«Οδυσσέας» του Τζέιμς Τζόις – ένα γριφώδες μυθιστόρημα που «φλερτάρει» με όλα τα είδη του Λόγου.

«Ο θάνατος της Τραγωδίας» του Τζόρτζ Στάινερ, ευφυής απόπειρα να αποδειχτεί ότι η τραγική φωνή στο δράμα, μετά τον Σέξπιρ, νοθεύτηκε ή σώπασε.

«Τζάνκι» του προκλητικού Ουίλιαμ Μπάροουζ.

«Το μυθιστόρημα της Κυρίας Έρσης», του μοναδικού Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη.

«Ο εχθρός του ποιητή», ο πυκνός λόγος του Γιώργου Χειμωνά.

«Ποιήματα» του Μανόλη Αναγνωστάκη – ο κοινωνικά ευαίσθητος ποιητής.

«Ποιήματα» του Ντίνου Χριστιανόπουλου – μικρό Ευαγγέλιο, κάποτε…

«Εγκόλπιο Ανασκολοπισμού», αφορισμοί και πεισιθάνατη σκέψη, μια οξυμένη αντίληψη πάνω στη ματαιότητα των πάντων, από τον ρουμάνο Εμίλ Σιοράν.

«Περί μέθης» του Κωστή Παπαγιώργη, δοκίμιο για το μεθύσι και τη συμπεριφορά του μεθυσμένου.

«Ένα θέατρο ουσίας», κριτικά δοκίμια με αναφορά σε θεατρικούς συγγραφείς και σκηνοθέτες, του Γιαν Κοτ.

«Μυθολογία», για τη Θεσσαλονίκη του Νίκου Μπακόλα.

«Βόυτσεκ», σπουδαίο θεατρικό έργο του Γκέοργκ Μπίχνερ.

«Οι Έλληνες και το παράλογο», μελέτη ερμηνειών για το πνεύμα των Ελλήνων Τραγικών, του Ε. Ρ. Ντοντς.

«Ο καιάδας», χρονικό μιας (προσωπικών δεδομένων) πολιορκίας, του Λουκά Θεοδωρακόπουλου.

«Minima Moralia» (Μικρά Ηθικά) του Τεοντόρ Αντόρνο, υπό μορφή αφορισμών.

«Το Βιβλίο της Ανησυχίας», επιλογή κειμένων του Φερνάντο Πεσόα.

«Η Κασσάνδρα και ο Λύκος», το γοητευτικά «μυστηριώδες» βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου.

«…από το στόμα της παλιάς Remington…», μυθιστόρημα του Γιάννη Πάνου.

«Δύσκολος θάνατος», η σπαρακτική ποίηση του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου.

«Στο φως της μέρας», για «το δικαίωμα να είσαι ομοφυλόφιλος», του αυτόχειρα Ζαν Λουί Μπορί.

«Η Παναγία των λουλουδιών» του αιρετικού Ζαν Ζενέ, με άκρατο λυρισμό για το «περιθώριο».

«Η έρημη χώρα», ποιητική συλλογή του Τ. Σ. Έλιοτ σε μετάφραση Σεφέρη.

«Θεός και μοντέρνα Φυσική» του Πολ Ντέιβις, σύγγραμμα για την επιστήμη και τις γενικότερες συνέπειές της.

«Πεζογραφήματα» του Γιώργου Ιωάννου, όπου πρωταγωνιστεί η παλιά Θεσσαλονίκη.

«Τα ρέστα» του Κώστα Ταχτσή, συλλογή απολαυστικών διηγημάτων.

«Εκλάμψεις», πεζά ποιήματα του Αρθούρου Ρεμπό σε μετάφραση Α. Ασλάνογλου.