Τα χρόνια της υπομονής

Με μια ειδική μνεία στην υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη ο πρωθυπουργός, χθες στη Θεσσαλονίκη τόνισε τη συμβολή της στον τεμαχισμό των αρχαιοτήτων της οδού Εγνατίας. Είναι ίσως μοναδική στα παγκόσμια χρονικά η ευχαριστήρια αναφορά σε μια υπουργό που κατάφερε να παρακάμψει με κάθε τρόπο την αντίσταση μιας πόλης απέναντι στην πρόθεση των συμφερόντων να μειώσουν την Ιστορία της. Που στάθηκε πρόθυμη, γράφοντας με χρυσά γράμματα το όνομα της στον κατάλογο των πρόθυμων, να κομματιάσει ένα αρχαιολογικό σύνολο που η UNESCO ως ολότητα θα ενέγραφε στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς, ως κομμάτια όμως δεν θα το συμπεριλάβει ποτέ, κάνοντας το κέφι των εργολάβων.

Και εκεί που η Θεσσαλονίκη θα είχε το ωραιότερο υπαίθριο και υπόγειο ιστορικό σύνολο των Βαλκανίων με το γειτονικό Αλκαζάρ και τον κάτω κόσμο της Βυζαντινής και Ρωμαϊκής Θεσσαλονίκης να δημιουργούν ένα παλίμψηστο των εποχών που έζησε η πόλη, προτίμησαν να κάνουν έναν ακόμα σταθμό, στα 300 μέτρα από τον προηγούμενο και τον επόμενο γιατί έτσι τους είπαν.

Αν μένει στην ψυχή μου κάτι από αυτή την υπόθεση είναι αυτή η φωτογραφία. Η τελευταία φορά που αγωνιστήκαμε για κάτι σε αυτή την παραδομένη και προδομένη πόλη. Εκείνη η 17η Δεκεμβρίου 2019 που μαζευτήκαμε για τελευταία φορά μέσα στο κρύο, κλείνοντας το δρόμο μήπως και τους εμποδίσουμε. Αλλά αυτοί ήταν αδίστακτοι. Και κορόιδευαν όλους εμάς.

Με ρώτησε την προηγούμενη εβδομάδα ένας άνθρωπος: Και τι καταλάβατε που διαδηλώνατε για τα αρχαία; Αργήσατε το έργο με τις ευαισθησίες σας μου είπε. Καλύτερα ευαίσθητοι εξάλλου παρά εγκληματίες του απάντησα.

Και φτάνει η στιγμή της αποπεράτωσης, που κανείς δεν ξέρει φυσικά σε τι μέγεθος θα επιστρέψουν τα αρχαία στους σταθμούς, τι απέγιναν τα υπόλοιπα και που και πότε και αν θα εκτεθούν ξανά κάπου. Τα μεγάλα λόγια για μουσεία κάτω από τη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, στο στρατόπεδο Παύλου Μελά, στο Κεραμοποιείο Αλλατίνη και όπου αλλού έχει τάξει η υπουργός το σκορποχώρι τους είναι φυσικά ακόμα επιστημονική φαντασία.

Ο ΠΘ είπε χθες ότι το μετρό ανήμερα του Αγίου Ανδρέα θα ολοκληρωθεί. Προσέξτε δεν θα λειτουργήσει. Θα ολοκληρωθεί. Η λειτουργία του, αυτό που νοιάζει εμάς παραμένει ακόμα άγνωστο πότε θα ξεκινήσει. Είναι τόσο θολά όσα λέγονται και τόσο τεχνηέντως γελοίος ο τρόπος που τα φιλικά ΜΜΕ παρουσιάζουν ως επιτυχίες τις τραγωδίες της πόλης που αξίζουν ένα Όσκαρ σεναρίου.

Όλα ξεχνιούνται θα μου πεις, όλα περνάνε στη λήθη. Όταν το τρένο θα περνά από το σταθμό Βενιζέλου θα κοιτάζουμε τα βυζαντινά καταστήματα, ότι απέμεινε από την εικόνα που συνάντησαν οι αρχαιολόγοι εκεί κάτω όταν πρωτοκατέβηκαν και θα θυμόμαστε τουλάχιστον ότι δεν καθίσαμε ήσυχοι μια δεκαετία. Θα λέμε στα παιδιά μας ότι κάποιοι άνθρωποι σε αυτή την πόλη κάπως παλέψαμε για την ιστορική της συνέχεια. Ότι αυτά τα χρόνια της υπομονής και του αγώνα μας κράτησαν ξύπνιους.