Τα φεστιβάλ της ΚΝΕ: Δουλεύοντας σαν τα μυρμήγκια

Kάθε Δευτέρα πρωί θα μοιράζομαι μαζί σας ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου. Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν θα έχουν χρονολογική σειρά, θα δημοσιεύονται «σκόρπια». Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα θα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν, λίγο πριν τα γενέθλια των 65. Άλλοτε ο λόγος θα είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε θα διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε.

Μνήμη Αθηνάς Μιχαήλ

Το πρώτο φεστιβάλ της ΚΝΕ, στο οποίο συμμετείχα, ήταν στο Θέατρο Κήπου το 1976. Φυσικά, σαν κουτάβι που ήμουνα, με έβαλαν σε ένα «περίπτερο» και πουλούσα πράγματα. Ούτε θυμάμαι τι πουλούσα ακριβώς. 

Πολύ γρήγορα όμως εξελίχθηκα σε στέλεχος και συμμετείχα στη διοργάνωση των φεστιβάλ που ήταν από κοινωνιολογική και πολιτική άποψη ο πιο πετυχημένος τρόπος να συνδέεις τα μέλη με την οργάνωση, τα μέλη μεταξύ τους… Τα έχει πει και ο Weber αυτά. Την επόμενη χρονιά το φεστιβάλ μεταφέρθηκε στην Τριανδρία και μετά και για πολλά χρόνια στο πάρκο της Νέας Ελβετίας.

Η αισθητική του φεστιβάλ με τα κακοστημένα περίπτερα, τους ξύλινους λόγους, την επανασταστική μουσική του Σαμοΐλη μου ήταν ανυπόφορη, αλλά ήμουνα στρατιωτάκι εκτελώντας τη θητεία του. Θαρρώ πως ήταν πολύ έξυπνη διαισθητικά η απόφασή μου να μην μπλέξω σπουδές και κομματική στράτευση. Επέλεξα συνειδητά να είμαι στην οργάνωση πόλης και όχι στη Φιλοσοφική.

Στην Τριανδρία και στο πάρκο της Νέας Ελβετίας μεγαλούργησα, γιατί έστησα έναν πάρα πολύ ωραίο παιδότοπο με μεγάλες ζωγραφιές, με πινέλα, πηλούς κ.λπ. Ετοιμάζοντας αυτό το Φεστιβάλ, μαζευτήκαμε οι υπεύθυνοι των επιμέρους χώρων. Εγώ είχα δανειστεί τη γραφομηχανή της πρώτης παιδικής μου φίλης και είχα δακτυλογραφήσει όλα όσα χρειαζόμουνα. O Μάκης, γραμματέας του Τομεακού Συμβουλίου της ΚΝΕ, ενθουσιασμένος έπιασε το χαρτί και το κουνούσε επιδεικτικά μπροστά σε όλους λέγοντας: «Αυτό είναι οργάνωση! Καταλαβαίνετε; Αυτό είναι οργάνωση!». Α, ρε Μάκη, τι μου έκανες; Ακόμη πληρώνω την οργάνωση και τις δακτυλογραφήσεις… 

Φυσικά, πίσω από αυτήν την ιστορία του παιδότοπου είναι το «Κόκκινο Μπαλόνι», Σύλλογος Αισθητικής Αγωγής και Εξωσχολικής Απασχόλησης που έστησε η Αθηνά Ρικάκη και εκεί γνώρισα την Αθηνά Μπουτάρη.

Από πού να ξέρω εγώ πώς να ζωγραφίζουν παιδιά, με τι υλικά κ.λπ. Ήμουνα μέλος της Ομάδας Νέων στο «Κόκκινο Μπαλόνι» με την οποία κάναμε διάφορες ωραίες συναντήσεις (Τζοτζό, Θοδωρής, Νώντας, Αίγλη, Κατερίνα, Ρένα) στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Παίξαμε για κάμποσες Κυριακές με τα παιδιά των εργαζομένων στον Τιτάνα και βοηθήσαμε πάρα πολύ το 1981, στο πρώτο και τελευταίο συνέδριο που έκανε το «Κόκκινο Μπαλόνι» στη Θεσσαλονίκη.

Όταν θέλησα, λοιπόν, να κάνω κάτι για το Φεστιβάλ της ΚΝΕ στον παιδότοπο, η Αθηνά Ρικάκη μου είπε: «Γιατί δεν τηλεφωνείς στην Αθηνά Μπουτάρη;». Με το γνωστό θράσος που με διέκρινε της τηλεφώνησα και πήγα στο σπίτι της να μου δώσει πληροφορίες για δραστηριότητες, υλικά, κ.λπ. Η μία φορά έγινε δύο και οι πολύτιμες για μένα συναντήσεις μας τέλειωσαν όταν η Αθηνά έφυγε για πάντα. Με καθόρισε με πολλούς τρόπους με το ήθος και την ποιότητά της.

 Ήταν μία ακόμη μεγάλη μου φίλη, μία ακόμη καλύτερη από μένα γυναίκα που ανεχόταν την περιέργειά μου, ενίσχυε τη φαντασία μου και μου μάθαινε συνεχώς πράγματα με αγάπη αλλά και αυστηρότητα. Άσε που με σύστηνε και ως baby sitter. Η πλάκα είναι ότι καμιά φορά με έβρισκε εκεί ο Μπουτάρης όταν γυρνούσε κατάκοπος από τη δουλειά του. Προφανώς, του έσπαγα τα νεύρα και άπλωνε επιδεικτικά την εφημερίδα του μπροστά του, σημάδι ότι έπρεπε να φύγω. Όταν του το θύμισα αυτό πολύ αργότερα, όταν συνεργαστήκαμε για 13 χρόνια, εκείνος υποψήφιος Δήμαρχος κι εγώ υποψήφια Κοινοτική Σύμβουλος (και μετά Δήμαρχος και αντίστοιχα Κοινοτική Σύμβουλος), δεν το θυμόταν καθόλου. 

Ακόμη με τρέχει για να με τιμωρήσει! Ήμουνα πάρα πολύ αντιπαθητική εκείνο τον καιρό. Πολύ πιο αντιπαθητική απ’ ότι τώρα που έχω κάπως στρογγυλέψει, πολύ απόλυτη και πολύ ΚΝίτισσα.

Η Αθηνά, παρ’ όλα αυτά, με βοήθησε πάρα πολύ. Και για το Φεστιβάλ της ΚΝΕ μου έδωσε ιδέες και μετά για το παιδικό τμήμα που κάναμε στην Πνευματική Κίνηση Νέων (ΠΚΝ) 40 Εκκλησιών.

 Ήμουνα στο Γ΄ έτος και το ΕΔΠ έκανε απεργία διαρκείας. Με το μπλουτζινάκι και το Autobianci της, πηγαίναμε ψωνίζαμε υλικά από τα διάφορα μαγαζιά και ερχόταν, με την κορούλα της και έπαιζε με τα παιδιά καθοδηγώντας μας, μια αυτή και μια η Μαριάννα.

Αυτή τη σχέση με την Αθηνά, την πλήρωσα πάρα πολύ ακριβά, γιατί όταν άρχισαν τα μαλλιοτραβήγματα, την αποκάλεσαν «η γυναίκα του βιομήχανου», ως ψόγο που μπλέκομαι «μ’ αυτούς». Είχα φωτογραφίες από τις δραστηριότητες του εργαστηρίου της ΠΚΝ και τις πήγα στους καθοδηγητές μου, η αφελής! 

«Να ορίστε, εδώ, συνεργάζεται με τη γυναίκα του βιομήχανου»! Εγώ ήμουνα, φυσικά, πάρα πολύ περήφανη, γιατί η Αθηνά μου έβγαλε από μέσα μου την επιθυμία να δουλεύω με τα παιδιά, με συγκρότησε ως play leader. Δεν ήξερα μέχρι τότε πως υπάρχει αυτό το πράγμα επίσημα. Και μου έμαθε πώς παίζεις με παιδιά και πώς να οργανώνεις δραστηριότητες. Το οποίο κάνω μέχρι σήμερα όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Τελευταία φορά ήταν με το προσφυγικό στον καταυλισμό των Διαβατών.