Τα γέλια των ξένων

Του Τέλλου Φίλη

Βεβαίως και περιμένουμε όλοι η νέα κυβέρνηση να κάνει “κάτι”, άλλοι με υπομονή και ψυχραιμία, άλλοι με το σχόλιο παρά πόδα-συνήθως να στάζει δηλητήριο – άλλοι θυμωμένοι κι ανήσυχοι, άλλοι ήδη πολύ απογοητευμένοι… Όμως υπάρχουν και κάποιοι που περιμένουν τους πρώτους κραδασμούς, η αστυνομία να δείξει πως είναι …δημοκρατική, οι δικαστές σώμα εφαρμογής δικαίου, οι δημόσιοι υπάλληλοι, πυλώνες της Δημοκρατίας κι όχι περιττοί που μπήκαν και βολεύτηκαν.  Είναι παράδοξο να περιμένουμε αλλαγές νοοτροπίας χρόνων από την πολιτική ηγεσία, όταν όλο το υπόλοιπο βαθύ κράτος παραμένει στην νιρβάνα της κεκτημένης του λούφας. Η νέα κυβέρνηση προτιμά να μην είναι “ρεβανσιστική” κι έτσι προσπαθεί να κυβερνά με όλον τον στόλο του παλιού κομματικού στρατού στη θέση του, απείραχτο, αμετανόητο και καθαγιασμένο από τους νόμους και την αμετακίνητη νοοτροπία ετών. Συνήθως οι εγχώριοι σχολιαστές των πάντων είναι αυτοί που σιώπησαν όταν σε μια νύχτα καταργήθηκαν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, όταν με ενα κουμπί έπεσε μαύρο στη Δημόσια ραδιοτηλεόραση. Οταν στη χώρα που γράφτηκαν οι Ικέτιδες και τη συντήρησαν δεκαετίες οι μετανάστες της, φέρεται στους πρόσφυγες σαν νεογενίτσαρος μουτζαχετίν. Διαβάζω τα σχόλια του ξένου τύπου για τους εποχικούς φοροεισπράκτορες στα νησιά. Γελάνε. Όπως γελούσανε κάθε φορά που έρχονταν σε επαφή με αυτό που ονομάζουμε “ελληνικό κράτος”, ένα κράτος πνιγμένο στην πιο άθλια γραφειοκρατία, χρόνια τώρα. Μη μένουμε στα γέλια αυτά. Μη προσπερνάμε τα ίδια γέλια τους, όταν θέλησαν να ανοίξουν επιχείρηση στον τόπο μας κι έφυγαν τρέχοντας, όταν θέλησαν να πάρουν ένα εξοχικό και να το ανακαινίσουν, τι συνάντησαν και πόσο το πλήρωσαν… Γελάνε τώρα και κοροιδεύουν όπως γελούσαν και κορόιδευαν πάντα, αυτό το “κράτος” που προσομοίαζε με κράτος, μα ποτέ δεν ήταν. Ένα κράτος που έμοιαζε, μα δεν υπήρξε ποτέ. Και αληθινά δεν ξέρω τελικά, ποιοι πραγματικά θέλουν να υπάρξει επιτέλους ή να μην αλλάξει ποτέ …