Τα γυαλιά της “ανάπτυξης”

της Μαρίας Τσιουτάνη

Σ’ αυτή την πόλη, δε μας έφτανε η ολιγωρία, η γκρίνια κι η αναποφασιστικότητα, προστέθηκε, εσχάτως, το άγχος της «ανάπτυξης» και της αξιοποίησης». Γενικώς και αορίστως.

Με τα γυαλιά μιας «ανάπτυξης», λοιπόν, μπορούμε ν’ αποφασίσουμε:

-Στα γυάλινα περίπτερα της Παραλίας να επιτραπεί η ανάπτυξη όσων τραπεζοκαθισμάτων επιτρέπει ο χώρος. Άφθονα. Να επεκταθούν, σε ορισμένα τμήματα και μέχρι την θάλασσα. Η γειτνίαση με το νερό έχει, πώς να το κάνουμε, άλλη χάρη…

-Μπροστά στο Μακεδονία Παλλάς να γίνει και μαρίνα και πισίνα. -Στον Λευκό Πύργο να φτιάξουμε οροφοδιαμερίσματα για υψηλούς, V.I.P. καλεσμένους και όταν δεν έχουμε τέτοιους, να τα μισθώνουμε σε πανάκριβες τιμές. Ίσως και μέσω διαδικτύου. Είμαι βέβαιη πως θα χτυπήσουν «κόκκινο» οι κρατήσεις.Το Μουσείο της πόλης να συστεγαστεί με κάποιο άλλο.

Οικονομία κλίμακος.

-Πέριξ του Λευκού Πύργου μπορούμε να «παίξουμε» λίγο μεταξύ Ιστορίας και παρόντος. Να γίνει ένα μικρό Mall πολυτελών μπουτίκ και spa, για τους «ειδικούς» τουρίστες και φιλοξενούμενους του Πύργου. Έστω, στο χώρο του Βασιλικού, τόσα άλλα θέατρα έχουμε… -Στην παλιά παραλία, να γίνει δεκτή η πρόταση για προέκταση με ξύλινο ντεκ και αμφιδρόμηση της λεωφόρου Νίκης. Αφενός θα δώσει «ανάσα» στα ΙΧΕ της πόλης ενώ για τον περιορισμό του θορύβου, είναι δυνατή η τοποθέτηση πετάσματων-ηχοφρακτών. Αυτά μπορούν να μισθώνονται σε διαφημιστικές εταιρίες, που θα επιλέγουν και θα αναρτούν μετά από διαγωνισμό (πάντα!) τις καλλιτεχνικότερες διαφημίσεις. Στο ντεκ, για να βοηθήσουμε την επιχειρηματικότητα, ειδικώς των νέων, να επιτραπεί η μίσθωση για την τοποθέτηση μιας σειράς chaises-longue εφοδιασμένων με ακουστικά, πάνω στο κύμα ώστε οι θαμώνες να απολαμβάνουν ηλιοβασίλεμα μετά μουσικής…

-Κι αν μιλήσουμε για το Κέντρο και την Άνω Πόλη… ιδέες να θέλετε. Σε συνδυασμό με τα Μνημεία, τα Τείχη και τη θέα, θα μπορούσαν να γίνουν αξιοποιήσεις, όχι αστεία…! Έτσι, η πόλη θα γινόταν μια αστείρευτη πηγή εσόδων, προσελκύοντας χιλιάδες τουρίστες.

Βγάζω τα γυαλιά και τι βλέπω; Μια πόλη που ορμάει στο τυρί και αγνοεί τη φάκα, ξεχνάει την «αντιπαροχή» και τα αποτελέσματά της. Μια πόλη που αδυνατεί να τηρήσει το μέτρο και τείνει να υπηρετεί αποκλειστικά τη λογική του εφήμερου ,αντιαναπτυξιακού, στην ουσία, κέρδους.

Ε, τώρα, αν η πόλη που έχει χάσει την ιστορική της μνήμη, τις ανάσες της, το μέλλον της, δεν βαριέσαι… Μπορεί να βρει και κάποιο χορηγό για να φιγουράρει η φίρμα του δίπλα στο όνομά της! Τι έπαθαν οι ομάδες δηλαδή; Ας στρωθούμε όλοι να σκεφτούμε τους όρους της αξιοποίησης, πόσης και ποιας, επί του συγκεκριμένου κι ας σταματήσουμε να χωριζόμαστε, με την γνωστή ευκολία, σε δύο στρατόπεδα: ΟΛΑ ή ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί θα γίνουν πολλά, με τον γνωστό, στρεβλό τρόπο…