Τα μικρά ματς των εκλογών

Προεκλογικές συζητήσεις και πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις. Μικρές αναμετρήσεις μπροστά στην τηλεόραση. Προσέξτε γιατί μια γιορτινή ατμόσφαιρα, μπορεί να εξελιχθεί σε… «ματς» επί του καναπέως!

της Βαγγελιώς Χρηστίδου

Μπορεί η νέα χρονιά, σε προσωπικό επίπεδο να μπήκε πολύ καλά και ευφάνταστα, σε επίπεδο χώρας κι ευρύτερα κοινωνικό, μάλλον με το χειρότερο δώρο μπήκε – αυτό των εκλογών. Και βρίσκεσαι έτσι, εκεί που γιορτάζεις με γνωστούς και φίλους τη γιορτή τους (είναι και πολλές αυτές αμέσως μετά το Νέο Έτος), να συμμετάσχεις σε συζητήσεις σε σπίτια, προεκλογικές.

Το’ λεγα εγώ, δεν το’ λεγα; Ότι το καλύτερο – απ’ την ανάποδη – δώρο που μπορούσε να κάνει η τωρινή Κυβέρνηση για τη Νέα Χρονιά, είναι αυτό των εκλογών. Τσίτα ο κόσμος, τσίτα. Κι εκεί που πίστευα ότι δεν μπορεί, μετά και τους χειρισμούς με το Νίκο Ρωμανό η ΝΔ θέλει προφανώς να φύγει και αναρωτιόμουν γιατί δεν βγαίνει να το ανακοινώσει και να την «κάνει» αξιοπρεπώς και με το κεφάλι ψηλά, κάνοντας κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό, «τσουπ!», συλλαμβάνουν τον Ξηρό στα νησιά, ντυμένο… Αστερίξ, όπως γράφει κάπου στον Κυβερνοχώρο, κάποιος αυτές τις ημέρες.

Προεκλογική φάση λοιπόν, με τη δυνατότητα να συζητάς πλέον πιο ευρέως και για όλη τη χώρα και όχι τόσο τοπικά, όπως έκανα στο νησί, αλλά και πολλές γιορτές μετά την Πρωτοχρονιά. Και βρίσκεσαι σε σπίτι γνωστών από παλιά, για ένα σύντομο ευχολόγιο και κέρασμα. Κι έρχονται και άλλοι επισκέπτες, που εσύ δεν τους περίμενες – που να’ ξερες; Σου ρίχνουν μεν 30ετία και βάλε, αλλά τι σημασία έχει; Μεγάλα παιδιά είμαστε και πιάνουμε συζήτηση για το Γιωργάκη και το ποδήλατό του, για το Σαμαρά και το πού το πάει, για τον Τσίπρα που δεν θυμίζει πλέον και πολύ τον Τσε, κλπ. κλπ.

Δεν ξέρεις όμως τον άλλον που έχεις απέναντί σου και ξαφνικά, εκεί που όλα δείχνουν να έχουν μια χροιά απλά σχολιαστική και αρκετό χιούμορ, φτάνεις να δέχεσαι επιθέσεις που έχουν να κάνουν με τους χρόνους κάποιων συγκεκριμένων γεγονότων. Επειδή γνωρίζεις την ώρα τους και ο άλλος όχι (βλ. δολοφονία Γρηγορόπουλου), επειδή τυγχάνει να ξέρεις λίγο καλύτερα τις λεπτομέρειες, είτε λόγω δουλειάς, είτε λόγω γνωριμιών, είτε λόγω του ότι κάποια θέματα πώς να το κάνουμε, τυγχάνει να τα έχεις ερευνήσει, ακόμη και να τα έχεις ζήσει λίγο παραπάνω ή πολύ διαφορετικά, από τον ίδιο. Και ακούς (μετά από ώρα διαφωνίας για τα όσα έχουν γίνει γνωστά εδώ και τέσσερα χρόνια κι έχοντας και την εμπειρία του δρόμου γι’ αυτά): “Ε, λοιπόν, κοπέλα μου, ναι. Εσύ έχεις δίκιο σε όλα κι εμείς είμαστε “πουρά” και δεν θυμόμαστε και δεν ξέρουμε τίποτα!”. Χειρονομίες και νεύρα, συμπληρώνουν το “πακέτο”. Φεύγεις για να μην ρίξεις κι άλλο το επίπεδό σου, έχοντας μόλις “ολοκληρώσει”; μια συζήτηση εξ’ ορισμού “επί του καναπέως”, με 60άρη που μάλλον ενημερώνεται αποκλειστικά “εκ του καναπέως”, επίσης («couch potato» στα Αγγλικά – όσο πιο πολύ χρόνο περνάει κανείς μπροστά σε μια τηλεόραση με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, τόσο πιο πιθανό να πάρει το σχήμα μιας … πατάτας!).

Εκ των υστέρων και αφού ηρεμείς, συνειδητοποιείς ότι επρόκειτο ουσιαστικά για κόντρα που είχε να κάνει με “πάλη των φύλων και των ηλικιών”. Γιατί ο καλοβολεμένος στον καναπέ του 60άρης (και οι φίλοι του, όπως φάνηκε), δεν κατάφεραν να δεχθούν πώς γίνεται μια κοπέλα στα μισά τους χρόνια να φαίνεται πιο ενημερωμένη για τόσο σημαντικά γεγονότα. Γιατί αυτοί είναι μάλλον επαγγελματίες ψηφοφόροι, επαγγελματίες τηλεθεατές, επαγγελματίες σχολιαστές επί παντός επιστητού κι επαγγελματίες οικογενειάρχες…

Λέω να απέχω… Από προεκλογικές συζητήσεις. Για τις εκλογές, ακόμη δεν έχω αποφασίσει…