Τα μικρά σπίτια με την μεγάλη καρδιά
Απ' όλα είχε η Θεσσαλονίκη μας. Μεγαλοαστική τάξη, μεσοαστική, λαϊκά στρώματα. Μα τίποτα δεν θα υπάρχει σε δέκα χρόνια για να το αποδεικνύει - Γράφει ο Κ. Μπακιρτζής
Λέξεις/Εικόνα: Κώστας Μπακιρτζής
Τα μικρά σπίτια με την μεγάλη καρδιά. Τα αθώα μικρά παιδιά και γύρω τους τα παιδιά που μεγάλωσαν και έχασαν την παιδικότητα τους.
Τριγυρνάω στις γειτονιές της Τούμπας, φωτογραφίζω και αποχαιρετάω.
Στο τέλος της Αγίου Δημητρίου, εκεί που ο δρόμος συναντάει την Βενιζέλου και βγάζει στην Τριανδρία, έφυγε ένα μέσα σ’ ένα πρωί.
Κάθε μέρα περνούσα και του σιγοψιθύριζα «εσύ καρδούλα μου πως γλίτωσες;».
Μα δεν γλίτωσε τελικά.
Μια μέρα ήταν εκεί, την άλλη δεν ήταν.
Θα γεννηθεί σε πέντε χρόνια ένα παιδί στην Τούμπα και θα ρωτήσει την μαμάκα του τι είναι τα κεραμίδια. Τι να απαντήσει η μαμά;
Φωτογράφιζα μια γλύκα στην Θεαγένους Χαρίση.
Λίγο μετά εμφανίζεται ένας εργολάβος και κρεμάει μια ταμπέλα στον μπροστά τοίχο του σπιτιού.
Ανέγερση οκταόροφης οικοδομής παρακαλώ.
«Φωτογράφισε τα τώρα που προλαβαίνεις, σ’ έξι μήνες δεν θα έχει μείνει κανένα», μου είπε.
Απ’ όλα είχε η Θεσσαλονίκη μας.
Μεγαλοαστική τάξη, μεσοαστική, λαϊκά στρώματα. Μα τίποτα δεν θα υπάρχει σε δέκα χρόνια για να το αποδεικνύει, για να υπενθυμίζει.
Τρία πράγματα δεν αντέχω: τον καφέ, τους εργολάβους και την αντιπαροχή.
Καφέ έχουν όλες οι χώρες.
Εργολάβους; Επίσης.
Αντιπαροχή; Σαν τον μουσακά. Μόνο η Ελλάδα μας.
