Τα παιδιά ζωγράφισαν πάλι

Λέξεις: Δανάη Στυλιανίδου

Στην αυλή του Γυμνασίου του Πευκοχωρίου Χαλκιδικής τρέχουν, παίζουν και τρώνε το κολατσιό τους και τρεις…γούνινοι μαθητές! Η Γκαρφίλντα η γατούλα, ο λευκός σκυλάκος Γιν και ο κολλητός του ο μαύρος σκυλάκος ,ο Γιανγκ. Είναι τυπικότατοι μαθητές και αυτό  μπορεί να το επιβεβαιώσει και η διευθύντρια του σχολείου, η κα Κοφίνη.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες του σχολείου φροντίζουν τα ζωάκια και εγώ που επίσης τα αγαπώ, τους αγοράζω κονσέρβες και έχω αναλάβει και την αποπαρασίτωσή τους. Είμαι η πιο περήφανη καθηγήτρια του κόσμου γιατί είμαι καθηγήτρια αυτών των παιδιών με τα οποία έχουμε δημιουργήσει μια δυνατή ομάδα αγάπης. Είναι τόσο σημαντικό και όμορφο που και η Διεύθυνση του σχολείου έχει τέτοιου είδους ευαισθησίες και στέκεται αρωγός σε όλο αυτό.

Την Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων, μια ιδέα μου έγινε πραγματικότητα και ενημερωθήκαμε από την ομάδα Therapy dogs για τη δράση της. Αυτό άγγιξε πολύ τα παιδιά. Κάποιες μέρες αργότερα, μάθαμε ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας, δηλητηριάζουν  με φόλα τα αδέσποτα ζωάκια του χωριού. Τότε, μια ιδέα των παιδιών της Β Γυμνασίου ξεκίνησε να γίνεται πραγματικότητα και σήμερα ολοκληρώθηκε!

Τα παιδιά, ζήτησαν να αντιδράσουν σε αυτό και σκέφτηκαν να διαμαρτυρηθούν ζωγραφίζοντας και γράφοντας με μεγάλα γράμματα τις σκέψεις τους. Συμφώνησα και αφού συμφώνησε και η Διευθύντριά μας, το σχέδιο μπήκε μπροστά.

Πινέλα, χαρτόνια, χαμόγελα, αγάπη και διάθεση να μπει τέλος στον άδικο θάνατο αθώων ψυχών. Συγκινητικό το αποτέλεσμα που κρεμάσαμε στους δρόμους όπου κάποιοι άλλοι άνθρωποι  σπέρνουν τον θάνατο. Βάλαμε και κροκέτες εκεί που εκείνοι βάζουν φόλες. Κάτοικοι του χωριού μάς σταμάτησαν για να μας συγχαρούν. Είναι θετικό και ελπιδοφόρο που υπάρχει και αυτή η πλευρά.

Δεν είναι μόνο άξια η πρωτοβουλία των παιδιών αλλά αξίζει να τονιστεί πως μέσα από τέτοιες δράσεις ερχόμαστε και εμείς πιο κοντά με αυτά αλλά και τα παιδιά μεταξύ τους. Είδα μοναχικούς/ες μαθητές/τριες να δημιουργούν έργα τέχνης με τους μαρκαδόρους τους παρέα με τους συμμαθητές τους/τριες τους. Είδα μαθητές/τριες που δυσκολεύονται με τα βιβλία, να χρησιμοποιούν τα πινέλα με αξιοθαύμαστη ευκολία και η φαντασία τους να είναι ένας ανοιχτός ουρανός.

Η Τέχνη και η ευαισθησία έχτισε γέφυρες και ένωσε. Πιστεύουμε βαθιά ότι το καλό θα νικήσει.

Ευχαριστώ τους μαθητές και τις μαθήτριές μου γιατί ταυτόχρονα με αυτή έχουν και μια ακόμη ιδιότητα, χωρίς να το γνωρίζουν. Είναι και αυτοί δάσκαλοι και δασκάλες μου, όχι μόνο εγώ δική τους.

Κι ένα μήνυμα προς όλους μας…Να τα ακούμε τα παιδιά!…

ΥΓ:  ‘’Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα’’