Τα παπαγαλάκια της Θεσσαλονίκης

Λέξεις: Γιάννης Κυφωνίδης

Τις προάλλες εκεί που περπατούσα στο Πάρκο Ξαρχάκου παρατηρώ κάποια κυρία από το εξωτερικό να χαμογελά και να φωτογραφίζει κάτι πάνω στα δένδρα.

Με χαρά μου διαπίστωσα ότι είναι τα γνωστά πράσινα παπαγαλάκια που ανήκουν στο είδος του δαχτυλοδαίμη που έκαναν αποικίες στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας τα τελευταία 20 χρόνια. Τις αποικίες αυτές τις παρατηρεί κανείς στο ρέμα της Πυλαίας, στα Κωνσταντινουπολίτικα, στα πάρκα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και στην παραλία, κυρίως στο πάρκο Ξαρχάκου.

Ωστόσο τα συναντά κανείς καμιά φορά ακόμη κι έξω από το δημοτικό κολυμβητήριο Καλαμαριάς κοντά στο πρώην στρατόπεδο Κόδρα, όπως και στην Τούμπα , στο πρώην Στρατόπεδο Παύλου Μελά και τη Θέρμη.

Έχουν μακριά πράσινη ουρά και το μήκος τους δύναται να φτάσει έως και τα 40 εκατοστά. Εντοπίζονται στα κλαδιά των δέντρων είτε νωρίς το πρωί, είτε αργά το βράδυ, όταν κουρνιάζουν στα πάρκα και σε χώρους πρασίνου της Θεσσαλονίκης. Βέβαια πρόκειται για είδος που κανονικά αναπτύσσεται κι εξαπλώνεται στην Αφρική, την Ινδία και ορισμένες φορές στη Βραζιλία.

Για το πώς έφτιαξαν εδώ τις αποικίες τους κυκλοφορεί το σενάριο ότι κάποιος ή κάποιοι τα άφησαν ελεύθερα στο περιβάλλον κι αυτά αναπαράχθηκαν ταχύτατα. Πως επιβίωσαν ακόμη και τους χειμερινούς μήνες;

Προφανώς είναι είδος ευπροσάρμοστο στις καιρικές συνθήκες, αλλά έχει παίξει ρόλο το πόσο ήπιοι είναι πια οι χειμώνες στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια. Εάν αναρωτιέται κανείς πως και με τι τρέφονται. Το πιο πιθανό είναι να τρέφονται με σποράκια από τα κυπαρισσσόμηλα και τα ώριμα νεράντζια. Πάντως είναι σκέτη απόλαυση να τα βλέπει κανείς πως κουρνιάζουν, πως πετάνε και πως “μιλάνε”.

Ανεβάζουν τη διάθεσή , ίσως γιατί είναι σπάνιο να παρατηρεί κανείς άγρια ζώα και πουλιά μέσα στις πόλεις.