Τα σκόρπια: 44 χρόνια φούρναρης
Ένα σύντομο σχόλιο της Ελένης Χοντολίδου στη στήλη της στην Parallaxi, γι' αυτά που συμβαίνουν σήμερα ή αναμνήσεις από το παρελθόν
Είμαι πια «συνταξιούχος προνομιούχος» και με την άδεια του Γιώργου Τούλα κάθε Δευτέρα απόγευμα (ή σχεδόν) θα διαβάζετε ένα δικό μου κείμενο.
Τις μονές εβδομάδες ανοίγω μία καινούρια στήλη με περιεχόμενο την εκπαίδευση και τα προβλήματά της. Τίτλος: «η μεταρρύθμιση που δεν έγινε…». Προφανής η οφειλή του τίτλου στο έργο του Αλέξη Δημαρά. Στα θέματα της εκπαίδευσης δεν συμφωνώ με πολλούς και έχω γίνει πολλές φορές δυσάρεστη. Το πρώτο κείμενο θα είναι γενικό.
Τις ζυγές εβδομάδες θα έχω «τα σκόρπια»: ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου, ένα σύντομο σχόλιο για αυτά που συμβαίνουν σήμερα ή αναμνήσεις από το παρελθόν. Τα κείμενα δεν θα έχουν χρονολογική σειρά, θα δημοσιεύονται «σκόρπια». Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα για θέματα που μας απασχολούν. Τα σκόρπια συνοδεύει −με την άδειά της βεβαίως− έργο της Rinnette Jiosafat.
Το πρώτο κείμενο θα είναι η αποχαιρετιστήρια «ομιλία» μου στην χειροποίητη εκδήλωση για τη συνταξιοδότησή μου με θέμα: «44 χρόνια φούρναρης».
Το κείμενο είναι μεγάλο και θα ολοκληρωθεί σε δύο μήνες.
44 χρόνια φούρναρης
της Βενετίας, της φίλης, της συναδέλφου, του πιο αυστηρού μου κριτή
Αρχίζω τα σκόρπια με την ομιλία που έκανα στην εκδήλωση που οργάνωσα εγώ η ίδια προς τιμήν μου (!) λίγο πριν συνταξιοδοτηθώ. Η ομιλία θα δημοσιευτεί σε δόσεις για να μην κουραστείτε.
- Κατ’ αρχήν θα σέβεστε καθώς:
- Τέλειωσα εξαετές Γυμνάσιο και όχι Λύκειο
- Είδα ως συμφοιτητές μου τους φοβερούς συνδικαλιστές και πολιτικούς Τριαντάφυλλο Μηταφίδη και Αντώνη Λιάκο (λίγο μεγαλύτεροι από μένα, έχασαν ως άτακτοι κάποια χρόνια ξεκαλοκαιριάζοντας σε νησιά).
- Πρόλαβα τις υφηγεσίες και απήλαυσα τη δημόσια διάλεξη του Τερζή.
- Οι εργασίες των φοιτητριών παραδίδονταν χειρόγραφες, μετά με δισκέτες και τέλος μέσω mail. Eίχα δε το θράσος να δηλώσω δημόσια ότι δεν θα πάρω ποτέ κινητό τηλέφωνο και δεν θα βάλω τα χέρια μου σε ΗΥ, έχοντας γράψει τη διατριβή μου 3,5 φορές στην υπέροχη IBM ηλεκτρονική γραφομηχανή μου.
- Για να πληρωθούμε κάθε 15 μέρες κάναμε ουρά στην Τράπεζα, διαδικασία που μπορούσε να κρατήσει και μία ώρα.
- Για την παραγγελία των ξενόγλωσσων βιβλίων στον Μόλχο, περνούσες τα μαρτύρια του Ιώβ. Θυμάμαι όταν έμαθα για την amazon ζήτησα τον κατάλογό τους! Πιστεύω ότι έχουν κορνιζάρει το mail μου και γελάνε ακόμη. Πάντως μου απήντησαν πολύ ευγενικά.
- Παρακολουθούσαμε όλο το έτος (χωρισμένοι σε ομάδες των δύο ή των 8) μαζί ετήσια μαθήματα. Πιστεύω πως ο χωρισμός σε εξάμηνα υπήρξε ολέθριος.
- ΄Εζησα τον μεγάλο σεισμό και με ανακούφιση δεν δώσαμε το μάθημα του Σετάτου, του Καθηγητή Γλωσσολογίας με τις 17 γλώσσες (ζωντανές και νεκρές) και το πιο ακατανόητο βιβλίο 15 σελίδων. Νομίζω τον σεισμό τον προκαλέσαμε όλες και όλοι εμείς που δεν είχαμε καταλάβει Χριστό από το μάθημα.
- Τη βιβλιογραφία την έδινα εγώ από βιβλία που είχα παρανόμως φωτοτυπήσει στο Λονδίνο στεκόμενη επί ώρες πάνω από το φωτοτυπικό μηχάνημα μέχρι που ήρθε το διαδύκτιο και δύο φοιτήτριές μου με ρώτησαν εάν αυτά που βρήκαν είναι εντάξει.
- Σκουντήχτηκα, αλλά άλλαξα αμέσως γιατί, κατά βάθος αγαπώ την τεχνολογία.
Οικογενειακές καταβολές
Είμαι το δεύτερο παιδί μιας οικογένειας Πόντιων προσφύγων που ήξερα ότι το νήμα δεν ήταν ψηλά, μέχρις ότου η μεγαλύτερη αδελφή μου άρχισε να διαπρέπει, οπότε έπρεπε να διαλέξω επιστήμη. Η επιλογή μου δεν ήταν ούτε ώριμη, ούτε σοφή. Επηρεάστηκα από τη φιλόλογό μου την Κυριακή Κιαγιαδάκη και ήθελα να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό από την αδελφή μου που σπούδασε Αρχιτεκτονική. «Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα».
Γεννήθηκα στο Άσυλο του Παιδιού, με πήραν οι γονείς μου στο σπίτι στις 40 Εκκλησιές, πήγα Δημοτικό στο πέτρινο, Γυμνάσιο στο Στ΄ Θηλέων στην Έκθεση (περίπτερο Η.Π.Α. και Γαλλίας) και μετά στη Φιλοσοφική. Όλη μου η ζωή σε ένα τρίγωνο με πλευρές του ενός χιλιομέτρου.
Οι γονείς μου ήταν για την εποχή επαρκώς μορφωμένοι και αρκετά επαρκείς αναγνώστες. Είχαμε ΟΛΑ τα παιδικά βιβλία που υπήρχαν και μας έτρεχαν σε θεατρικές παραστάσεις, ταινίες και τα συναφή. Κάναμε και πρωτοποριακά πάρτυ καλύπτοντας τις λάμπες με κόκκινο χαρτί, ξηρούς καρπούς και μουσική της δεκαετίας του ’60.
Σπουδές και δάσκαλοι
Είμαι η τελευταία φουρνιά φοιτητών που πρόλαβε τα ιερά τέρατα της Φιλοσοφικής αλλά και τους νεώτερους εκλεκτούς συναδέλφους. Παρακολούθησα μαθήματα του Μαρωνίτη, του Γιώργου Χουρμουζιάδη, του Μουλλά, του Σαββίδη, της Ελένης Τσαντσάνογλου, του Παντερμαλή, του Χασιώτη αλλά και της Φατούρου, του Ξωχέλλη και του Τερζή. Ως μέλος της συνέλευσης παρακολούθησα πριν την καταστροφική τριχοτόμηση περίφημες διατριβές, όπως της Έλλης Σκοπετέα, του Αντώνη Λιάκου, της μετέπειτα συναδέλφου μου Σιδηρούλας Ζιώγου-Καραστεργίου, της αγαπημένης μου Ελένης Τσαντσάνογλου. Μετά από αυτήν την περίοδο δεν υπάρχουν τέτοιοι καθηγητές με ευρύτητα γνώσης και τέτοιο ειδικό βάρος.
Ως συνεπές μέλος της ΚΝΕ ήμουνα σχεδόν πρώτη στα μαθήματα αλλά σίγουρα πρώτη στους αγώνες. Σχεδόν επαγγελματικό στέλεχος. Από τα 420 παιδιά που ήμασταν στο έτος, με τα Μωραϊτόπουλα να ξεχωρίζουν και να λάμπουν πραγματικά, ήμουν η μόνη που στην ερώτηση τι θα κάνω μετά απαντούσα: «Σχολείο, φυσικά».
Οι δάσκαλοί μου έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο σ’ αυτό που έγινα, σ’ αυτό που είμαι τώρα. Αυτούς προσπάθησα να μοιάσω, από αυτούς ζήτησα και ζητώ αναγνώριση. Εκτός από όσους ανέφερα ήδη, θεωρώ δασκάλες και δασκάλους μου τον Θανάση Τζαβάρα με τα υπέροχα μαθήματα Ψυχανάλυσης, τον Αγαθοκλή Χαραλαμπόπουλο και τον Σωφρόνη Χατζησαββίδη που κοπίασαν να μου ανοίξουν το κεφάλι και να μου μάθουν Γλωσσολογία, τη Ρένα Μόχλο και τη Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου που μου έδειξαν ότι οι Εβραϊκές Σπουδές είναι πεδίο, τη Λίζυ Τσιριμώκου (παρακολουθούσα τα μαθήματά της ως απόφοιτη) που έμαθα πέντε γράμματα για τη λογοτεχνία και τη θεωρία της. Ιδιαιτέρως θα ήθελα να αναφερθώ στην Ελένη Τσαντσάνογλου που με ανιδιοτέλεια με έστειλε στο Τμήμα Παιδαγωγικής & Ψυχολογίας όταν είχα το δίλλημα μεταξύ αυτού και του Νεοελληνικού. Ιδιαιτέρως για τους δύο δασκάλους μου στον Τομέα Παιδαγωγικής: ο Νίκος Τερζής με επέλεξε, μου έδειξε εμπιστοσύνη και με «τυράννησε» αρκετά ώστε να γίνω άνθρωπος. Ο Ξωχέλλης με διάλεξε γιατί ήμουν γλωσσού και αυθάδης και επιμελής. Τους τα οφείλω όλα. Από τα διαγράμματα για τα μαθήματα, τον απλό τρόπο έκφρασης, την τιμιότητα στις παραπομπές, τη δίκαιη αυστηρότητα, το όποιο επιστημονικό ήθος έχω.
Συνεχίζεται…
- Στους καθηγητές που συνταξιοδοτούνται όταν είναι σημαντικοί για τη συνεισφορά τους στο Τμήμα και της επιστήμη, οργανώνεται μία εκδήλωση με ομιλητές, δώρο, αντιφώνηση κ.λπ. Οργάνωσα δύο τέτοιες πολύ επιτυχημένες εκδηλώσεις για τους δύο καθηγητές μου, τον Π.Δ. Ξωχέλλη και τον Νίκο Τερζή και μία για την αγαπημένη μου συνάδελφο Ρούλα Ζιώγου-Καραστεργίου. Καθώς δεν περίμενα κάποια αντίστοιχη τιμή, ζήτησα μία μικρή αίθουσα και κάλεσα τους φίλους και τις φοιτήτριές μου. Η αίθουσα γέμισε, εγώ γέμισα δώρα και συγκίνηση.
