Τα Σκόρπια: Μητροπόλεως

Kάθε βδομάδα θα μοιράζομαι μαζί σας ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου. Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν θα έχουν χρονολογική σειρά, θα δημοσιεύονται «σκόρπια». 

Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα θα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν, λίγο πριν τα γενέθλια των 65. Άλλοτε ο λόγος θα είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε θα διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε.

Τη στήλη συνοδεύει το έργο της ζωγράφου Xριστίνας Φοίτου, «Το όνειρο», Μικτή τεχνική σε καμβά, 150x100cm, 2017

Η Ελένη Χοντολίδου εργάζεται στο ΑΠΘ από το 1981. Διετέλεσε Κοινοτική Σύμβουλος (και για κάποια χρόνια Πρόεδρος) της Α΄ Κοινότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης από το 2006-2018.

Η γειτονιά μου, η προέκταση Μητροπόλεως

Γέννημα-θρέμμα των 40 Εκκλησιών, 45 χρόνια κάτοικος της συμπαθητικής αλλά συντηρητικότατης αυτής γειτονιάς των μπαγιάτηδων Θεσσαλονικέων, κατέβηκα πριν είκοσι χρόνια στο κέντρο- κατάκεντρο, στη Μητροπόλεως, συγκεκριμένα στην προέκταση Μητροπόλεως, ιδιοκτήτρια για πρώτη φορά σπιτιού (μη φανταστεί κανείς από δική μου προκοπή αλλά από την πατρική κληρονομιά).

Στις 40 Εκκλησιές με ήξεραν και τους ήξερα σχεδόν όλους, μάλιστα πολλοί άνθρωποι με τίμησαν και με την ψήφο τους στις δημοτικές εκλογές, πράγμα που με έφερε τρεις φορές πρώτη στην Α΄ Κοινότητα με την Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη.

Στις 40 Εκκλησιές είναι σα να ζεις σε χωριό με όλα τα θετικά και τα αρνητικά του. Θετικά: δεν χάνεται ποτέ κανένα γράμμα, ειδικά τα παλιά χρόνια που ταχυδρόμος ήταν ο Τάκης, πατέρας μετέπειτα φοιτητή μου, μου έφερε όλα τα υπέροχα και ευχάριστα γράμματα, τα δυσάρεστα τηλεγραφήματα, ως και μία κάρτα μου έφερε μία φορά που είχε ως παραλήπτη «ΕΧ, 40 Εκκλησιές» (!), στοίχημα με τους φίλους μου ότι με ξέρουν. Όταν ο Τάκης πήρε σύνταξη έχασα έναν φίλο. Του έδωσα ένα μικρό δώρο και ένα δίπλωμα δικής μου έμπνευσης.

Αρνητικά: όλοι σε ξέρουν και εσένα και τους γονείς σου και κάθε αλλαγή της προσωπικής σου ζωής είναι γνωστή σε χρόνο dt σε όλους εκθέτοντας το πρόσωπό σου εκθέτεις, δηλαδή, και όλη την οικογένεια.

Ούτε στις 40 Εκκλησιές, ούτε πουθενά δεν αισθάνομαι «πατρίδα μου» γιατί ως εγγονή Ποντίων προσφύγων δεν έχω χωριό αλλά ούτε και πόλη να δείξω «να, εδώ έμενε ο παππούς και η γιαγιά μου», ούτε και χειροπιαστές μνήμες να πιαστώ από αυτές. Μόνο ένα σαμοβάρι υπάρχει να θυμίζει από πού κρατάει η σκούφια μας και φυσικά, τα βιβλία του παππού Σταύρου Χοντολίδη, απόφοιτου του Λυκείου Τραπεζούντας, δασκάλου και ράπτου! Βιβλία Λειψίας, αρχαίοι συγγραφείς κυρίως και λεξικά και τέτοια. Τόσο το καλύτερο που δεν υπάρχουν χειροπιαστά πράγματα για να φαντασιώνομαι ό,τι θέλω…

Πατρίδα, λοιπόν, οι φίλοι μου. Γι’ αυτό και η απόφαση να φύγω από τις 40 Εκκλησιές ήταν εύκολη για μένα. Είχα κουραστεί με αυτό το κλειστοφοβικό συναίσθημα της γειτονιάς που όλα είναι ορατά και όλοι ένα πράγμα με όλους. Και η στενότερη παρέα κλειστοφοβική και αυτή σκόρπισε στους πέντε ορίζοντες μη μπορώντας να ανανεωθεί και να εντάξει δημιουργικά νέα μέλη. Σχεδόν το καμαρώναμε αυτό με νεανική υπεροψία.

Κατήλθα, λοιπόν, στο κέντρο και ήμουν σίγουρη ότι εδώ η ανωνυμία μου θα προστατεύεται (η αλήθεια είναι πως τώρα πια που η μάνα μου δεν ζει και είμαι μία ώριμη γυναίκα δεν έχω τίποτε και από κανέναν να προστατεύσω) και δεν θα με ξέρει ούτε και θα ξέρω κανέναν.

Ώσπου να πεις κύμινο, οι άνθρωποι του απέναντι parking (o Παντελής και η Νίνα), ο κύριος και η κυρία του φωτοτυπάδικου (ο αγαπητός Κρέων και η φίλη μου πια Ειρήνη), μέχρι πριν μερικά χρόνια οι κουρείς τοποτηρητές με πελάτες όλους σχεδόν τους άνδρες φίλους μου, τα κορίτσια του Greco και οι κυρίες της φιλοπτώχου έμαθαν ποια είμαι και τι κάνω για να βιοπορίζομαι και τι ψηφίζω και την οικογενειακή μου κατάσταση.

Ε, λοιπόν, η προέκταση Μητροπόλεως είναι μία μικρογραφία 40 Εκκλησιών προς το δεξιότερο και κοσμικότερο. Με τα θετικά και τα αρνητικά της. Μια μικρή γειτονιά. Έξω από το μαγαζί της Ελπίδας, αυτής της μετα-νεωτερικής κομμώτριας υπάρχει ένα παγκάκι και διακριτικά πίσω του μία κουβέρτα για να κοιμάται ο άστεγος της γειτονιάς μας. Λίγο πιο πέρα η πάντοτε χαμογελαστή κυρία Ζωή, μου κρατά τις εφημερίδες μου πάντοτε με επιμέλεια και επαγγελματισμό. Με ρώτησε της προάλλες αν είμαι δικηγόρος. Τόσο χάλια της φαίνομαι;

Να μην ξεχάσω το φαρμακείο που είχε η καλή μας Ξένια και φοβόμουνα ποιοι θα είναι οι καινούριοι και αν θα με εξυπηρετούν. Τριαντάφυλλος, Αντώνης και Ιωάννα είναι σαν φίλοι, με νοιάζονται και με φροντίζουν.

Στο Greco με την υπέροχη μουσική και τον καλύτερο καφέ της πόλης γίνονται όλες οι συναντήσεις με φίλους, φοιτητές και με τον τ. δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη που έγινε προσφάτως κάτοικος της γειτονιάς μας. Σαν σε πλατεία χωριού είσαι στο Greco: να περνούν όλοι και να μιλάς, να μαθαίνεις νέα… Άσε που προεκλογικά ήταν το… πολιτικό μου γραφείο!

Και το βάσανο όλων ημών των παχύσαρκων φαγάδικα: Διαγώνιος, Ζύθος Ντορέ με την καλύτερη εξυπηρέτηση, Πύργος, οι καλύτερες τυρόπιτες του Γιάννη, το καλύτερο φαλάφελ, η υπέροχη Sugarela της Χριστίνας μας με τα εκπληκτικά γλυκά, παγωτά και σοκολατάκια και τις προτότυπες βιτρίνες, άντε να αγιάσει ο άνθρωπος!

Από τη γειτονιά δεν ξέφυγα εντέλει.