Τα σπίτια της αμαρτίας

Μετά από 40 χρόνια έρευνας η Εύα Νικολαΐδου στο βιβλίο της «Τα σπίτια της αμαρτίας» (Εκδόσεις Κάκτος) ξεδιπλώνει το φαινόμενο της σεξεργασίας στο πέρασμα των αιώνων από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα.

Από τις εταίρες της αρχαίας Ελλάδας, τις γκέισες, την Φρύνη, τη Λαίδα, την Ασπασία την αυτοκράτειρα Θεοδώρα, μέχρι την Γαβριέλα Ουσούκοβα και την σεξεργασία σήμερα η Εύα Νικολαΐδου εκκινώντας από ιστορικά και στατιστικά στοιχεία βυθίζεται σε μια έρευνα η οποία κράτησε παραπάνω από σαράντα χρόνια και περιλαμβάνει συνεντεύξεις μαρτυρίες, βιβλιογραφία για να μας τα παρουσιάσει στο νέο της βιβλίο που φέρει τον τίτλο “Τα σπίτια της αμαρτίας”

Όταν μιλάμε για σεξεργασία δεν αναφερόμαστε απαραίτητα στις θηλυκότητες. Η εργασία στο σεξ αφορά και τους άντρες. Στην Ελλάδα, οι συνοδοί και οι εταίρες προσέφεραν υπηρεσίες σε υψηλές τάξεις, ενώ οι ιερόδουλες και οι σκλάβοι δούλευαν σε οίκους ανοχής και στις γωνιές των δρόμων. Τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες εργάζονταν ελεύθερα στην Αρχαία Ελλάδα κάτω όμως από κρατικό έλεγχο. 

Σε αντίθεση με πολλές χώρες σήμερα, η πορνεία ήταν νόμιμη και υποστηριζόταν από το κράτος. Ήταν ένα επάγγελμα που φορολογούνταν και λειτουργούσε κάτω από πολύ συγκεκριμένους κανόνες για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολιτών που η σεξουαλική τους συνεύρεση εκτός αυτού του πλαισίου τιμωρούνταν αυστηρά. Η πορνεία ήταν νόμιμη αλλά η απιστία καταδικαστέα. Με το πέρασμα των χρόνων αναπτύχθηκε και επικράτησε η εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος που χρησιμοποιήθηκε ως ερωτικό αντικείμενο στην διαφήμιση, την τηλεόραση τον κινηματογράφο την βιομηχανία του πορνό. Το να είσαι αρσενικός μέχρι και σήμερα που πολλά στερεότυπα έχουν καταρριφθεί συνδέεται με το προνόμιο της αρρενωπότητας, τις δύναμης, της εξουσίας, ενώ το να είσαι παθητικός συνδέθηκε με τη θηλυκότητα, την αδυναμία, την υποταγή.

Από τις συνεντεύξεις με Γαλλίδες πόρνες το 1978 όταν ήταν φοιτήτρια στο Παρίσι μέχρι τις συνεντεύξεις με διάσημες πόρνες ανά την Ελλάδα μεταξύ των οποίον και η Γαβριέλλα Ουσούκοβα που το 1981 κυκλοφόρησε την δική της αυτοβιογραφία με τίτλο «Γαβριέλλα Η Ζωή μου έγινα ιερόδουλος διότι εγεννήθην έτσι» η συγγραφέας καταγράφει τις αλλαγές αλλά και όλα όσα έμειναν απαράλλαχτα στην σεξεργασία στην διάρκεια της έρευνας της. Η Γαβριέλλα γεννημένη το 1916 υπήρξε η διασημότερη πόρνη των Αθηνών. Η μοναδική που δέχτηκε τιμητική πλακέτα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την προσφορά της κατά την διάρκεια της κατοχής. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της μέχρι και το τέλος της ζωής της δεν σταμάτησε ποτέ να εργάζεται. Η ίδια υποστηρίζει πως ξεκίνησε το επάγγελμα της πορνείας από 5 ετών όταν την ξεμονάχιασε ένας Νεότουρκους στο καράβι που την πήγαινε στην Πόλη και της έδωσε ένα ταλιράκι. 

Ήδη από εκείνη την στιγμή είχε αποφασίζει τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Από το κρεβάτι της πέρασαν γενιές και γενιές αντρών πατεράδες με γιούς, εφοπλιστές, επώνυμοι και μεροκαματιάριδες. Δεν σταμάτησε να εργάζεται ως την τελευταία ημέρα της ζωής της. Βρέθηκε νεκρή στο κρεβάτι της στις 26 Αυγούστου του 1991 στο σπίτι της, στην οδό Μάρκου Ευγενικού 14 στα Εξάρχεια. Μέχρι σήμερα η δολοφονία της δεν έχει εξιχνιαστεί. Η ζωή της «Μαντάμ Ορντάς των Αθηνών» όπως ήταν γνωστή αποτελεί την πρώτη ύλη μιας ιστορίας σαν παραμύθι. Όμως το τέλος της μας δείχνει την περιθωριοποίηση, τα αδιέξοδα, την μοναξιά, τους κινδύνους του επαγγέλματος.

Ακολουθούν συνεντεύξεις με πλούσιες πόρνες που είτε αποσύρθηκαν με τον καιρό, είτε έγιναν επιχειρηματίες ανοίγοντας δικά τους σπίτια. Δεν λείπουν οι περιπτώσεις γυναικών που μετά από χρόνια χωρίς καμία ασφάλιση και προστασία από το κράτος βρίσκονται άστεγες, στα όρια της φτώχειας σε μια ζωή γεμάτη δυσκολίες και προβλήματα υγείας. Αρκετές από αυτές καταλήγουν να δουλεύουν ως υπηρεσίες στα σπίτια μια εργασία μονόδρομος καθώς όντας ανειδίκευτες και χωρίς καμία άλλη επαγγελματική εμπειρία δεν καταφέρνουν να βρουν αλλού εργασία.

Στις μέρες μας το διαδίκτυο προσφέρει την πολυτέλεια να μην υποχρεώνονται οι σεξεργάτριες να βρίσκονται καθημερινά εκτεθειμένες στο δρόμο και σε χώρους οπού μπορεί να κινδυνεύουν να πέσουν θύματα σωματικής και λεκτικής βίας. Κυρίως οι τρανς βρίσκονται κάθε χρόνο στην κορυφή της λίστας των θυμάτων ρατσιστικής λεκτικής και σωματικής βίας. Δεν είναι τυχαίο πως δεκάδες τράνς δολοφονούνται για την ταυτότητα του φύλου τους σε πιάτσες και δωμάτια ξενοδοχείων. Έχει μεγάλη σημασία να αναδειχτεί πως η εγκληματικότητα και η βία, τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις ανθούν σε χώρους σεξεργασίας με θύματα τις θηλυκότητες. 

 Τα έσοδα από την εκμετάλλευση ανηλίκων κοριτσιών και θυμάτων σωματεμπορίας είναι τόσο πολλά με αποτέλεσμα το επάγγελμα να αμαυρώνεται από κυκλώματα παράνομης διακίνησης και εμπορίας ανθρώπων, βίας φόνων και διακίνησης ναρκωτικών ουσιών. Δεν είναι όμως λίγοι οι άντρες και οι γυναίκες που επιλέγουν το σεξ ως εργασία. Η σεξεργασία είναι εργασία αυτό είναι το μότο των τελευταίων χρόνων με το οποίο οι άνθρωποι που εργάζονται στο σέξ διεκδικούν ορατότητα, ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο και πρόληψη των πιθανών προβλημάτων και κινδύνων που προκύπτουν από την εργασία στο σεξ με την διευκόλυνση και διασύνδεση κυρίως με υπηρεσίες πρωτοβάθμιας υγείας.

Με την αύξηση της χρήσης του διαδικτύου και την ανάπτυξη της τεχνολογίας έχουν διευρυνθεί και οι υπηρεσίες σεξεργασίας. Το only fans και άλλες πλατφόρμες, εφαρμογές και site, προσφέρουν την δυνατότητα δημιουργίας, ανταλλαγής, αγοράς πορνογραφικού υλικού, την αγορά υπηρεσιών διαδικτυακού σεξ αλλά και την ευκολία να κλείνονται ραντεβού για κατ οίκον ραντεβού. Η ψηφιακή καταγραφή προσφέρει μια ασφάλεια αλλά αυτή δεν είναι δεδομένη. Πάντα ενέχει ο κίνδυνος η σεξεργάτρια να πέσει θύμα ενός μεθυσμένου, αγενή, βίαιου πελάτη.

Εκτός από τις σεξεργάτριες η Εύα Νικολαΐδου κάνει αναφορές και συνομιλεί με τα πρόσωπα που συνυπάρχουν στην καθημερινότητα μιας πόρνης με βασικότερο τον πελάτη είτε αυτός είναι ο περιστασιακός που θα επιλέξει κάποια στιγμή μια σεξουαλική υπηρεσία είτε ο συχνός που η πορνεία είναι τρόπος ζωής γ αυτόν. Το επάγγελμα της σεξεργασίας συνδέεται και αλληλεπιδρά με άλλα επαγγέλματα και υπηρεσίες όπως αυτό του ιδιοκτήτη ενός πορνείου, τις υπηρεσίας, της ασφάλειας, των οδηγών, των ιατρών, των αφροδισιολόγων ακόμα και των εμπόρων που προμηθεύουν στα κορίτσια προφυλακτικά, λιπαντικά και εσώρουχα.

Τα Βούρλα και η Τρούμπα ο Βαρδάρης και η Μπάρα έχουν πάρει διαστάσεις θρύλου για όσους τα έζησαν στην ακμή τους και γίνεται ξεχωριστή αναφορά σε αυτούς.

Κείμενα του Γιώργου Ιωάννου, αναφορά στο βιβλίο «Μπουρδέλα» του Ηλία Πετρόπουλου, μαρτυρίες κατοίκων, αλλά και η πολύ σημαντική έρευνα του Βασίλη Πισιμίση που αποτυπώνεται σε δύο βιβλία : “Βούρλα – Τρούμπα μιας περιήγηση στο χώρο του περιθωρίου και της πορνείας του Πειραιά” και το πολύ πρόσφατο “Τρούμπα -Βούρλα χώρος και μνήμη του Πειραϊκού περιθωρίου στον 20ο αιώνα” μας δίνουν μια ξεκάθαρη εικόνα της λειτουργίας ενός ιδιαίτερου μικρόκοσμου με δικούς τους κανόνες μέσα στον αστικό ιστό.

Η Τρούμπα και ο Βαρδάρης έγιναν τραγούδι, ποίημα, ταινία και βιβλίο. Από αυτές πέρασαν χιλιάδες άνθρωποι καλλιτέχνες, επώνυμοι, άτομα κάθε είδους, επαγγέλματος και επηρεάστηκαν από αυτά που είδαν και έζησαν.

Ο Βαρδάρης υπήρξε για τους Θεσσαλονικείς σημείο αναφοράς, είσοδος της πόλης, η πιο πολύβουη περιοχή εκεί που άνθισε το εμπόριο, οι μεταφορικές εταιρίες, τα συνεργεία τα ξενοδοχεία οι αποθήκες οι βιοτεχνίες ρούχων και τα πορνεία. Τον συναντάμε στα ποιήματα του Χριστιανόπουλου τα διηγήματα του Γιώργου Ιωάννου τα τραγούδια μεγάλων μουσικών και σε δεκάδες ιστορίες ανθρώπων που έζησαν και εργάστηκαν στην περιοχή. Με το πέρασμα των χρόνων ούτε η Τρούμπα ούτε ο Βαρδάρης θυμίζουν στο παραμικρό αυτό που ήταν κάποτε.

Η σεξεργασία στην Ελλάδα ρυθμίζεται από το Ν. 2734/1999, όπως έχει τροποποιηθεί με τον Ν. 3904/2010 και χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη παρεμβατηκότητα που κάνει σε πολλές περιπτώσεις σχεδόν αδύνατη τη νόμιμη εργασία. Αποτελεί μέχρι και σήμερα ταμπού για την κοινωνία που δύσκολα μπορεί να δεχτεί πως η εργασία στο σέξ μπορεί να είναι επιλογή και αρκετές φορές συγχέεται με την σωματεμπορία, την βία, την παραβατηκότητα, ναρκωτικές ουσίες, σκοτεινά δίκτυα μαφίας. Βασικό είναι να δίνεται στους εργάτες του σέξ η δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια και όχι με επισφάλεια και κινδύνους και να μπορούν εύκολα, με ξεκάθαρες διαδικασίες και απολύτως προστατευμένα να προσφέρουν υπηρεσίες υψηλής ποιότητας εκπαιδεύοντας την κοινωνία σε υγιής σεξουαλικές συμπεριφορές μέσα σε ένα πλαίσιο αναγνώρισης, διαφάνειας, σεβασμού ενσυναίσθησης.

.