Τελικά, φτιάχνεται (η Ευρώπη);

Λέξεις: Παναγιώτης Μπαρδάκης

Τελικά, φτιάχνεται (η Ευρώπη);

Με το ιταλικό τελεσίγραφο να πλανάται στον αέρα, οι εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο φαίνεται να οδηγούνται σε μονόδρομο. Η Ένωση αυτή τη στιγμή φαντάζει στα μάτια πολλών σαν ένα παλιό αυτοκίνητο που βρίσκεται στο συνεργείο. Απλά περιμένουμε να μας πουν αν αξίζει να την κρατήσουμε ή να την δώσουμε για παλιοσίδερα.

Μόλις πέντε χρόνια μετά το ελληνικό δημοψήφισμα και την σύνθλιψη των “επαναστατικών” διαθέσεων, οι οικονομικά ισχυροί της Ευρώπης αισθάνονται πως έχουν κάθε λόγο να επιβάλουν για μία ακόμη φορά την χάραξη της δικής τους πολιτικής στα υπόλοιπα μέλη. Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν έχουμε να κάνουμε με την οικονομική κρίση που απλά είχε περισσότερες επιπτώσεις στους σπάταλους του Νότου.

Το ερώτημα που θέτουν πλέον οι Ιταλοί, μαζί με όλο και περισσότερες χώρες, δεν είναι αν πρέπει να μείνουμε στην Ευρώπη, αλλά με το αν μπορούμε να συμβιώνουμε με αξιοπρέπεια βασιζόμενοι σ’ αυτή την Ευρώπη. Και το ερώτημα αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις προθέσεις των συνομιλητών που βρίσκονται στο τραπέζι αλλά με το κατά πόσο η νοοτροπία τους έχει διαποτίσει ένα σύστημα διοίκησης το οποίο είναι προφανές πως έχει απομακρυνθεί από τις βασικές αρχές του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος ,πόσο μάλλον από τα όνειρα και τις ελπίδες του Ευρωπαϊκού Νότου.

Στις μέρες μας γίνεται ξεκάθαρο γιατί η χώρα μας πήρε αποκλειστικά πάνω της την κρίση της προηγούμενης δεκαετίας (δεν δίνουμε άφεση αμαρτιών στους ημέτερους) αλλά και ασύγκριτα μεγάλο μέρος του προσφυγικού-μεταναστευτικού προβλήματος. Αλήθεια, κοιτώντας πίσω, πόσο αστείο μπορεί να φαίνεται ότι διεκδικούσαμε την Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, τη στιγμή που τώρα, κάποιοι αμετανόητοι εταίροι μας έχουν αποφασίσει την θωράκιση της εύρυθμης κρατικής τους υπόστασης, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος σε ανθρώπινες ζωές που καλούνται να πληρώσουν οι ίδιοι τους οι πολίτες;

Πόσο προοδευτικοί πλέον φαντάζουν όλοι αυτοί που παίρνουν τελικά πίσω τις αποφάσεις τους, όχι μόνο γιατί τους έπιασε ο πόνος για το βάρος των πιθανών θανάτων, αλλά και γιατί τα οικονομικά μοντέλα δείχνουν πως ίσως η πληγή θα είναι μεγαλύτερη χωρίς μέτρα; Το ίδιο ισχύει και για όλους αυτούς που μιλάνε για το καλό της πατρίδας τους αλλά και ενός ευρύτερου συνόλου χρησιμοποιώντας επί μονίμου βάσεως άψυχους αριθμούς και δείκτες έναντι ψυχών, ακόμη και τώρα, ματαιώνοντας κάθε ευκαιρία ενιαίας σύμπλευσης των Μελών της ‘Ένωσης.

Αυτή την Ευρώπη ζηλεύουμε; Σε αυτή την Ευρώπη μεταναστεύουμε; Από αυτή την Ευρώπη τόσα χρόνια μαθαίνουμε τι είναι το σωστό;

Και όχι, τα παραπάνω ερωτήματα δεν αποτελούν την φωνή ακραίων εθνικιστών που τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας την κατάσταση στην οποία έχουν φέρει την Ένωση οι εκλεγμένοι υπερασπιστές της. Είναι η σκέψη όλων αυτών που αντιλαμβάνονται την απόσταση που χωρίζει τους λαούς μας ως προς βασικά ζητήματα. Ίσως ακόμη και ως προς τον ορισμό του τι και ποια είναι τα βασικά ζητήματα. Σίγουρα δεν ανακαλύψαμε την Αμερική.

Επιβεβαιώσαμε όμως ότι δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια, δεν έγινε καμία σοβαρή προσπάθεια για την γεφύρωση αυτού του χάσματος. Και από τις δύο πλευρές.