Τελικά, πόσο κόσμο είχε στις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη;

Έχει νόημα άραγε να μετράς τον κόσμο σε μια συγκέντρωση;

Εγώ θα έλεγα πως ναι. Δεν είναι αυτό που καθορίζει απόλυτα τη σημασία της, είναι όμως ένας δείκτης που ορίζει το πόσο αφορά μία κοινωνία. Ειδικά όταν έρχεται ως απάντηση σε μια προπαγάνδα που αν δεν σε εξοργίζει, σε κάνει να γελάς με θυμηδία, βλέποντας πως προσπαθούν να μειώσουν σκόπιμα τον αριθμό των διαδηλωτών, αλλά και να θεωρούν πέμπτη είδηση αυτόν τον πρωτοφανή πανελλήνιο ξεσηκωμό.

Ξεχνούν ίσως πως το έγκλημα στα Τέμπη δεν είναι, εδώ και καιρό, μια υπόθεση που αφορά τα 57 θύματα, τους συγγενείς και τους φίλους τους. Είναι ένα θέμα οικουμενικό, πανεθνικό πια, αφορά όλους εμάς που θα μπορούσαμε να είμαστε σε εκείνο τρένο, μαζί και τα παιδιά μας, τα οποία θα μπορούσαν να είναι εκείνα τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Η Μάρθη, η Μαρία, ο Νικήτας, ο Δημήτρης. Και άνθρωποί μας πλέον η Μαρία, η Μυρσίνη, ο Νίκος.

Η υπόθεση των Τεμπών έχει κάτι πρωτοφανές. Όσο περνά ο καιρός η οργή μεγαλώνει αντί να μικραίνει και η απαίτηση για δικαιοσύνη γίνεται ολοένα και πιο βροντερή.

Τα νέα στοιχεία, τα ηχητικά ντοκουμέντα, το ‘Δεν έχω οξυγόνο’ που ακούγεται από τη Φραντζέσκα, όσο κι αν μας μαυρίζει την ψυχή όταν το ακούμε, οφείλουμε να το θυμόμαστε, για να μην ξεχνάμε το έγκλημα και όσα ακολούθησαν. Κανείς δεν πρόκειται να ησυχάσει αν δεν επέλθει η κάθαρση κι αν δεν μάθουμε όσα μας έχουν αποκρύψει με τον ένα ή τον άλλον τρόπο ως τώρα:  Μια σειρά ερωτημάτων. Τα βρίσκεις συγκεντρωμένα στο post του Jo Di.

Αν δεν δοθούν πειστικές απαντήσεις και εξηγήσεις σε όλα αυτά, κανείς δε θα νιώσει λιγάκι πιο ήρεμος, καμία ψυχή δε θα ηρεμήσει.

Αυτοί είναι οι λόγοι της μαζικότητας των συγκεντρώσεων. Αυτή η τεράστια ανάγκη να βγουν έξω και να φωνάξουν για το δίκιο. Μετά την μεταπολίτευση δεν έχει υπάρξει άλλο θέμα που ενώνει τόσους Έλληνες, αλλά συνάμα να τους αγγίζει συναισθηματικά.

Είχε 100.000 και πλέον και έχει σημασία

Άκουσα τις εκτιμήσεις των «ειδικών» για 30.000 κόσμου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Για την Αθήνα δεν μπορώ να είμαι απολύτως βέβαιος, διότι δεν ήμουν παρών, αλλά βλέποντας  γεμάτες τις οδούς γύρω από τη Βουλή, καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι είναι πολύ παραπάνω από 30.000, φτάνοντας ίσως και εξαψήφιο νούμερο.

Για τη Θεσσαλονίκη, όπου ήμουν παρών και μάλιστα σε μία θέση όπου είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω όλο το μήκος της πορείας, είναι βέβαιο πως ο αριθμός των συγκεντρωμένων είναι πολύ μεγαλύτερος από τις 30.000, που ανέφερε σε επίσημη θέση της η Αστυνομία.

Όλο το ιστορικό κέντρο, σε όλο το μήκος, ήταν γεμάτο από κόσμο επί της οδού Εγνατίας, από την Καμάρα μέχρι και την Αγίων Πάντων.

Ένα ποτάμι οργής, από κόσμο όλων των ηλικιών, από ηλικιωμένους, γονείς, παιδιά που κρατούσαν πλακάτ και εικόνες των θυμάτων, συνθήματα, τρικάκια «τίνος είναι το ξυλόλιο» κι άλλα αναπάντητα ακόμη ερωτήματα.

Παλιές «καραβάνες» των διαδηλώσεων μου έλεγαν ότι ο αριθμός των συγκεντρωμένων ξεπέρασε τις 80.000, θεωρώ ότι φτάνει τις 100.000 αν συνυπολογίσουμε όσους πήγαν στην Καμάρα αλλά δεν συμμετείχαν στην πορεία απαραίτητα, όμως βρίσκονταν εκεί για να εκπληρώσουν ένα εσωτερικό τους χρέος.

Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι ο αριθμός των διαδηλωτών δεν ενισχύθηκε από άλλες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, διότι σε όλες τις πόλεις ξεχωριστά έγιναν συγκεντρώσεις, αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς την «επιτυχία» των χθεσινών γεγονότων, για το συνολικό αριθμό των συγκεντρωμένων.

https://www.facebook.com/toula.antonakou/videos/1517131209242687/

Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πώς άπαντες πήραν το μήνυμα. Η κυβέρνηση ήδη άρχισε με τον Άδωνι Γεωργιάδη να μιλά για… κάθαρση το πρωί και προφανώς θα γίνει προσπάθεια να υπάρξει και συνέχεια τις επόμενες μέρες, για να εξευμενιστεί το οργισμένο πλήθος και να περιοριστεί όσο γίνεται η πολιτική φθορά, αφού δύο χρόνια δεν μας έχει απαντηθεί τίποτα ουσιαστικό. Είναι αργά, πια.

Υπό την πίεση του κόσμου, όμως, κάτι θα βγει. Να που αφήνοντας τον καναπέ και ενώνοντας τη φωνή σου με των υπολοίπων, κάτι μπορείς να πετύχεις. Η συνέχεια θα είναι σκληρή.