Τελικά τι είναι έρωτας και αγάπη για σένα;

Φεβρουάριος, τελευταίος μήνας του χειμώνα, κρύο, βροχές με ήλιο, πότε δίσεκτος, πάντα “λειψός”, ότι και να αλλάζει σε αυτό το μήνα μία μέρα μένει σταθερή κι αυτή είναι η ”γιορτή” των ερωτευμένων.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε την τάση να δίνουμε τίτλους σε μέρες, παγκόσμια μέρα φιλίας, παγκόσμια μέρα πιτόγυρου και πάει λέγοντας,έτσι ανάμεσα σε αυτές υπάρχει κι εκείνη. Πρέπει όμως να υπάρχει τιτλοφορεμένη μέρα για να κερδίζουμε απολαύσεις και να χαρίζουμε συναισθήματα;

Εκεί λοιπόν που έχει κυλήσει όλη η εβδομάδα κανονικά ξημερώνει 14 Φεβρουαρίου, ετοιμάζεσαι για μία μέρα σαν τις άλλες, συνηθισμένη και ξάφνου με το που πατάς το πόδι σου έξω στον δρόμο συνειδητοποιείς πως ο κόσμος δείχνει την αγάπη του. Λουλούδια, σοκολάτες, κόκκινα κραγιόν και έρωτας, περικλείουν την ατμόσφαιρα. Αγόρια περιμένουν τις κοπέλες με ένα τριαντάφυλλο, κορίτσια χαμογελούν με ένα λούτρινο ανά χείρας, οι βιτρίνες έχουν στολιστεί με πανδαισίες πάθους, κι εσύ παραμένεις ένας απλός παρατηρητής.

Θυμάμαι και παρατηρώ τους γύρω μου και τον εαυτό μου μαζί να περιμένω ένα δώρο από τον άνθρωπο μου, και αν δεν είμαι δεσμευμένη να στεναχωριέμαι που δεν θα εισπράξω καμία από αυτές τις εικονικές χαρές της μέρας. Η σκέψη μου ωστόσο είναι πάντα μία! Είσαι ερωτευμένος μόνο μία μέρα; Παραμένεις ερωτευμένος μόνο με το ”άλλο σου μισό;” Δηλαδή, τις υπόλοιπες μέρες δεν αγαπάς; Δεν εκφράζεσαι; Δεν δίνεις και δεν παίρνεις απλόχερα;

Για κάποιο λόγο ποτέ δεν μπόρεσα να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα. Έχουμε μάλλον δώσει έναν τίτλο σε μία απλή καθημερινή μέρα και όλοι προσπαθούμε να δώσουμε όσα παραμελήσαμε τόσο καιρό. Είναι τραγελαφικό όλο αυτό και ταυτόχρονα με τρομάζει. Με τρομάζει γιατί νομίζω πως αν υπήρχε αγάπη όλο το χρόνο αυτή η μέρα θα είχε πια αστεία ύπαρξη. Δεν καταλαβαίνω πως οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να εκφράζουν την αγάπη τους μία στιγμή, μόνο ένα 24ωρο. Ποτέ δεν μπόρεσα να το εξηγήσω.

Και από την άλλη ο έρωτας και η αγάπη γιατί πρέπει να προσδιορίζονται και να χαρακτηρίζονται από πρόσωπα; Δηλαδή, δεν μπορείς να ερωτευτείς ένα μέρος, ένα βιβλίο μία ταινία; Δεν μπορείς να αγαπήσεις μία συνήθεια, μία στιγμή, ένα άθλημα; Πρέπει ντε και καλά με το ζόρι να είσαι ερωτευμένος μονάχα με τον σύντροφο σου; Και πρέπει εκείνη και όποια άλλη μέρα να δείχνεις την αγάπη σου μόνο σε αυτόν;

Δεν θα σου μιλήσω περί εμπορικής γιορτής φαντάζομαι τα ξέρεις. Νομίζω κάπου στη μέση της μέρας πάντα με πιάνει μια μισαλλοδοξία. Έχουμε χάσει το νόημα σκέφτομαι, και πλασάρουμε απλά τα συναισθήματα μας όπως μας επιδεικνύουν οι άλλοι να κάνουμε.

Έρωτας για μένα είναι να ξυπνάω το πρωί, και να είμαι γεμάτη, να έχω αυτό που λέμε την ιδανική δουλειά, τους φίλους μου και κάθε μέρα να βρίσκω και μία γωνιά που θα με κάνει να αγαπώ έστω και λίγο παραπάνω την πόλη. Να πίνω τον καφέ μου τα πρωινά με ένα τσιγάρο και να σκέφτομαι πόσα ακόμα έχω να γνωρίσω. Να συναντάω λάμψη και ελπίδα σε πρόσωπα που προσπαθούν να αλλάξουν τις άσχημες πλευρές τους.

Αγάπη από την άλλη είναι να δίνω καθημερινά και απλόχερα αυθόρμητα και ανάκατα συναισθήματα σε όποιον το έχει ανάγκη, και αυτό νομίζω είναι ο απόλυτος ορισμός αυτής της λέξης. Καμία μέρα σαν αυτή που ξημερώνει δεν θα μπορέσει να σου ξυπνήσει συναισθήματα αληθινά, απλά θα νιώθεις πάντα υποχρεωμένος να κάνεις ότι και οι γύρω σου στις 14 Φεβρουαρίου.