Τελικά το να ταξιδεύεις με τρένο στην Ελλάδα θέλει αντοχές

Τον τελευταίο χρόνο σχεδόν κάθε μήνα ταξιδεύω από Θεσσαλονίκη προς Αθήνα με τρένο. Διάρκεια δρομολογίου με τα παλιά οχήματα 4 ώρες και 10 λεπτά, με το νέο Βέλος 3 ώρες και 55 λεπτά. Προφανώς μεταξύ των παλιών και των νέων οχημάτων οι διαφορές είναι ελάχιστες. Δεν θα κάνω όμως καμία σύγκριση, θα παραθέσω απλώς την δική μου εμπειρία που επιβεβαιώνει άψογα το slogan που παίζει στα social media: #zisetotreno “Αξίζει να το δεις, αξίζει να το ζήσεις.”

Την περασμένη Κυριακή έκλεισα το δρομολόγιο που αναχωρούσε από την Θεσσαλονίκη στις 08:56 με ώρα άφιξης στην Αθήνα 13:22, επειδή λοιπόν ήμουν φορτωμένη με τα πράγματα μου και επειδή πάσχω από τενοντίτιδες ενημέρωσα τον φίλο μου να έρθει να με πάρει γύρω στη μιάμιση από τον Σταυμό Λαρίσης καθώς υπολογίζω πάντα το 10λεπτο plus ανεξαρτήτως προβλήματος που θα συναντήσω στην διαδρομή μόνο και μόνο από τις στάσεις και τα μπες-βγες των επιβατών.

Πράγματι, το δρομολόγιο ξεκίνησε στην ώρα του και οι πρώτες 3 ώρες κύλησαν ομαλά με τις σύντομες στάσεις. Λίγο πριν τον σταθμό του Αγίου Στεφάνου το τρένο σταμάτησε και τα λεπτά κυλούσαν, χωρίς καμία ενημέρωση, οι επιβάτες κοιταζόμασταν με απορία κάποιοι έλεγαν “όλο τα ίδια και τα ίδια”. Μετά από 20 λεπτά ακούσαμε από τα μεγάφωνα πως η αμαξοστοιχία θα ξεκινήσει σε λίγο επειδή το Βέλος αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα και είχε καθυστέρηση. Κάπου εδώ αξίζει να σχολιάσω πως το Βέλος από τα πρώτα του δρομολόγια μέχρι και σήμερα (6μήνες μετά) με τούτα και με δαύτα κάνει περίπου 4 ώρες και 10 λεπτά για να φτάσει στον τελικό προορισμό, με μοναδική στάση την Λάρισα, είτε γιατί χαλάει στην διάρκεια της διαδρομής είτε γιατί έχει καθυστέρηση, αλλά εσύ πλήρωσε την μειωμένη ώρα του δρομολογίου παραπάνω.

Γύρω στη μία παρά ξεκινήσαμε από τον Άγιο Στέφανο και όπως ήταν αναμενόμενο στην Αθήνα θα φτάναμε γύρω στις 14:00. Κανένας όμως δεν είχε σήμα για να ειδοποιήσει για την καθυστέρηση, γιατί φυσικά το σήμα στην μισή διαδρομή είναι ανύπαρκτο. Έτσι, εκείνοι που θα μας παραλάμβαναν, περίμεναν στον Σταθμό Λαρίσης, μέσα στο κρύο, αγωνιώντας, χάλασε δεν χάλασε, θα ‘ρθει δεν θα ρθει. Ερωτήματα που προκύπτουν σε κάθε διαδρομή με την εκσυγχρονισμένη κατά τα άλλα Hellenic Train.

Αθήνα λοιπόν φτάσαμε στις 14:00. Ταξίδι διαρκείας 5 ωρών και σε αυτό το σημείο άξιο αναφοράς είναι το ταξίδι μου από Dusseldorf προς Κολωνία, με τα υπερσύγχρονα και γρήγορα τρένα της Γερμανίας να διανύουν απόσταση 40 χιλιομέτρων σε 28 λεπτά.

Έμεινα λοιπόν στην Αθήνα 6 ημέρες και το Σάββατο ήρθε η ώρα της επιστροφής και κάπου εκεί επικρατεί πάντα στο μυαλό μου αρχικά το οικονομικό, καθώς τα εισιτήρια είναι αυξημένα και το καινούριο Βέλος, το οποίο στην πραγματικότητα έχει ξεπεράσει σε προβλήματα το παλιό κοστίζει 11 ευρώ παραπάνω για το Βαγόνι 6 το οποίο και κλείνω πάντοτε.  Ανεξαρτήτως λοιπόν με το αν με βολεύει το δρομολόγιο αποφεύγω το ICE και κοιτώ το IC. Κλείνω λοιπόν το δρομολόγιο των 13:22 για να φτάσω στην Θεσσαλονίκη 17:35 και να προλάβω να πάω στην δουλειά μου στις 18:15.

Γύρω στις 13:00 φτάνω στον Σταθμό Λαρίσης και ενώ θα έπρεπε το τρένο να βρίσκεται στις ράγες, απουσιάζει. Στον χώρο αναμονής ο κόσμος είναι πολλής, ηλικιωμένοι, οικογένειες, άνθρωποι με κατοικίδια περιμένουν υπομονετικά.  Το ρολόι γράφει 13:22 το τρένο γίνεται φάντασμα και προφανώς δεν υπάρχει καμία ενημέρωση.

Στις 13:30 ακούγεται από τα μεγάφωνα πως το τρένο θα ξεκινήσει στις 13:40, το οποίο 10 λεπτά πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση παραμένει άφαντο. Σκέφτομαι από μέσα μου “ντάξει, τυχερή είμαι 20 λεπτά δεν είναι τίποτα.” Το ρολόι γράφει 13:40, το τρένο συνεχίζει να αγνοείται και η αγωνία κορυφώνεται στο θρίλερ με τίτλο “Ταξίδεψε με τρένο θα ‘ναι ωραία”.

Ενημέρωση από τα μεγάφωνα: “Το IC 53 με τελικό προορισμό την Θεσσαλονίκη θα έχει καθυστέρηση, για νεότερη ώρα αναχώρησης θα σας ειδοποιήσουμε”. Εντωμεταξύ ηλικιωμένοι όρθιοι και φορτωμένοι ήδη 2ο λεπτά, γύρω μου ακούω ατάκες του στιλ “πόσο πιο γραφικό…πάλι τα ίδια” κλπ.

Με αναμονή 55 λεπτών το τρένο ήρθε στις 14:10 και έφυγε στις 14:15 από την Αθήνα, όταν ανέβηκα στο βαγόνι ένα νεαρό παιδί που μάλλον είδε την απελπισία στο βλέμμα μου μου είπε “ευχαριστώ να λες άλλες φορές έχουμε 2ωρες καθυστερήσεις.” Ευγνωμοσύνη λοιπόν έπρεπε να νοιώσω όχι απελπισία.

Την ώρα που μας χτυπούσαν τα εισιτήρια επιβάτες έκαναν παράπονα στους ελεγκτές, και κάπου εκεί ακούστηκε και ο λόγος που καθυστέρησε το τρένο: περί συντήρησης μηχανής -τι πιο σύνηθες να συντηρείται η μηχανή του τρένου την ώρα που οφείλει να εκτελεί δρομολόγια- οι ελεγκτές συμβούλευαν τους επιβάτες να κατέβουν στον σταθμό ώστε να παραπονεθούν στο τμήμα εξυπηρέτησης πελατών. Και εδώ κάπου αξίζει προσθέσω πως τα τηλέφωνα που υπάρχουν στο site της Hellenic Train μένουν αναπάντητα.

Στην Θεσσαλονίκη φτάσαμε στις 18:40, 6 ώρες αναμονής και ταξιδιού. Ξέρετε όμως ποιο είναι το τραγελαφικό της υπόθεσης; Μίλησα στο τηλέφωνο με 2-3 φίλους μου ο καθένας πήγαινε σε άλλον προορισμό με τρένο και όλοι μου αφηγήθηκαν παρόμοια περιστατικά. Οπότε ναι! Πια δεν μας φαίνεται άθλος το ταξίδι με το τρένο και φυσικά οι καθυστερήσεις και οι βλάβες στα οχήματα είναι αποδεκτά και συνηθισμένα στοιχεία που δίνουν μία πινελιά ταλαιπωρίας στην καθημερινότητα όλων μας.

Αποζημίωση για τις καθυστερήσεις και την αναμονή παίρνεις αν οι καθυστερήσεις είναι άνω των 55 λεπτών, κι ας έχεις χάσει δουλειά, γονείς, δρομολόγιο ΚΤΕΛ και άλλα σημαντικά πράγματα που προγραμμάτισες.

Ο φίλος μου σε δρομολόγιο του καλοκαιριού από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη σταμάτησε στην Λάρισα περίπου 1 ώρα γιατί έπρεπε να περάσει άλλο τρένο, εδώ κάπου βλέπουμε την υπευθυνότητα που προγραμματίζονται τα δρομολόγια. Φίλη μου το καλοκαίρι ταξίδευε με το νέο Βέλος που χάλασε και έκανε το Αθήνα-Θεσσαλονίκη σε 8 ώρες, με αρκετούς επιβάτες όρθιους. Άλλα αυτές οι συνθήκες Μεταφοράς είναι απόλυτα συνηθισμένες για έναν φορέα ΜΜΜ σε αυτή την χώρα. Και άραγε τι έχουν να πουν οι τουρίστες;

Ας δούμε όμως τι συμβαίνει και στο δρομολόγιο Θεσσαλονίκη – Σέρρες, για να μπορούμε να εκτιμήσουμε την κατάσταση σφαιρικά.

Ο Γιώργος εργάζεται στην Θεσσαλονίκη και κατάγεται από τις Σέρρες ανά δύο εβδομάδες επιστρέφει στο πατρικό του για να δει την οικογένεια του:

“Τα ταξίδια με το τρένο είναι όμορφα και πάντοτε κρύβουν μία ιδιαίτερη εμπειρία. Γνωριμίες με διαφορετικούς ανθρώπους, συζητήσεις, διαφωνίες και πολλά άλλα. Όμως, τα προβλήματα είναι αρκετά και σημαντικά. Τα τελευταία εννέα χρόνια κάνω περίπου μία φορά τον μήνα το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Αλεξανδρούπολη. Καθυστερήσεις, διακοπή δρομολογίων και συνέχιση με λεωφορεία, απαξίωση από εργαζόμενους, καμία ενημέρωση, έλλειψη καθαριότητας στις αμαξοστοιχίες είναι μόλις μερικά από τα όσα συναντούμε όσοι ταξιδεύουμε στη συγκεκριμένη διαδρομή. Δεν θα αναφερθώ στο ότι οι ώρες και ημέρες των δρομολογίων δεν βολεύουν. Εκεί θα θέλουμε ώρες συζήτησης. Τα παραπάνω είναι σοβαρά προβλήματα που εντοπίζω όλα αυτά τα χρόνια στη συγκεκριμένη διαδρομή, γιατί σε άλλους προορισμούς η κατάσταση είναι σαφώς καλύτερη. Λες και εμείς σε αυτήν την περιοχή είμαστε επιβάτες Β’ Κατηγορίας. Λες και εμείς ζητούμε να ταξιδεύουμε δωρεάν ή παζαρεύουμε την τιμή, οπότε θα υπάρχουν περικοπές στις υπηρεσίες. Το τρένο με το οποίο διεξάγεται το συγκεκριμένο δρομολόγιο που πλέον φτάνει μέχρι τη Δράμα, είναι το ίδιο τρένο που ταξίδευε όταν πήγαινα Γυμνάσιο και σίγουρα ήταν ενεργό και από νωρίτερα. Σήμερα είμαι 27 ετών. Τα συμπεράσματα δικά σας!”

Το τρένο εγώ μέχρι και σήμερα το επέλεγα διότι ο σταθμός βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, όμως υπολογίζοντας το κόστος που φτάνει στα 65 ευρώ συν μετρό γύρω στα 70, αγγίζει τις τιμές των αεροπορικών εισιτηριών και έχει πια ξεπεράσει την καθυστέρηση που ενδέχεται να έχει μία πτήση από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη. Τελικά πιο οικονομικό σου βγαίνει ένα ταξίδι στην Ρώμη παρά στην Αθήνα.

Υ.Γ. Μήπως πριν περηφανευτούμε για οποιαδήποτε επένδυση να δούμε πως θα συνδέσουμε σωστά τις δύο μεγαλύτερες πόλεις αυτής της δόλιας χώρας;