Τέλλος Φίλης: Ως πότε η Θεσσαλονίκη θα αντέχει να είναι συλλυπητήρια πόλη

Λέξεις: Υπεύθυνος της Ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης / ΦΚΘ

Αναρωτιέμαι ως πότε η αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη, θα αντέχει να είναι μια συλλυπητήρια πόλη, με κλειστά παντζούρια και συζητήσεις πίσω από μισάνοιχτα παράθυρα. Ως πότε θα αποδέχεται την υπεροχή της Αθήνας και ταυτόχρονα να την απαξιώνει στο παραμικρό, ως πότε η αναφορά της δεν θα είναι το εκεί και το πέρα, αλλά το εδώ και μέσα.

Ωραία κι η μελαγχολία του εσωτερικού μονoλόγου της που μετουσιώνεται σε μια διαχρονικά ψευδο-διασκέδαση με ιαχές και πόζες και φιγούρες, αλλά νομίζω πως είναι η σωστή στιγμή να αποκτήσει επιτέλους την ισορροπία, τη γαλήνη και κυρίως την αυτοπεποίθηση της μεγαλούπολης που είναι.

Πολλές φορές οι αναφορές μας στην οικειότητα μας κρατούν δέσμιους μιας πολύ συντηρητικής οπτικής, ενώ ο γύρω κόσμος αλλάζει ραγδαία. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Ελληνισμού υπήρξε η αφομοίωση των διαφορετικών, αυτό χάθηκε με την μεταπολεμική ημιμάθεια, με τους τεχνητούς διαχωρισμούς και με εύκολες και πειστικές παραχαράξεις της Ιστορίας των διαφορετικών εθνοτήτων που έζησαν στην πόλη.

Ωριμότητα χρειάζεται, σιγουριά και γνώση. Ίσως στα χρόνια του αφρού και της κρίσης, που είναι κυρίως πολιτιστική, να είναι το πιο δύσκολο, αλλά οι συμβασιλεύουσες των τεράστιων αυτοκρατοριών επιβίωσαν στις χιλιετίες γιατί διέθεταν σε εποχές πολύ πιο άγριες από τη σημερινή αυτές ακριβώς τις ιδιότητες.

Αυτό ας είναι η ευχή που μού ζήτησε η Parallaxi για τα 30 της χρόνια.