Τέμπη, 2 χρόνια μετά: Το ντοκιμαντέρ της Parallaxi για ένα έγκλημα που δεν πρέπει να ξεχαστεί

Η Parallaxi τιμά τη μνήμη των 57 θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών, 2 χρόνια μετά. 

Σήμερα, ανήμερα των μεγάλων συγκεντρώσεων σε όλη τη χώρα, αλλά και σε πολλές πόλεις του εξωτερικού, προβάλλουμε το ντοκιμαντέρ στο οποίο μιλούν άνθρωποι για το έγκλημα της 28ης Φεβρουαρίου 2023.

Συμμετέχουν οι: 

Παύλος Ασλανίδης (πατέρας του Δημήτρη Ασλανίδη που έχασε τη ζωή του στο σιδηροδρομικό δυστύχημα).

Κατερίνα Αντωνοπούλου (επιζήσασα)

Δέσποινα Πάρτσια (Ψυχοθεραπεύτρια – Κοινωνική Λειτουργός)

Γιάννης Σαντεξής (Σιδηρουργός στα μνημεία για τα Τέμπη, το Δέντρο των Ψυχών και το Δέντρο της Μνήμης)

Μαρία Μανδάκη (Εικαστικός στα μνημεία για τα Τέμπη, το Δέντρο των Ψυχών και το Δέντρο της Μνήμης).

Δημοσιογραφική επιμέλεια: Μυρτώ Τούλα, Μαρίνα Τομπάζη, Χάρης Δημαράς, Χρυσάνθη Αρχοντίδου

Σκηνοθεσία – Βίντεο – Μοντάζ: Αστέρης Καρατζάς

28 Φεβρουαρίου 2023. Τραγωδία. Φωτιά. Όλεθρος. Σώματα που εξαϋλώθηκαν.

Νεανικά γέλια που κόπηκαν. Απότομα.

Σ΄αγαπώ που δε θα ειπωθούν ξανά. Μόνο στα όνειρα.

Οξυγόνο που δεν υπάρχει πια. Χάθηκε.

Σιωπή. Νεκρική σιγή. Η ζωή σταμάτησε. Ο χρόνος πάγωσε εκείνη την καταραμένη νύχτα.

Όμως…

Η θλίψη, ο πόνος, το πένθος μετατράπηκαν σε ποτάμι οργής, ξεσπάσματος και αγανάκτησης.

28 Φεβρουαρίου 2025. Συνθήματα αντηχούν ως τα πέρατα της γης. Οι πλατείες γεμίζουν, οι δρόμοι ξεχειλίζουν, οι ψυχές ζητούν δικαιοσύνη. Η συγκάλυψη δε θα περάσει. Η τιμωρία είναι πια καθολική απαίτηση.

24 μήνες. 104 εβδομάδες. 731 μέρες. Τα αναπάντητα ερωτήματα εξακολουθούν να φωνάζουν, να περιμένουν απαντήσεις, να πλανώνται σαν σκιές πάνω από την κοιλάδα των Τεμπών. Να τριγυρνούν σαν ερινύες κυνηγώντας τους επιλήσμονες.

Τι συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ της φονικής σύγκρουσης; Τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία; Ποιον εξυπηρετούσε η μεταφορά και ήταν παράνομη; Πώς και γιατί εξαφανίστηκαν στοιχεία και βίντεο από την εκκίνηση του τρένου, που θα εξυπηρετούσαν τη δικαιοσύνη;

Τι ακριβώς περιείχε το εύφλεκτο υλικό που οδήγησε στην πυρόσφαιρα και στον ακαριαίο και τραγικό θάνατο 27 επιζησάντων και επιζησασών που ακούγονται να ζητούν οξυγόνο λίγο μετά την μοιραία σύγκρουση;

Πώς και από ποιον δόθηκε η εντολή για να μπαζωθεί η περιοχή και να απομακρυνθεί και να πεταχτεί στα χωράφια με τον πιο προκλητικό τρόπο ό,τι είχε απομείνει από τα νεκρά παιδιά;

Υπήρξαν μεθοδεύσεις για ελλιπείς έρευνες; Πώς ακριβώς έγιναν οι πραγματογνωμοσύνες από την Πυροσβεστική και τους ιατροδικαστές;

Έχει γίνει άρση απορρήτου όλων των εμπλεκόμενων, όπως για τις συνομιλίες των μηχανοδηγών;

Γιατί χιλιάδες ηχητικά και βίντεο δεν συμπεριλήφθηκαν στη δικογραφία;

Θα απαντήσει κανείς;

Η απαίτηση για δικαιοσύνη παίρνει καθολικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται πια για ένα πανεθνικό θέμα. Η αλήθεια πρέπει να λάμψει. Ο ανακριτής Μπακαΐμης, η δικογραφία και η τελική δίκη, που όλοι περιμένουν, οφείλουν να λυτρώσουν και να μοιράσουν το φως.

Οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι. Οι επιζήσαντες. εξακολουθώντας να βιώνουν τον εφιάλτη. Ξανά και ξανά. Περιμένουν.

Όμως…

Μέσα από αυτό το τραγικό συμβάν έχει γεννηθεί ένας ισχυρός δεσμός. Μια δυνατή γροθιά. Μία λάβα. Οι συγγενείς των θυμάτων και η κοινωνία. Ο κόσμος. Μαζί. Μπροστάρηδες στη μεγάλη μάχη για την αλήθεια. Ο κόσμος μέσα από τις μεγαλειώδεις πορείες, όπως αυτή της πρώτης επετείου, μα περισσότερο, αυτή της 26ης Ιανουαρίου του 2025, έγραψε πάλι ιστορία στο δρόμο.

Είχε προηγηθεί η μεγαλειώδης συναυλία στο Καλλιμάρμαρο στις 11 Οκτώβρη του 2024. Το απίστευτο τραγούδι ψυχής του Φοίβου, η Τάνια, ο Θανάσης, ο Σωκράτης, οι Κοινοί Θνητοί. Οι χιλιάδες θεατές, τα δάκρυα που ακόμη δεν έχουν στερέψει.

Εκείνο το κυριακάτικο μεσημέρι της 26ης Ιανουαρίου ήταν κάτι άλλο. Ένας αυθόρμητος ξεσηκωμός σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας. Λίγες μέρες μετά τις πρώτες αποκαλύψεις από τα πορίσματα των πραγματογνωμώνων Κοκοτσάκη και Λακαφώση που μεταξύ άλλων έκαναν λόγο για έκρηξη που δεν οφείλονταν στα λάδια της μηχανής του τρένου, αλλά σε εύφλεκτα υλικά υδρογονανθράκων και ξυλολίου που μεταφέρονταν στην εμπορική αμαξοστοιχία.

Στοιχεία που επιβεβαιώνονται και από την έκθεση του ΕΟΔΑΣΑΑΜ και που φανερώνουν πως δύο χρόνια τώρα υπάρχουν πολλά που δεν ξέρουμε γι΄αυτό το έγκλημα. Υπάρχουν πολλοί που θέλουν να κρύψουν.

Αυτή η αυθόρμητη εξέγερση ήταν αυτή που έδωσε ακόμη περισσότερη δύναμη στη άμεση δημοκρατία, προκάλεσε τεκτονικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Τίποτα δεν είναι ίδιο πια. Μέχρι τέλους.

Η ανάγκη του πρωθυπουργού να παραχωρήσει τηλεοπτική συνέντευξη λίγα 24ωρα αργότερα απέδειξε ουσιαστικά αυτή τη δυναμική του κόσμου. Οι απαντήσεις του όμως δεν έδειξαν να πείθουν. Ούτε φυσικά νωρίτερα τα αποτελέσματα της Εξεταστικής Επιτροπής, που δικαίως χαρακτηρίστηκε παρωδία.

Η παραίτηση του Υφυπουργού Πολιτικής προστασίας Χρήστου Τριαντόπουλου, που θεωρήθηκε ως ένας από τους βασικούς εντολείς για το μπάζωμα στον τόπο του δυστυχήματος, επιβεβαιώνει τις δονήσεις.

Το επιχειρούμενο χαμηλό προφίλ κυβερνητικών στελεχών όμως δεν κρατά πολύ. Δηλώσεις όπως του Βορίδη ότι υπάρχουν πιο σημαντικά θέματα από αυτό και του Άδωνι Γεωργιάδη ότι ο Καραμανλής έκανε καλά τη δουλειά του, ρίχνουν εκ νέου λάδι στη φωτιά. Η οργή σιγοβράζει.

Τίποτα δεν μοιάζει ίδιο πια. Το δέντρο των ψυχών και το δέντρο της μνήμης θα μας θυμίζουν για πάντα το έγκλημα. Δύο μνημεία που ενώνουν την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, την αρχή του ταξιδιού και το οδυνηρό τέλος.

Μα τα 57 κλαδιά μένουν εκεί. Στο δέντρο. Οι ψυχές περιμένουν δικαίωση.

Δεν υπάρχει τρόπος πια αυτό να σταματήσει. Μέχρι να ‘ρθει η νέμεσις και να τους πάρει.