Αυτή η 28η ας είναι το ΟΧΙ της γενιάς μας

Πριν λίγες ημέρες, βρέθηκα και πάλι στο σημείο του εγκλήματος των Τεμπών. Μία βουβή μητέρα γονάτισε να καθαρίσει σχολαστικά την πλάκα του παιδιού της που γράφει το όνομά του και την ηλικία του. Γέμισε με φρέσκο νερό το βάζο και άλλαξε τα λουλούδια. Τα λουλούδια που κάποτε της έδινε στο χέρι. Ο πατέρας κρατούσε την τσάντα της βουβός. Το βλέμμα τους δεν σηκώθηκε, έμεινε κολλημένο εκεί, εκεί όπου το παιδί τους, πριν δύο χρόνια, κάηκε ζωντανό ή τραυματίστηκε ακαριαία. Με ένα χαρτομάντιλο σκούπισε τα δάκρυα της, μπήκε στο αυτοκίνητο και έφυγε.

Λίγα λεπτά πριν, μία ακόμη οικογένεια με δύο έφηβα κορίτσια εγκατέλειψε βουρκωμένη το σημείο. Αυτό τους έχει απομείνει πια σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή: μία πλάκα καρφωμένη πάνω στην ανικανότητα μιας χώρας και ένα μνημείο θανάτου και μνήμης.

Τα πανό με τις φωτογραφίες των 57 ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από κρατική αμέλεια χρόνων σκέπαζαν τον ήλιο, ο οποίος πάλευε να φωτίσει το σημείο. Κοιτούσα αποσβολωμένη τις εικόνες, το βλέμμα μου έπεφτε πάνω στις ηλικίες: 15, 19, 20, 21, 22, 23, 24. Οι τύψεις έσφιξαν τον λαιμό μου που πρόλαβα να ζήσω. Αιτία θανάτου σε όλα τα πανό μία λέξη: “δολοφονήθηκε”. Στο τούνελ, το γκράφιτι που απεικονίζει εκείνη τη νύχτα φέρνει στα αυτιά σου νοητά το “ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ”. Δεν μπορείς να ανασάνεις, απλά υπάρχεις και παρακολουθείς τι συμβαίνει γύρω σου και πώς ο καθένας παλεύει να συνεχίσει τη ζωή του απέναντι στην απαξίωση, στην συγκάλυψη, στην ύψιστη αλαζονεία πολιτικών αρχηγών μιας χώρας που οργίζεται και παλεύει να βρει τη δικαιοσύνη ανάμεσα στον βούρκο.

Δεν ξεχνάς τα παιδιά στις πορείες που κρατούσαν πανό που έγραφαν επάνω “δολοφόνοι”, “μανούλα μου, μου πήραν το οξυγόνο που κάποτε εσύ μου χάρισες”, δεν ξεχνάς τους φοιτητές που έγραψαν στο Σύνταγμα με κόκκινη μπογιά τα 57 ονόματα, δεν ξεχνάς τους παππούδες που κρατούσαν κόκκινα γαρύφαλα την Κυριακή στις 26/1.

Πέρασαν δύο χρόνια από εκείνο το βράδυ που η ζωή σώπασε μια για πάντα, που όλα γύρω μας μάτωσαν. Που διαβάζαμε μία λίστα με ονόματα και ψάχναμε να βρούμε αν γνωρίζουμε κάποιον, και γνωρίζαμε. Που περπατούσαμε βουβοί και δακρυσμένοι για 10 ημέρες στους δρόμους, που όσοι βρεθήκαμε εκεί, ποτέ δεν ξεπεράσαμε τις εικόνες εκείνης της νύχτας, της νύχτας που έγραψε τόμους στην ιστορία της μεταπολίτευσης, εκείνης της νύχτας που μία ολόκληρη γενιά βάφτηκε με αίμα, εκείνης της νύχτας που το αίμα που έρρεε επάνω στα λιωμένα βαγόνια πότισε τα ρουθούνια μας και μας “έπνιξε”.

“Λέμε η ζωή συνεχίζεται, όμως ποτέ δεν ξεχνάμε” και πώς να ξεχάσουμε, δεν έχουμε χώρο να ξεχάσουμε και δεν θέλουμε να ξεχάσουμε. Η μία είδηση σκάει μετά την άλλη, η μία ντροπιαστική δήλωση των πολιτικών αρχόντων αυτής της φτωχής χώρας διαδέχεται την άλλη. Στεκόμαστε μπροστά στα κινητά μας και λέμε “δεν μπορεί να ειπώθηκε, δεν μπορεί να συνέβη”. Βαραίνουμε και δίνουμε παρηγοριά με όποιον τρόπο στα σπίτια που έκλεισαν για πάντα.

Πρώτη φορά από τότε που γεννήθηκα, ζω τη μαζική εξέγερση, ζω και βλέπω ανθρώπους που έχουν συναισθηματική νοημοσύνη να μην λογαριάζουν κόμματα, παρατάξεις, ομάδες, να κλείνουν τα μαγαζιά τους, τα φαρμακεία τους, τους κινηματογράφους, να κυλά από τα μάτια τους η οργή, η δικαιοσύνη, να βγαίνουν στους δρόμους, να παλεύουν ενωμένοι με τις 57 οικογένειες για να βρουν την αλήθεια, η οποία επί 2 χρόνια μπαζώνεται, πετιέται σε κάδους, ευτελίζεται και συρρικνώνεται. Σε κάθε γειτονιά, όπου κι αν σταθείς, όπου κι αν βρεθείς, στα σχολεία, στις πολυκατοικίες, υπάρχει γραμμένη η λέξη “Έγκλημα”.

Δεν ξέρω γιατί πρέπει να μας ενώνει ο θάνατος για να ζούμε ένα ΜΑΖΙ που μπορεί να αλλάξει την ιστορία. Δεν ξέρω γιατί χρειαζόμαστε πάντα ένα σύμβολο που θρηνεί με πηγή όσα η χώρα του στέρησε και δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω. Δεν ξέρω γιατί πάντα πρέπει να φτάνουμε στο οριακό σημείο της ξεφτίλας για να κινητοποιηθούμε. Αυτό που ξέρω είναι πως οι μέρες που θα έρθουν θα είναι βαριές και ασήκωτες και δεν θα τις ξεπλύνει κανένα πολιτικό στόμα. Θα τις θυμόμαστε για πάντα και θα τις αφηγούμαστε στους επόμενους για να έχουν έναν λόγο να ελπίζουν και να αγωνίζονται απέναντι στα συμφέροντα που τους έχουν κλέψει την ελπίδα.

Αυτή η 28η ας είναι το ΟΧΙ της γενιάς μας, που έγραψε και ο Νίκος Λαϊνάς, το “Σκάστε επιτέλους” που θέλαμε να πούμε σε όλους όσους δεν ντράπηκαν να πιάσουν στο στόμα τους τους γονείς των Τεμπών, το “η ζωή μας σταμάτησε στις 28/2” που δεν είπαμε ποτέ.

Ραντεβού εκεί, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Τη νέμεση θα την φέρουμε μαζί, χέρι-χέρι, στο πιο πολύτιμο ΜΑΖΙ της ζωής μας!

*Υ.Γ. Θα κυλήσει από τα μάτια μας η δικαιοσύνη, μέχρι το τέλος!