Τέσσερις παρήγορες, αισιόδοξες εικόνες

Παρασκευή βράδυ. Βασιλικό θέατρο. Οι ουρές του κοινού για την παράσταση που παίζεται στο θέατρο είναι μεγάλες. Η παράσταση με τη Νένα Μεντή είναι sold out όλες τις ημέρες και στις παρατάσεις της. Δεν είναι η μόνη. Στα γειτονικά ιδιωτικά θέατρα συμβαίνει το ίδιο, ενώ παρόμοιες εικόνες συναντά κανείς και στα απομακρυσμένα θέατρα της νέας μεγάλης ανατολικής πιάτσας της πόλης. Το θέατρο έχει επιστρέψει και έχει γίνει ξανά μια συνήθεια της πόλης. Ένας τρόπος εξόδου και συνάντησης που δεν τελειώνει στην αυλαία του τέλους αλλά συνεχίζεται στα γειτονικά στέκια με κουβέντες μετά τις παραστάσεις. Η εικόνα της Παρασκευής ήταν ζωογόνα και δεν ήταν μεμονωμένη καθώς ολόκληρο το καλοκαίρι την είδαμε να επαναλαμβάνεται και στα ανοιχτά θέατρα.

Σάββατο πρωί στην έκθεση Φρίντα Κάλο στο Μουσείο Φωτογραφίας στο Λιμάνι. Δεκάδες άνθρωποι επισκέπτονται την έκθεση. Τους παρατηρώ να διαβάζουν προσεκτικά τις λεζάντες, συζητάνε για τις εικόνες που βλέπουν και μετά κατακλύζουν το καφέ του μουσείου και συνεχίζουν την κουβέντα εκεί.

Σάββατο βράδυ στο Ολύμπιον. Ο Τζαφάρ Παναχί και η νέα του ταινία γίνεται το δέλεαρ για ένα κοινό που αγαπά το σινεμά να βρεθεί στην πιο κεντρική αίθουσα της πόλης. Έχει προηγηθεί και εδώ ένα κινηματογραφικό καλοκαίρι στα θερινά με καλές αποδόσεις των ταινιών. Η δουλειά που έχει κάνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου αλλά και μια ομάδα νέων ανθρώπων των αιθουσών που πειραματίστηκαν, τόλμησαν, επέμειναν και δημιούργησαν αυτή τη στροφή στο σινεμά αποδίδει.

Σάββατο βράδυ, πλατεία Αριστοτέλους. Εκατοντάδες έφηβοι κατακλύζουν την πλατεία. Τους έβλεπα να καταφθάνουν με τα πόδια από ψηλά από τον πεζόδρομο για να συναντηθούν σε μεγάλες παρέες σε μια χαρούμενη τελετουργία γεμίζοντας με ζωή την άδεια μεγάλη πλατεία που ονειρεύτηκε ο Εμπράρ ως τόπο συνάντησης. Εδώ το κλίμα είναι αλλιώτικο, πρωτοστατούν οι συσκευές αλλά δεν λείπουν τα αστεία, τα πειράγματα, το μαζί. Το παρήγορο είναι πως αυτά τα παιδιά άφησαν τα μοναχικά τους δωμάτια και τον εικονικό κόσμο και συναντήθηκαν σε πραγματική συνθήκη. Και θα το επαναλάβουν και τα επόμενα Σάββατα. Οικειοποιούμενοι το δημόσιο χώρο της πόλης.

Σε μια εποχή βαθιά μοναχικότητας και απόσυρσης, αβάσταχτης οικονομικής στενότητας και αποξένωσης κοινωνικής, οι εικόνες αυτές ήταν για μένα μια ένεση αισιοδοξίας, ένα σινιάλο μιας ανάγκης των ανθρώπων να παραμείνουν ενεργοί σε όσα τους κινητοποιούν για την συνύπαρξη, την συλλογική απόλαυση και την επικοινωνία.