”Θα γίνουμε η φωνή των νεκρών”
Δεν θυμάμαι ανθρώπους να κλαίνε στο δρόμο στο άκουσμα ονομάτων άγνωστων ανθρώπων. Δεν θυμάμαι τέτοια κοινότητα συναισθημάτων.
Όταν πήγαινα στο Λύκειο, στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, ο εορτασμός του Πολυτεχνείου απέκτησε μια δυνατή σηματοδότηση. Περιμέναμε την πορεία με λαχτάρα κάθε χρόνο. Τα κορίτσια ξήλωναν από τις ποδιές τους λευκούς γιακάδες, φορούσαμε μαύρα ρούχα και κατεβαίναμε. Φωνάζαμε περπατώντας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης ”Βγάλτε σημαίες στα μπαλκόνια”. Εκείνη τη συγκίνηση δεν την ξέχασα ποτέ.
Την ξανάζησα εκείνη τη συγκίνηση σήμερα. Κατέβηκα στη συγκέντρωση της απεργίας. Στο άγαλμα του Βενιζέλου ένα κορίτσι με σπασμένη φωνή έλεγε από τα μεγάφωνα: Θα γίνουμε η φωνή των νεκρών.
Βίντεο: @absurdi_delirii
Διάβαζε από το μικρόφωνο τα ονόματα των νεκρών φοιτητών. Κατόπιν ένας σιδηροδρομικός τα ονόματα των νεκρών συναδέλφων του. Κατόπιν ενός λεπτού σιγή με τη φωνή του Ρίτσου να προκαλεί ανατριχίλα σε 20.000 ανθρώπους.
Κοίταζα γύρω μου τα παιδιά. Μαθητές από σχολεία, φοιτητές, δάσκαλοι, καθηγητές πανεπιστημίου, εργάτες, συνταξιούχοι. Παππούδες και γιαγιάδες που κάθονταν σε πεζούλια με μια σημαία στο χέρι.
Το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος. Το ποτάμι της οργής.
Αυτό που προσπαθούν να υποβαθμίσουν μέρες τώρα. Που εξαφανίζουν τα κανάλια. Που δεν βλέπουν ”δημοσιογράφοι”. Που αποκαλούν υποκινούμενο οι πολιτικάντζες.
Αυτό που κίνησε να δικαιώσει ένα αίμα που χύθηκε άδικα.
Δεν θυμάμαι εδώ και δεκαετίες πορεία να έχει καλύψει τη μισή Εγνατία σε όγκο. Η κορυφή να βρίσκεται στο Σταθμό και το τέλος στο άγαλμα του Βενιζέλου.
Μια ατέλειωτη φωνή που μοιάζει με κρότο που γκρεμίζει ψευδαισθήσεις ενός σαθρού κόσμου…
Δεν θυμάμαι ανθρώπους να κλαίνε στο δρόμο στο άκουσμα ονομάτων άγνωστων ανθρώπων. Δεν θυμάμαι τέτοια κοινότητα συναισθημάτων.
