Θα πάρω τις κόρες μου και θα πάω στην πορεία

Λέξεις: Θανάσης Τριαρίδης

Εδώ και τρία χρόνια γράφω θεατρικά έργα, αφηγήματα, ποιήματα και βιβλία έναντια στις δολοφονίες των μεταναστών που διαπράτει η Ελληνική Πολιτεία με τις Επαναπροωθήσεις. Και παράλληλα, κόντρα σε «συμβουλές», «νουθεσίες» και απειλές, στρέφομαι με δεκάδες κείμενα ενάντια στο μαφιόζικο παρακράτος της κυβέρνησης που αφανίζει ανθρώπους. Θεωρώ πως αυτό είναι το χρέος μου – το χρέος ενός ανθρώπου που γράφει: Να πω, σε κάθε τόνο και με κάθε τρόπο, πως αυτό που συμβαίνει δεν είναι μια κανονικότητα. Είναι η απόλυτη προσχώρηση στην ηθική σήψη ενός διεφθαρμένου καθεστώτος που ασκεί θανατοπολιτική αφού εξαγόρασε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, δημιούργησε έναν στρατό παρακρατικών δημοσιογράφων, συγγραφέων και influenser, και, μέσα από την επικοινωνική της κυριαρχία, χρησιμοποιεί το εκλογικό σώμα ως πλαστελίνη.

Κοντολογίς: Αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου, όπως έγραψα στον τίτλο ενός έργου μου. Και ο τίτλος αναφέρεται στα τρένα του ναζισμού – το οποία δεν άρχισαν να σφυρίζουν το 1942 αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 1920…

Τις τελευταίες εβδομάδες υπάρχει μια έντονη λαϊκή κατακραυγή απέναντι στην κυβέρνηση και στο μαφιόζικο παρακράτος της. Η ωμή, κυνικά μαφιόζικη, συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών ακολουθήθηκε από κάθε λογής στρεβλωση της λογικής. Δήθεν κρίσιμα «βίντεο» ανακαλύπτονται «τυχαία» σε κάδους ανακύκλωσης μετά από δύο χρόνια – ενώ ακόμη πιο «τυχαία» οι παρακρατικοί «δημοσιογράφοι» τα έχουν στα χέρια τους δυο μέρες πριν «ανακαλυφθούν». Η ηρωική Μαρία Καρυστιανού συκοφαντείται και υβρίζεται δημόσια από χουντικά φερέφωνα, ενώ οι ανώτατοι δικαστές στέλνουν αυστηρές προειδοποιήσεις προς τους γονείς των δολοφονημένων παιδιών να μην διαμαρτύρονται για την δολοφονία των παιδιών τους. Κάθε λογική και κάθε ηθική υποκύπτει στις δηλητηριώδεις απειλές που πλανόνται στον αέρα – από τους παρακρατικούς μηχανισμούς μιας κυβέρνησης που παρακολουθούσε παρακολουθούσε τους πάντες και συνάμα ενταφίασε τις υποκλοπές. Προχθές ένας νέος άνθρωπος 39 χρονών βρέθηκε νεκρός έχοντας «τυχαία περπατήσει» πέντε ώρες μέσα στο δάσος και έχοντας «τυχαία πεθάνει από φυσικά αίτια» εκείνη ακριβώς την ώρα (διότι, στην παρακρατική λογική, έτσι πεθαίνουν οι 39χρονοι, συμπτωματικά…) Και «απολύτως τυχαία» η μητέρα αυτού του παιδιού είναι η εισαγγελέας που χειρίστηκε ένα μέρος από την υπόθεση των Τεμπών. Η ίδια καταγγέλει πως το παιδί της δολοφονήθηκε κατόπιν εντολής ενός «αφεντικού». Ποιος είναι αυτό το «αφεντικό»; Και σε ποιον στέλνει μήνυμα σκοτώνοντας τον Βασίλη Καλογήρου;

Είμαστε πλέον στον κόσμο του Πάμπλο Εσκομπάρ – ή και στον κόσμο της Χιλής του Πινοσέτ και της Αργεντινής του Βιντέλα. Ή και της Ελλάδας των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων όπου εκτελούνταν χιλιάδες άνθρωποι από τα έκτακτα στρατοδικεία, όπου η Μακρόνησος ήταν «ο Παρθενώνας της σύυγχρονης Ελλάδας», όπου ο Λαμπράκης «έπεφτε τυχαία» πάνω στο τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη και στον σιδερολοστό του Εμμανουηλίδη και ο Παναγούλης «σκοτώνονταν σε τυχαίο ατύχημα».

Θα μπορέσει η λαϊκή κατακραυγή να συγκροτήσει ενά ηθικό πολιτικό κίνημα που θα εναντιωθεί στην θανατοπολιτική της κυβέρνησης και του παρακράτους της; Δεν μπορώ να πω πως είμαι αισιόδοξος: Οι κυρίαρχες πλειοψηφίες (αυτό που καταχρηστικά ονομάζουμε «λαό») χειραγωγούνται πρόθυμα στο να αποδέχεται τον φόνο – απόδειξη το έγκλημα του πλοίου Adriana στην Πύλο ή και οι Επαναπροήθησεις γενικότερα. Το BBC, δεκάδες ξένοι δημοσιογράφοι, τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, ακόμη και ο Συνήγορος του Πολίτη ευθέως καταγγέλουν πως στην θάλασσα δολοφονούνται παιδιά – και όμως ο «λαός» αδιαφορεί (ή και κατά βάθος επικροτεί…) Και χρειάστηκε το έγκλημα των Τεμπών και την εγκληματική συγκάλυψη για να τρομάξει – ίσως γιατί στα παιδιά των Τεμπών είδε καθαρότερα τα δικά του παιδιά στην θέση των θυμάτων. Κι όμως, όλα τα δολοφονημένα παιδιά είναι -ή θα έπρεπε να είναι- παιδιά μας.

Είναι προφανές πως η κυβέρνηση και το παρακράτος της τρέμουν το συλλαλητήριο της 28ης Φεβρουαρίου 2025. Και κάνουν το κάθε τι για να το υπονομεύσουν. Συκοφαντώντας, στήνοντας προβοκάτσιες, δημιουργώντας ψεύτικες ειδήσεις, επικείμενες εκρήξεις ηφαιστείων, σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς. Ωστόσο σκέφτομαι πως αξίζει την ημέρα εκείνη να γράψω μια σελίδα λιγότερη και να είμαι έξω, μαζί με τον κόσμο. Για να διεκδικήσω μαζί με χιλιάδες άλλους το οξυγόνο – και μια κλωστής ηθικής που θα με βγάλει από την ασφυξία και την ξεφτίλα. Και για να ανταμώθω με ανθρώπους που μπορούμε να δώσουμε θαρρος ο ένας στον αλλον. Και για να πιστέψω πως δεν είναι όλα χαμένα – πως υπάρχει ηθική που μπορεί να αντισταθεί στην θανατοπολιτική.

Και θα πάρω μαζί και τις κόρες μου – κι ας είναι πολύ μικρές, εννιά, έξι και τριών χρόνων. Γιατί ελπίζω πως όταν μεγαλώσουν, θα είναι πολύ θυμωμένες μαζί μου άμα τους κρατήσω μέσα στο σπίτι μια τέτοια μέρα.

Θανάσης Τριαρίδης, 19-2-2025».