Θα βαδίσω στις 28 Φλεβάρη για τους 57, τους συγγενείς τους και την απολυμένη εργάτρια

Λέξεις: Χάρης Τζωρτζάκης

Διαβάζω είδηση ότι απολύθηκε εργάτρια από την εταιρεία “Καλλιμάνης» στο Αίγιο με το που δήλωσε ότι θα απεργήσει στις 28 Φλεβάρη για τα Τέμπη, ενώ συνελήφθησαν δύο συνδικαλιστές του Εργατικού Κέντρου Πάτρας που πήγαν να συνδράμουν ενημερώνοντας τους συναδέλφους τους για την εκδικητική απόλυση. Και σκέφτομαι.

Το αίτημα για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ δεν θα ικανοποιηθεί ποτέ αν η ίδια η κοινωνία δεν βρει το σύστημα που θα την αποδώσει, όση πίεση και αν ασκηθεί στους τωρινούς αλλά και αυριανούς άρχοντες. Συστημική αυτοκάθαρση δεν υπήρξε ποτέ. Φράσεις όπως «αστική δικαιοσύνη» ή «η δικαιοσύνη είναι ταξική» ηχούν παράδοξα σε αυτιά απολίτικα. Όμως είναι η μόνη αλήθεια: Έχουμε αστική δικαιοσύνη σε μια ταξική κοινωνία. Δόθηκαν 800.000 ευρώ για το μπάζωμα και δεν δόθηκαν 80.000 ευρώ για σήμανση στο επίμαχο κομμάτι των Τεμπών. Γιατί;

Γιατί το «τα κέρδη τους οι ζωές μας» δεν είναι σύνθημα, είναι η αλήθεια! Είναι οι 57 νεκροί! Αυτό ακριβώς σημαίνουν αυτά που τόσο κάποιοι βαριούνται: υπερκέρδος, κεφάλαιο, συσσώρευση κεφαλαίου, μονοπώλια κλπ. Μακάρι να υπήρχαν λέξεις άλλες, αλλά δεν.

Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι το απολίτικο είναι πιότερο μέρος του προβλήματος παρά της λύσης. Τα σωματεία, τα συνδικάτα, τα εργατικά κέντρα, οι λαϊκές συνελεύσεις, οι πολιτικές καταλήψεις είναι τα μόνα εργαλεία που υπάρχουν για την από τα κάτω οργάνωση μιας μάχης. Γιατί όταν όλα στα social κοπάσουν, οι 57 νεκροί και οι συγγενείς τους θα ζητούν ακόμα δικαίωση και η εργάτρια που απολύθηκε έναν τρόπο για να ζήσει. Χρέος μας να παράξουμε την πολιτική που θα φέρει ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

Εγώ στις 28 θα βαδίσω, πίσω από το πανό του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, με τα δύο μου παιδιά δίπλα σε αυτούς που τόσο άδικα έχασαν τα δικά τους.

Για τους 57.

Για τους συγγενείς τους.

Για την απολυμένη εργάτρια.

*Ο Χάρης Τζωρτζάκης είναι ηθοποιός