Θαμμένο Γράμμα

Γράμμα σκισμένο σ’ εκατό κομμάτια που ως δια μαγείας την τελευταία στιγμή δεν πετάχτηκε στα σκουπίδια, κρατήθηκε στη ζωή φυλαγμένο επίτηδες, ανάμεσα σ’ ένα σωρό χαρτιά, ποιήματα, σημειώσεις και αφίσες άλλων εποχών από ένοχο φόβο ιεροσυλίας. Ο παραλήπτης φρόντισε επιμελώς να ξεχάσει τις γραμμές του προσώπου και τα σημάδια της ψυχής. Κοίταξε να πνίξει την ανάμνηση του σαρκοβόρου έρωτα μουτζουρώνοντας με μανία την αφιέρωση πίσω απ’ τη φωτογραφία με το ερωτευμένο ζευγάρι, που εικονίζεται αγκαλιασμένο τρυφερά με ένα αγνό σφίξιμο των χεριών και ένα συγκρατημένο χαμόγελο στα χείλη.

Κρατάει καλά φυλαγμένα τα ενθυμήματα των παλιών χρυσών του αισθημάτων, πανικοβλημένος στην άχαρη εποχή του αυτοκαννιβαλισμού που διανύουμε. Στη θύμηση ενός παλιού μεστού και τρυφερού – θαρρείς αιώνιου – λόγου σκαλίζει με απόγνωση το άγιο σκουπιδαριό της ταριχευμένης νιότης του. Ανακατεύει συρτάρια, αναποδογυρίζει κομοδίνα, ξαναθυμάται ντουλάπες παλιές και ξεσκίζει τριπλοδεμένα σακουλάκια σε πατάρια και σε βαλσαμωμένα μπαούλα μήπως ανακαλύψει εκείνο το χαμένο θησαυρό. Αυτό το θαμμένο υπέροχο γράμμα που ο αποστολέας του χρησίμευε κάποτε ως δάσκαλος μυστικός και εραστής φανερός του παραλήπτη.