Θέλω να φύγω από δω

Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος και μου αρέσει πολύ να παλεύω εδώ, γιατί αγαπάω την πόλη μου, τη χώρα και τους περισσότερους από τους ανθρώπους της. Όταν ξεκίνησε η ιστορία Κρίση είχα πειστεί πως οι ευκαιρίες να αλλάξουμε ήταν μπροστά μας. Ήταν ή τώρα ή ποτέ.

Είναι όμως οι μέρες αυτές που πια νιώθω πως δεν μπορώ να παλέψω για πολλά. Πως οι αντοχές μου τελειώνουν, τα αποθέματα υπομονής εξαντλούνται και μαζί θεριεύει η ιδέα να πάρω τα παιδιά μου και τη γυναίκα που πέρασα όλη μου τη ζωή μαζί της και να φύγουμε μακριά.

Κάνω μια δουλειά που ονειρεύτηκα από παιδί και που θα έπρεπε να με κάνει περήφανο. Όμως ο τρόπος που γίνεται σε αυτή τη χώρα η δημοσιογραφία την καθιστά παρωδία. Τον τελευταίο ενάμιση μήνα μου έτυχε σε τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις που άσκησα κριτική στα έργα, τις ημέρες και τα πεπραγμένα φορέων, δημοσίων πρόσωπων ή ομάδων να δεχτώ απανωτά τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας για το ότι τόλμησα να έχω γνώμη. Από ένα υπουργικό γραφείο μέχρι μια ανεξάρτητη εκδήλωση, ενοχλήθηκαν γιατί απλά είπα δημόσια, από το ραδιόφωνο και από δω τη γνώμη μου και εξέφρασαν την ενόχληση τους με έντονα τηλεφωνήματα ή θυμό που μου μεταφέρθηκε ποικιλοτρόπως. Από την άλλη βλέπω ΄΄συναδέλφους’’  σε κανονική διατεταγμένη υπηρεσία να λειτουργούν σήμερα ως φερέφωνα πολιτικών, επιχειρηματιών, να τσεπώνουν κανονικά αφανείς μισθούς για να ωραιοποιούν καταστάσεις. Από κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα.

Μου περιέγραφε πριν λίγες μέρες ένας φίλος επιχειρηματίας στην Αθήνα πως πήγαν στο γραφείο του προεκλογικά υπουργοί, νυν και πρώην και απαίτησαν να τους πληρώσει προεκλογικές δαπάνες. Ο άνθρωπος υπέκυψε διότι σχεδόν τον προειδοποίησαν πως θα τους βρει μπροστά του.

Ζούμε επισήμως σε μια χώρα γκάνγκστερ. Ο λαός υποτίθεται καθηλώνει πρόσωπα και κόμματα καταψηφίζοντας τα και κείνα υπόγεια συνεχίζουν τις ίδιες πρακτικές. Και μόλις βλέπουν την αδυναμία τους συνασπίζονται και πάλι δημιουργώντας εμετικές νέες κολιγιές με στόχο την αιώνια ερωμένη, την εξουσία. Άνθρωποι που πριν ένα μήνα βρίζονταν δημόσια στα παράθυρα ξεχνούν εν μια νυκτί τα μίση, διαλύουν κομματικούς σχηματισμούς και ανεξάρτητες κινήσεις και γίνονται πάλι μια ελεεινή μάζα, ένας πολτός που διαβρώνει με τη σαπίλα του τα πάντα.

Ακόμα και νέοι πολιτικοί, στην κεντρική ή τις τοπικές δημοτικές σκηνές διαβρώνονται τόσο γρήγορα και γίνονται ένα με την αποφορά που τους σκεπάζει. Βγάζουν φωτογραφικές προκηρύξεις για τα μάτια της Διαύγειας και αμέσως μετά μοιράζουν τις δουλειές στους ημέτερους που βαφτίζουν με διάφορες ταλαντούχες ιδιότητες, παραδεχόμενοι ιδιωτικά σε παρέες πως χρωστούν χάρες που πρέπει να ξεπληρώσουν.

Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό η Ελλάδα καταρρέει μέσα σε ένα τσουνάμι ανικανότητας, διαπλοκής και σαπίλας. Και στο πλάι άνθρωποι ανήμποροι που αργοπεθαίνουν. Θα ήθελα πολύ να είχα κάτι καλό να πω. Αλλά είναι η πρώτη φορά που νιώθω να μου τέλειωσαν οι καλοσύνες.