Θέλω να γράψω μια φορά

του Γιάννη Τσολακίδη Εικόνα: Θόδωρος Καρανίκας

Θέλω να γράψω μια φορά για το Πάσχα που επέρχεται, όπως κάθε χρόνο, με – μοιραία κι απαραίτητη- κατάληξη την Αναστάσιμη προσμονή. Για την ωραία ταραχή της άνοιξης. Θέλω να γράψω μια φορά, για την ψυχή που ελπίζει. Για τους αγώνες και την κόντρα στη ματαίωση της ελπίδας … τόσων γενναίων καθημερινών μου συντρόφων. Για τον μικρό μου φίλο που βρήκε δουλειά, προσωρινή, έστω σε μια γαμημένη εταιρία ενοικιαζόμενων «απασχολούμενων» …για 3 μήνες. Για τη αισιόδοξη φοιτήτρια, που ξέσκισε με 9 και 8 και 10 την εξεταστική και γυρεύει με άδολη δύναμη κι αξιοπρέπεια τη θέση της σ’ αυτόν το ζόρικο καιρό. Για το βρέφος που χαμογέλασε σε ένα απλό νεύμα, ένα «τζα», μες στο καρότσι του, καθώς η νεαρή μητέρα πλήρωνε το λογαριασμό στις ουρές της ΔΕΗ. Για τους υπομονετικούς ηλικιωμένους που κάθονταν ώρες στους διαδρόμους του τοπικού δημόσιου ιατρείου και που με εντολή Σαμαρά και εκτέλεση Άδωνι, έπαυσε ως κι αυτό να υπάρχει.  Για την ανόητη καμέλια που επιτέλους αποφάσισε να ανθίσει, παρέα με τις πασχαλιές- μα τι καθυστέρηση! Για τον αμπέλοψι και το γιασεμί που πήραν φόρα να τυλίξουν και φέτος καγκελάκια και περιφράξεις. Για τις αγριοφωνάρες των σχολιαρόπαιδων μες στα λεωφορεία, καθώς κατεβαίνουν νωρίς-νωρίς τα απογέματα από τις συνοικίες στο κέντρο. Για το απρόσμενο τηλεφώνημα από τον ξεχασμένο φίλο, από τη Lyon, για ένα μήνυμα από τον Χάρη που σπάνια ανταμώνουμε Για τα νεαρά ζευγάρια, θέλω να γράψω μια φορά, που φιλιούνται ώρες καθισμένα στα πεζούλια και τα παγκάκια πίσω απ’ τη Ροτόντα ή στην προκυμαία, μ’ ένα «περιπτερόμπυρο» στο χέρι κι ερωτικό συναγερμό στα υγραμένα τους σκέλια. Για… Άσχετα – φαινομενικά -πράγματα. Θέλω να γράψω για το πρωινό σου χαμόγελο που με κρατάει ζωντανό, ακόμη κι όταν η μέρα χλομιάσει… Θέλω να γράψω για τη χαρά στα μάτια σου, πώς γελάνε όταν συναντιόμαστε. Θέλω να γράψω γιατί σε αγάπησα, θέλω να σου πω γιατί δεν κάναμε λάθη, γιατί δε φταίμε εγώ κι εσύ, θέλω να σου πω ότι «φταίει ο καπιταλισμός», καρδιά μου! Θέλω να σου γράψω γι’ αυτά που άσκεφτα παρατήσαμε και πετάξαμε, στη διαδρομή, ως παλιές συνήθειες, βάρη του… παρελθόντος, ενώ αυτά ήταν το σακίδιο της τροφής. Για μια σωρεία ιδεών που έμειναν στο ράφι κι ωστόσο μας πρόσφεραν μονάχα χαρά, απλώς και μόνο επειδή τις σκεφτήκαμε. Θέλω να σου πω ότι καλά κάνουμε και το παλεύουμε αυτό το «μαζί» αντί καθείς και μόνος και …ναζί Για τις μέρες και τις νύχτες που αγάπησα με κάθε υπέρτατη λαχτάρα βλέμματα, χαμόγελα, κορμιά, αποσπάσματα ανθρώπων που μόνο, μονάχα έτσι ταιριάζαμε… θέλω να πω. Σπαράγματα δύναμης, συντετριμμένους θαυμασμούς, εξ αρχής δύσκολες μάχες που όμως απαράμιλλα χάθηκαν και ανυπέρβλητες, αναπάντεχες νίκες θέλω να σου διηγηθώ. Θέλω να γράψω μια φορά ένα παραμύθι της ανθρωπιάς, της αποκάλυψης, της ξεκάθαρης κραυγής «μαζί», μέσα σ’ αυτή την αέναη εβδομάδα των Παθών. Που να έχει απάντηση. Ίσως θα έπρεπε να σκάψω πιο βαθιά, για περισσότερες λέξεις, ε;

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.