Ο Θεός είναι νεκρός
Εμείς δεν προλάβαμε να ζήσουμε ούτε στο ελάχιστο την ιστορία του να ξεδιπλώνεται, να εκτοξεύεται, να καταρρέει. Την βρήκαμε έτοιμη. Την είδαμε, την ακούσαμε, την διαβάσαμε, την ονειρευτήκαμε.
Ο αμαρτωλός, ο άσωτος, ο αλλόκοτος Θεός μάζεψε το άστρο του κι έφυγε. Εμείς δεν προλάβαμε να ζήσουμε ούτε στο ελάχιστο την ιστορία του να ξεδιπλώνεται, να εκτοξεύεται, να καταρρέει. Την βρήκαμε έτοιμη. Την είδαμε, την ακούσαμε, την διαβάσαμε, την ονειρευτήκαμε.
Ο Ντιεγκίτο δεν ήταν μονάχα η περσόνα με το αιώνιο χάρισμα να ψιθυρίζει στην μεγαλύτερη πόρνη, όπως έλεγε, την μπάλα, κάθε φορά που την ακουμπούσε. Ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν το ακατόρθωτο. Ναι, ο Ντιέγκο από μόνος του ήταν το ακατόρθωτο!
Ήταν ο άνθρωπος που επέστρεψε την λευκή επιταγή στον Ανιέλι, ο άνθρωπος που έκραξε τον Πάπα, που σήκωσε το μεσαίο δάχτυλο στους Αμερικάνους, που τιμώρησε τους Άγγλους με τον πιο σωστό, με τον πιο όμορφο τρόπο. Με τον πιο αντικανονικό!
Ο Ντιέγκο ήταν πάντα δέσμιος της ευχής και της κατάρας που τον ακολουθούσαν πιστά. Της ευχής που τον έκανε Μύθο και της κατάρας που τον έκανε αυτοκαταστροφικό. Πότε δεν υποδύθηκε το πρότυπο, τον ‘γίγαντα’ ορθού lifestyle. Έζησε μονάχα την ιστορία του, παρακολούθησε το μεγαλείο του, ενίοτε ως πρωταγωνιστής και άλλοτε ως θεατής.
Απο τις παράγκες της Αργεντινής μέχρι το πάγιο Κυριακάτικο λαϊκό προσκύνημα που γινόταν, όταν έπαιζε στην Νάπολη, ο Ντιέγκο ήταν, είναι και θα μείνει για πάντα ο μικρόσωμος Δαυίδ που κατέκτησε τον κόσμο αλλά ποτέ δεν κατάφερε να κατακτήσει τον εαυτό του. Υπέταξε την παντοδύναμη Γιουβέντους, αλλά ποτέ δεν κέρδισε τα πάθη του. Ούτε μπόρεσε να τα κρύψει, όσο κι αν προσπάθησε να τα διαχειριστεί.
Ο Ντιέγκο ήταν ένας κινηματογραφικός ήρωας που έπαιζε στην πραγματική ζωή, χωρίς πρόβες, χωρίς σκηνοθεσία.
Ήταν αυτός που ενέπνευσε και θα συνεχίσει να εμπνέει.
Ήταν ο Ντιεγκίτο ολόκληρου του κόσμου.
Σχετικά Αρθρα