Θερινές ιστορίες καθημερινής τρέλας

της Κύας Τζήμου

Οδεύω προς την ελληνική επαρχία, λίγο μετά το κλείσιμο των τραπεζών. Με το παλιό καλό τρόπο. Παίρνω το ΚΤΕΛ. Στο διπλανό κάθισμα γειτονεύω με μια καθόλα φυσιολογική νέα γυναίκα λίγο κάτω απ΄τα 30. Της δανείζω το κινητό μου για ένα τηλέφωνημα για να ενημερώσει για την άφιξη της στην διασταύρωση χωριού καθ΄οδόν… Με ευχαριστεί ευγενέστατα. Ανύποπτη χαριτολογώ λέγοντας πως σε τέτοιους καιρούς που διανύουμε, η ελάχιστη βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε στην μεταξύ μας καθημερινότητα είναι αυτό που μας κάνει να συνεχίζουμε.

Με κοιτάζει χαμογελώντας με νόημα. “Ναι και έρχονται και δυσκολότερα αλλά σύντομα θα γίνουν όλα καλύτερα”… “Έχετε κάτι υπ΄όψη σας;”, ρωτώ η αφελής. “Μα δεν διαβάζετε ειδήσεις και άρθρα στο ίντερνετ. Δεν ξέρετε τι θα γίνει τον Σεπτέμβρη;” Μα τι μου έχει ξεφύγει σκέφτομαι σχεδόν ντροπιασμένα για την άγνοιά μου. Πείτε μου, την ενθαρρύνω. Ο Πούτιν ετοιμάζεται για πόλεμο, δεν διαβάζετε; Τον Σεπτέμβρη θα ρίξει πυρηνικά στην Πόλη. Την κοιτάζω αποσβολωμένη αλλά διατηρώντας το χιούμορ μου και την ψυχραιμία μου σίγουρη πως μου κάνει πλάκα. “Την Κωνσταντινούπολη εννοείτε; Και έχουν δώσει και ημερομηνία; Τι λέτε τώρα, που τα διαβάζετε αυτά;”. “Παντού“, μου απαντά αποστωμοτικά και κάπως ενοχλημένη με τη ιλαρότητα της διάθεσής μου. Και συνεχίζει: “Η Πόλη θα ισοπεδωθεί και εμείς (οι Έλληνες ενοοεί) θα ξεκινησουμε την ανοικοδόμησή της τον Απρίλη. Θα είναι και πάλι δικιά μας (η Πόλη εννοεί) και η ανοικοδόμησή της θα φέρει ευημερία και πλούτο και σε μας”. Πίνω πανικόβλητη λίγο νερό. Όχι γιατί με έχει τρομοκρατήσει η είδηση αλλά γιατί με έχει τρομοκρατήσει η σοβαρότητα που εκπέμπουν τα μάτια της.

Διατηρώ το χιούμορ μου, τρομάρα μου. “Μα αν ισοπεδωθεί η Πόλη με πυρηνικά, εμείς πιστεύετε ότι θα επιζήσουμε για να προχωρήσουμε στην ανοικοδόμηση και την εκπλήρωση των προφητειών”. Με κοιτάει θαρρείς και έχει να κάνει με ανίδεη… “Μα εμας μας προστατεύει ο Κύριος”. Ε πες έτσι, σκέφτομαι, είπα κι εγώ. “Και επιτέλους αυτοί οι βρωμότουρκοι πρέπει να εξαφανιστούν”, συνεχίζει σε απολύτως χριστιανικό πνεύμα. Την κοιτάζω εμβρόντητη, μου έχει κοπεί το χαμόγελο, η διάθεση για αστεία και επίσης η οποιαδήποτε όρεξη για αντίλογο. Καταλαβαίνει ότι ένα πολιτισμικό σοκ το έχω πάθει και προσθέτει. “Ε ναι είμαι ρατσίστρια” (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, σκέφτομαι προσπαθώντας να κρατήθω νηφάλια με όπλο το χιούμορ). Παρόλη την προσπάθεια όμως, νιώθω να πνίγομαι…

Εκείνη απτόητη συνεχίζει αραδιάζοντας προφητείες… πιάνω το όνομα Παϊσιος, την διαπίστωση της ανωτερότητας του έθνους μας. Εγώ κοιτάω τον ήλιο που λάμπει το ίδιο έξω απ΄το παράθυρο. Ένα αεροπλάνο μόλις έχει αφήσει μια λευκή άσπρη γραμμή στον ουρανό και η θεωρία του ψεκασμού δεν μου φαίνεται και τόσο αστεία για μια στιγμή.