Θεσσαλονίκη 2018. Μια τριτοκοσμική μεγαλούπολη

Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη πόλη του μεγέθους της Θεσσαλονίκης στην Ευρώπη που η εικόνα της να παρουσιάζει αυτή την αίσθηση διάλυσης όπως η εικόνα της Θεσσαλονίκης αυτό το χειμώνα.

Το αεροδρόμιο της πόλης ανοιγοκλείνει διαρκώς, εδώ και δεκαετίες, λόγω της ομίχλης και μεις χαιρόμαστε κάθε φορά που ένα νέο δρομολόγιο ανακοινώνεται προσεχώς ενώ θα έπρεπε να σφύζει από ζωή και μετακινήσεις.

Το λιμάνι της είναι νεκρό από θαλάσσια συγκοινωνία και από αυτό το καλοκαίρι αποκόπτεται και από τις Σποράδες καθώς σταματά το μοναδικό δρομολόγιο με πλοίο της προκοπής, ενώ παρηγοριόμαστε που κάτι χαριτωμένα καραβάκια πηγαίνουν πέρα δώθε στην Περαία τους θερινούς μήνες. Ένα λιμάνι που θα έπρεπε να είναι κόμβος θαλάσσιας συγκοινωνίας με όλο το Αιγαίο και να εξυπηρετεί δια του νερού όλη την ακτογραμμή από τις παραλίες της Λάρισας μέχρι την άκρη της Κασσάνδρας. Δεν θα σου πω για εμπορικά πλοία που κάθονται αρόδου και περιμένουν γιατί δεν έχει στο λιμάνι νυχτερινές βάρδιες, αυτά πια είναι μέρος του ντεκόρ.

Ο ΟΑΣΘ, το μεγαλύτερο ανέκδοτο συγκοινωνίας ελληνικής πόλης είναι πλέον ένα καθημερινό μαρτύριο, αφού και μετά την κρατικοποίηση του απλά τα συμπτώματα διάλυσης και ανικανότητας εξυπηρέτησης έγινα πιο έντονα.

Το ΜΕΤΡΟ, το άλλο μεγάλο ανέκδοτο, διέλυσε ολόκληρες περιοχές του αστικού ιστού, εξαφάνισε γειτονιές πίσω από λαμαρίνες, κατέστρεψε νοικοκυραίους που είδαν τα μαγαζιά τους να κλείνουν, τους δρόμους τους να εξαφανίζονται, τις ζωές τους να διαλύονται. Δέκα χρόνια απραξίας και φυσικά καμία τιμωρία και μόνο γελοίες κοκορομαχίες απίθανων πολιτικάντηδων που τολμούν και στέλνουν ανακοινώσεις στα ΜΜΕ αντί να βάλουν το κεφάλι τους στην άμμο για να μην πω να κάνουν χαρακίρι όπως κάνουν στην Ιαπωνία.

Στο δημοτικό συμβούλιο παρουσιάζεται τον Ιανουάριο του 2018 ο απολογισμός του 2016(!) και οι κοκορομαχίες δίνουν και παίρνουν όταν η πόλη βιώνει στο δημόσιο χώρο της την απόλυτη παρακμή. Στην γωνία Αριστοτέλους με Εγνατία πωλούνται όλα τα παράνομα εμπορεύματα του κόσμου από συμμορίες εκατό μέτρα από το αστυνομικό τμήμα στον πιο κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, στο πιο παραβατικό σημείο της πόλης, μικροκακοποιοί κλέβουν πορτοφόλια μπροστά στο Λευκό Πύργο με την απειλή μαχαιριού, το ΑΠΘ δεν το διασχίζεις τη νύχτα, εκτός αν κρατάς Καλάσνικοφ στο χέρι, η παλιά παραλία τις Κυριακές μοιάζει με παζάρι του Καΐρου, τη γωνία Μητροπόλεως με Καρόλου Ντιλ υποχρεωτικά κατεβαίνεις στο πεζοδρόμιο για να τη διασχίσεις,  έργα που έχουν εξαγγελθεί τρία και τέσσερα χρόνια πριν αναμένεται να ξεκινήσουν στο μέλλον, σε  περίοδο τουριστικής ακμής οι μισοί τουριστικοί χώροι, μνημεία αιώνων αναγκάζονται να κλείνουν στις 3 το μεσημέρι γιατί δεν έχουν προσωπικό να τους κρατά ανοιχτούς και οι άρχοντες μας μάχονται για το όνομα των Σκοπίων ή βγάζουν ανακοινώσεις καρφώνοντας ο δήμος την Περιφέρεια και το αντίστροφο ποιος κάνει καλύτερη τουριστική πολιτική.

Οι επισκέπτες του κέντρου που έχουν κατέβει με το αυτοκίνητο προσπαθούν να βρουν σε περίπτερα εισιτήρια για το παρκάρισμα περπατώντας χιλιόμετρα και μέχρι να επιστρέψουν τους έχουν ήδη κόψει κλήσεις ενώ οι κάτοικοι είναι στα κάγκελα για τις μόνιμες θέσεις κατοίκων που λιγόστεψαν.

Τα διπλοπαρκαρισμένα έχουν καταλάβει όλο το ζωτικό χώρο της πόλης και φυσικά τις λεωφορειολωρίδες και η τροχαία είναι εξαφανισμένη εδώ και μήνες.

Η Θεσσαλονίκη του 2018 μοιάζει με εφιάλτης. Οι δείκτες δυσαρέσκειας για τους τοπικούς άρχοντες, δημάρχους, βουλετάδες κλπ ανεβαίνουν διαρκώς αλλά εκείνοι σφυρίζουν αμέριμνοι. Όλα καλά καμωμένα. Καλώς ήρθατε στην κόλαση. Αριθμός κατοίκων κάτι πάνω από εκατομμύριο. Έχουμε καλή καρδιά σε αυτή την πόλη και αυτό μας σώζει.