Θεσσαλονίκη: Μια καλοκαιρινή απογευματινή απόδραση στους Νέους Επιβάτες
Το πρώτο μου μπάνιο στην παραλία συνοδεύτηκε από μια φωτιά στις γύρω περιοχές
Έφτασε 26 Ιούνη για να κάνω την πρώτη βουτιά του καλοκαιριού. Με τον χρόνο λόγω καθημερινότητας να μην είναι αρκετός, έκανα μια απογευματινή μικρή απόδραση στην παραλία των Νέων Επιβατών, εκεί που τα νερά συνδυάζουν αυτά της Χαλκιδικής και του Θερμαϊκού.
Για όσους δεν έχουν μεταφορικό μέσο – όπως εγώ – το καραβάκι που σε παίρνει από τον Λευκό Πύργο ή το Λιμάνι και σε μεταφέρει απέναντι φαντάζει η καταλληλότερη επιλογή για μια εξόρμηση σε μια παραλία σε καθημερινή ημέρα.
Μακριά από την κλεισούρα τον λεωφορείων του ΟΑΣΘ, που πρέπει να αλλάξεις τουλάχιστον δύο για να φτάσεις στον προορισμό σου, τα καραβάκια είναι μια διαχρονική λύση για τους Θεσσαλονικείς – και όχι μόνο – που θέλουν να κολυμπήσουν ή να κάνουν μια καλοκαιρινή δροσερή βόλτα.
Όσο περίμενα για να ανέβω στο καραβάκι, παρατήρησα ότι κανένας από τους υπόλοιπους συνεπιβάτες μου δεν ήταν Έλληνας.
Οι τουρίστες που επισκέπτονται την Θεσσαλονίκη φαίνεται πως είχαν πληροφορηθεί ήδη για τον εναλλακτικό αυτόν τρόπο μετακίνησης και ανυπομονούσαν να επιβιβαστούν σε αυτό.
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού σου παρατηρείς την ομορφιά της Θεσσαλονίκης από μια διαφορετική οπτική, από αυτήν της θάλασσας.
Το φως του ήλιου φωτίζει την πόλη, ενώ δίπλα σου στο ταξίδι σε συντροφεύουν οι γλάροι που κυνηγάνε το καραβάκι, όπως κάνουν οι σκύλοι με τα αμάξια.
Όσο πλησιάζαμε στην παραλία αντίκριζα έναν μαύρο καπνό να καλύπτει τον ουρανό της Περαίας, καθώς είχε ξεσπάσει φωτιά στα Τσαΐρια κάτι που δυστυχώς αναγκάστηκε να συνοδεύσει το απογευματινό μου μπάνιο.
Αφού το καραβάκι άνοιξε τον καταπέλτη, έψαχνα να βρω σημείο για να απλώσω την πετσέτα μου στην αμμουδιά.
Ανάμεσα στις ξαπλώστρες των beach bars, αναζητούσα κάποιο ελεύθερο σημείο για να αφήσω την πετσέτα μου.
Μια μικρή όαση κάτω από ένα δέντρο ήταν εκεί και με περίμενε.
Παρέα με μια παγωμένη μπίρα όσο το αεράκι με «χτυπούσε», εγώ, απολάμβανα την ηρεμία που μου πρόσφερε η θάλασσα, στρυμωγμένος από δύο διαφορετικά μαγαζιά με τις μουσικές τους να προσπαθούν να με κάνουν να χάσω τον ειρμό μου, κάτι που δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε στο ελάχιστο…
Όσο έπεφτε ο ήλιος και η απογευματινή μου εξόρμηση στην παραλία πλησίαζε στο τέλος της, το τοπίο μεταμορφωνόταν σε κάτι που προσπαθούσε να με κρατήσει εκεί για πάντα, αφού το ηλιοβασίλεμα σου πρόσφερε κάτι μαγικό…
Κάτι που σε κάνει να θες να γυρίσεις ξανά εκεί…
