Τι νόημα έχει αυτό το μνημείο;

Μερικές φορές παρακολουθώντας τα πράγματα από μια απόσταση μπορείς να τα δεις πιο ψύχραιμα. Την εβδομάδα αυτή είμαι διακοπές μακριά από την Ελλάδα. Βλέπω λοιπόν όσα διαδραματίζονται στην ελληνική επικράτεια περίπου σαν ένα κακόγουστο σίριαλ στην τηλεόραση. Επεισόδια επιπολαιότητας και ανοησίας που όσο πιο μακριά βρίσκεσαι τόσο πιο ανόητα μοιάζουν στα μάτια σου.

Ανάμεσα στα άλλα και ένα που με αφορά. Αυτό με το μνημείο των πεσόντων της ΕΡΤ που στήθηκε στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή. Να ξεκαθαρίσω από την αρχή πως το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν για μένα, που εργάζομαι με απόλυτη ελευθερία σε αυτήν από το 1995, ότι πιο φασιστικό και σκοτεινό έχω ζήσει σε μια πορεία κοντά 30 χρόνων στη δημοσιογραφία. Μια χυδαία απόφαση και μια ακόμα πιο χυδαία εκτέλεση, ακατανόητη, σκοταδιστική και χωρίς κανένα νόημα.

Αυτό πιστεύω ότι έχει καταγραφεί στη συνείδηση του κόσμου της Ελλάδας και έχει χρεωθεί σε αυτούς που την εμπνεύστηκαν, να μην τα λέμε ξανά, είναι γνωστά.

Το ότι η ΕΡΤ επαναλειτούργησε ήταν για μένα, για να μιλήσω μόνο για μένα, μια ανάσα, μια δικαίωση όλων ημών που δεν σταματήσαμε να υπερασπιζόμαστε, ο καθένας όπως ήξερε και μπορούσε, τι δικαίωμα σε μια δημόσια ραδιοτηλεόραση που κάνει τη δουλειά της καλύτερα, αποτελεσματικότερα και αντικειμενικά. Και για να σας πω την αλήθεια, ως χρέος απέναντι σε όσους στήριξαν αυτή την επαναλειτουργία, του κόσμου κυρίως, όταν επέστρεψα στη δουλειά μου μετά από δυο χρόνια απουσίας, ένοιωσα πως πρέπει να προσπαθήσω πολλαπλάσια για να αποδείξω ότι αξίζει να μένει η ΕΡΤ ανοιχτή. Το αν το καταφέρνω εναπόκειται να το κρίνει το κοινό, ο πραγματικός δέκτης αυτής της προσπάθειας.

Και επειδή βλέπω καθημερινά τα τελευταία χρόνια μια προσπάθεια απαξίωσης της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, ακόμα και από κάτι σούργελα που όλοι ξέρουμε ότι φιλούσαν μέχρι και κατουρημένες ποδιές για να πάρουν μια εκπομπούλα σε αυτήν και τώρα γράφουν φλογερά στάτους ζητώντας να κλείσει, όπως έκαναν και λίγους μήνες πριν κλείσει για πρώτη φορά, επειδή λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά, θεωρώ ότι εμείς που είμαστε εντός της πρέπει να εργαζόμαστε ακόμα πιο σκληρά και να δίνουμε κάθε μέρα εξετάσεις με τη δουλειά μας. Που στο κάτω κάτω πληρώνει ο καθένας από μας μέσω της επιβάρυνσης των λογαριασμών κοινής ωφέλειας.

Θέλω να πως επίσης ότι για μένα η ΕΡΤ δεν είναι πάντα ένα μέρος που συμφωνώ με όσα βλέπω και ζω. Δεν συμφωνώ ας πούμε με λανθασμένες συνδικαλιστικές πρακτικές, που με έχουν φρικάρει κατά καιρούς, δεν συμφωνώ με τη νοοτροπία της επανάπαυσης, δεν συμφωνώ με αποφάσεις όπως η τοποθέτηση αυτού του κατά τη γνώμη μου ακατανόητου γλυπτού για τους πεσόντες της ΕΡΤ και την τελετή που ακολούθησε την τοποθέτηση του.

Δεν πιστεύω ότι οι αγώνες γίνονται για να γεννιούνται ήρωες, οι ήρωες δεν έχουν ανάγκη τα φωτοστέφανα και την εξαργύρωση. Όποιος παλεύει για ένα κοινό, αυτονόητο καλό, όπως η δημόσια ενημέρωση, το κάνει γιατί το θεωρεί αρχή της δουλειάς και της ζωής του και όχι για να πάρει αξιώματα.

Εμένα αυτό το γλυπτό μου φαίνεται ακατανόητο, όπως και μια σειρά άλλα πράγματα που κατά καιρούς με βρίσκουν αντίθετο στην ΕΡΤ που δουλεύω. Αλλά κανείς ποτέ δεν μου στέρησε 22 χρόνια το δικαίωμα μου να διαφωνώ με ότι δεν μου αρέσει και κυρίως να τα λέω από τα μικρόφωνα της. Και για αυτό αγαπώ την ΕΡΤ.