Τι πραγματικά φοβάσαι όταν ακούς τη λέξη “φασισμός”;

Το τελευταίο διάστημα, με την προεκλογική περίοδο να είναι έτοιμη να ξεκινήσει, πολλά είναι τα δημοσιεύματα που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με την εκλογική άνοδο της ακροδεξιάς.

Παρόλο που ο κίνδυνος εκλογικής ανόδου της ακροδεξιάς είναι όντως υπαρκτός, τόσο με την μορφή εκλογικής ενίσχυσης ήδη εκλεγμένων ακροδεξιών κομμάτων, όπως η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, όσο και με την εκλογή νέων «παιχτών», όπως το κόμμα του Κασιδιάρη, συζητήσεις όπως αυτές αποτυγχάνουν να ψηλαφίσουν έναν βασικό παράγοντα του ακροδεξιού φαινομένου.

Η ακροδεξιά και κατ’ επέκταση ο φασισμός γίνονται πραγματικά επικίνδυνοι όταν καταφέρνουν να γίνουν μαζικό κίνημα σε μία κοινωνία. Αυτός είναι ο στόχος, έτσι εκπληρώνουν την φύση τους.

Ο φασισμός δεν τα πηγαίνει καλά με τις γραβάτες, τις κοινοβουλευτικές αίθουσες και τις επιτροπές. Τα χρησιμοποιεί βέβαια και αυτά ως μέσα και εργαλεία. Εκεί που πραγματικά βασίζεται είναι ο δρόμος και οι γειτονιές.

Βασίζεται στους Άγιους Παντελεήμονες και στα Κερατσίνια, σε γειτονιές και συνοικίες που δεν χωράει ο ξένος, ο μετανάστης, ο ομοφυλόφιλος. Όταν οι γειτονιές αυτές γίνονται ορμητήρια, όταν τους δρόμους τους πατούν άφοβα Ρουπακιάδες, Λαγοί και Μιχαλολιάκοι, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να (επαν)εμφανιστεί ένα μαζικό φασιστικό κίνημα. Τότε ο φασισμός γίνεται πραγματικά επικίνδυνος, τότε μια κοινωνία αρχίζει να βλέπει (ή και να τυφλώνεται) από την αντηλιά στο δολοφονικό του μαχαίρι.

Σημαίνει αυτό ότι δεν πρέπει να μας ανησυχεί μια εκλογική άνοδος της ακροδεξιάς; Σε καμία περίπτωση. Η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση ακροδεξιών σχημάτων είναι πληγή για μια δημοκρατική κοινωνία.

Ακόμη πιο πολύ από αυτό όμως πρέπει να μας ανησυχεί η επανεμφάνιση των φασιστών στους δρόμους, στις γειτονιές και στην δημόσια σφαίρα των πόλεων.

Ας μην ξεχνάμε τα πρόσφατα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, αλλά και τα λίγο παλιότερα.