Τι συμβαίνει με τον Αρκά;
Τα τελευταία σκίτσα του, έχουν την δυσκολία κατανόησης της σημερινής εποχής και την κακία του ξινισμένου παππού.
Λέξεις: Λεωνίδας Σπύρου
Είμαι από αυτούς που απέφυγα να σχολιάσω την συστράτευση του Αρκά με την δεξιά και την συντήρηση όλο το διάστημα που έκανε αντιπολίτευση στην εξουσία και κατά επέκταση στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πέρα από το εάν συμφωνούμε ή διαφωνούμε, ή ακόμα και όποιες ενστάσεις έχουμε, είναι δικαίωμα του. Πολλοί καλλιτέχνες από τον χώρο της σάτιρας έχουν στρατευθεί στο παρελθόν με κάποιον πολιτικό χώρο, δεν είναι κάτι καινούργιο.
Η αλήθεια είναι πλήγωσε αρκετό κόσμο και τον πλήγωσε γιατί όλος αυτός ο κόσμος είχε συνδέσει τα νεανικά του χρόνια με τον Αρκά, που για τις παλαιότερες εποχές, το χιούμορ του και η σάτιρά του, ήταν ανατρεπτικά. Έτσι, είχε και μεγάλο κοινό από τον λεγόμενο προοδευτικό χώρο.
Μετά τις εκλογές όμως και την επίθεση που εξαπέλυσε σε κάθε λογής ακτιβιστή, σε κάθε λογής άνθρωπο που παλεύει για τα ανθρώπινα δικαιώματα, άρχισε να με προβληματίζει σοβαρά. Δεν μπορεί να εμπεδώσει ότι την εποχή μας, το 2019, δεν μπορείς να αποκαλείς τους ευτραφείς ανθρώπους «χοντρούς», ούτε τους Αφρικανούς «Αράπηδες».
Δεν μπορεί να εμπεδώσει ότι την εποχή μας, ναι, είναι σεξουαλική παρενόχληση το να πάρεις από πίσω στον δρόμο μια άγνωστή σου γυναίκα και να της λες τα «δικά σου», ενώ αυτή από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο δεν σου έδωσε καμία σημασία, αλλά σου έδειξε και την δυσφορία της.
Δεν τίθεται κανένα θέμα μιας υποτιθέμενης πολιτικής ορθότητας, που τον καταπιέζει και αντιστέκεται. Την εποχή μας, είναι καθαρά θέμα ηθικής και πολιτισμού, το να μην προσβάλεις το σώμα του άλλου, το χρώμα δέρματός του, το δικαίωμα της γυναίκας να μην πρέπει να ανέχεται και να είναι κοινωνικά αποδεκτό να ακούει το ενοχλητικό παραλήρημα του καθένα χωρίς την συγκατάθεσή της, την οποιαδήποτε στιγμή, που δεν ξέρεις και τι ψυχολογία έχει, επειδή ο άλλος κατέβηκε από το χωριό και θέλει να «βγάλει» γκόμενα και όλα τα συναφή.
Η φιλοσοφία του, η λογική του και τα επιχειρήματα που θέλει να περάσει με τα σκίτσα του, αλλά και τα επιχειρήματα όσων των υπερασπίζονται (και μιλάω για τους εναπομείναντες που αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικοί άνθρωποι), είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά των «Τραμπικών», των «Τζημερικών» και όλων αυτών που είναι γύρω από αυτή τη Νέα Δεξιά, που έχει κάνει την εμφάνιση της σε όλο τον πλανήτη.
Οι υπερασπιστές του ισχυρίζονται, ότι σατιρίζει την «ακρότητα» και την «υπερβολή» κάποιων ακτιβιστών. Για σταθείτε όμως. Αυτοί οι όροι δεν σας θυμίζουν και κάτι άλλους υποκειμενικούς όρους όπως «πρόκληση», «όρια», «ασυδοσία» και δεν συμμαζεύεται, που είναι οι αγαπημένοι όροι του κάθε φασίστα, που θέλει να καταπατούνται δικαιώματα μειονοτήτων, προς χάριν την υποκειμενικής αισθητικής και ηθικής της πλειοψηφίας;
Ισχυρίζονται ακόμα ότι και να κάνει σάτιρα για τους «χοντρούς» δεν έχει πρόθεση να τους προσβάλλει. Δηλαδή πού γνωρίζουν όλοι αυτοί, ότι από τους ευτραφείς, που πολλοί μάλιστα έχουν πρόβλημα υγείας, δεν θα νιώσει άσχημα κανείς;
Οι περισσότεροι υπερασπιστές του Αρκά, που δεν είναι ακροδεξιοί, ή «Τραμπικοί», τον υπερασπίζονται απλά γιατί πάνω σε αυτόν αντικατοπτρίζονται και συμβολίζονται τα νεανικά τους χρόνια. Αυτά ουσιαστικά υπερασπίζονται και όχι τον Αρκά. Είναι σκληρό στα 50 και 60 σου χρόνια να καταρρέουν τα νεανικά σου ινδάλματα, δεν το αντέχουν όλοι. Για του λόγου του αληθές να σας πω μόνο ότι, οι περισσότεροι από αυτούς, μόλις πριν ένα σχεδόν χρόνο που προέκυψε το ίδιο ακριβώς θέμα με την εμετική σάτιρα του Σεφερλή, είτε τον έκραξαν, είτε τουλάχιστον δεν τον υπερασπίστηκαν με αυτές τις «Τραμπικες» λογικές. Λέω πάλι, μιλάω για αυτούς που ακόμα αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικοί, με τους άλλους, δεν αξίζει να προσπαθείς να εξηγήσεις με επιχειρήματα, τι συμβαίνει.
Ο Αρκάς απλά γέρασε και όπως οι περισσότεροι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν την εποχή τους. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Κάντε μια αναδρομή στα νεανικά σας χρόνια εσείς οι προοδευτικοί και θυμηθείτε τι ακούγατε τότε από τους περισσότερους ηλικιωμένους, για πράγματα όμως που σήμερα είναι εντελώς φυσιολογικά και αποδεκτά από το σύνολο της κοινωνίας.
Γέρασε και γέρασε άσχημα, με φθόνο και κακία για τη νέα εποχή, για την πολιτισμική εξέλιξη της Δύσης και όχι μόνο. Τα τελευταία σκίτσα του, έχουν την δυσκολία κατανόησης της σημερινής εποχής και την κακία του ξινισμένου παππού, την ίδια ακριβώς κακία, που είχαν κάτι άλλοι στραβομουτσούνοι παππούδες τα δικά μας χρόνια, την δική μας εποχή, που μας κυνηγούσαν επειδή παίζαμε ποδόσφαιρο στο δρόμο, διακόσια μέτρα από το σπίτι τους, γιατί ένιωθαν ότι τους ανήκει όλη η γειτονιά.
