Τι θέλει να πει ο τραμπούκος;

Ευτυχώς που είναι στρέιτ ο Πέτρος Γαϊτάνος και μπορεί να λέει άφοβα πως του αρέσει ο τσαμπουκάς. Και στις γυναίκες αρέσει, άλλωστε. Από τον γνωστό τραγουδιστή, που έχει ερμηνεύσει εκκλησιαστικούς ύμνους στο παρελθόν, διαφεύγει ίσως ότι η πίστη σε οτιδήποτε, εκτός από το ότι σε απαλλάσσει εν πολλοίς από την ευθύνη να σκέφτεσαι, πληρώνει καλά και δημιουργεί περιουσίες. Το διπλό του φασισμού, όσο η αγανάκτηση δεν ψάχνει να ανακαλύψει τις βαθύτερες αιτίες της, δίνει 4,60 στο κουπόνι του στοιχήματος και αξίζει οι παίκτες να ποντάρουν σ’ αυτό. Να βαράμε προσοχές, αλλά να βγάλουμε και κάτι. Αυτή ήταν ανέκαθεν η λογική του καριόλη.

Η γη θα ήταν πιο ωραία χωρίς ανθρώπους. Όλοι το έχουμε αισθανθεί όταν δεν είναι η μέρα μας. Συν τοις άλλοις διανύουμε περίοδο κρίσιμη κι ο πρωθυπουργός ζητάει να χαμογελάμε. Να δείχνουμε στους εταίρους πως η Ελλάδα θα τα καταφέρει. Οι αργά ζωσμένοι με εκρηκτικά ή αλλιώς εργαζόμενοι, όλο και λιγότεροι μέρα με τη μέρα, βλέπουν την επίθεση στα δικαιώματά τους να φτάνει στο τελικό στάδιο του βομβαρδισμού από την ανηλεή τρόικα, το βρόμικο ρόλο της οποίας συνειδητοποιεί αργά αλλά σταθερά κι ο Πρετεντέρης. Οι Έλληνες είναι μεν αποφασισμένοι να παραμείνουν στο ευρώ και διατρανώνουν τη θέλησή τους σε κάθε περικοπή, το ευρώ όμως είναι αποφασισμένο να μην παραμείνει στους Έλληνες. Είναι η πρώτη φορά που δεν έχουμε την απάντηση για τίποτα, που το σκονάκι δε μας βολεύει, που όλα έχουν κόστος ανυπολόγιστο για τον τρόπο που ονειρευτήκαμε το μέλλον. Οι βεβαιότητες τελείωσαν απότομα. Σε όποιο ψέμα και αν ανήκαμε, όσο καλά κι αν περάσαμε, η εγγραφή έληξε. Και ή που θα πάμε με τους ανθρώπους ή που θα πάμε με τους ανθρώπους.

Από την άλλη, το τι θέλει να πει ο τραμπούκος νομίζω είναι σαφές. Επιτέλους οι δυο μας, λέει. Εγώ κι εσείς. Θα είμαστε όλοι ίδιοι για να μην τα χαλάσουμε. Θα γίνουμε ξανά ζώα εφόσον ο φασισμός είναι τραπεζικός και όλοι τον ζηλεύουμε λιγάκι, εφόσον ο πολιτισμός απογοήτευσε. Πίσω από κλειστές πόρτες και με τσιμπημένο συνήθως εισιτήριο, μάλλον πρόκειται περί συνωμοσίας που σε κάθε περίπτωση προσβάλει τον Ιησού. Άνθρωποί του αποδείχτηκαν εξάλλου συχνά υπάνθρωποί του. Ο Σελίν, ο Χάιντεγκερ, ο Πάουντ, στήριξαν το ναζισμό. Οπότε για ποιο λόγο να μιλάμε και να μην ουρλιάζουμε, να γράφουμε και να μη λογοκρίνουμε; Ας μείνουμε στο Facebook σε τελική ανάλυση όπου οι πανομοιότυπες ευχές για τα γενέθλιά μας αποτελούν το πιο αποτρόπαιο κομφορμιστικό θέαμα των τελευταίων ετών. Ποιος θα νοιαστεί για την ελευθερία της έκφρασης αφού μπορεί κάλλιστα να αλλάξει profile picture; Ένα μεγάλο μυθιστόρημα θα ήταν χρήσιμο πλήγμα για τον εγωισμό, γιατί όμως να υπονομεύσει κανείς τον εαυτό του;

Το άλυτο πρόβλημα ποτέ δεν ήταν το εγώ ή το εμείς, παρόλο που διαρκώς εκεί το εντοπίζουμε. Το ζήτημα ήταν ότι το εγώ ποτέ δεν γινόταν αρκετά υγιές, ισχυρό και ισορροπημένο για να λέει εμείς και να το εννοεί. Οι περισσότεροι πιστέψαμε πως θα ήταν αρκετό να είμαστε έξυπνοι, αλλά αποδείχτηκε πως κι έτσι δε θα καταφέρναμε να ανταλλάξουμε κουβέντα. Καταβροχθίσαμε μεγάλες εκθέσεις, σπουδαία βιβλία και εξαιρετικές παραστάσεις αλλά δε μας πέρασε παρά φευγαλέα από το μυαλό πως πρέπει να υπερασπιστούμε τον άνθρωπο, τον έναν, τον ανίσχυρο γιατί κάθε ώρα είναι η ώρα του. Επιλέξαμε να ζούμε επικίνδυνα εννοώντας πάντοτε όσα λέμε ενώ τα σημάδια μας έλεγαν να τολμήσουμε: Δεν υπάρχει μία και μοναδική αλήθεια. Είμαστε ψεύτες αναγκαστικά. Give us a break.

Ανακεφαλαιώνοντας, η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη, το μνημόνιο θυσίες, ο φασισμός εκατόμβες, η ουτοπία ρομποτάκια. Ο πλησίον μαθαίνουμε τελευταία πως είναι εκείνος που πρέπει να δείρουμε. Κάτι δεν πάει καλά επομένως, αν η μόνη εφικτή λύση φαίνεται πως είναι η γη σαν ένα τεράστιο νεκροταφείο, όπου ο τελευταίος ηλίθιος θα κόψει την κορδέλα των εγκαινίων. Ενδεχομένως φαίνεται πολύ οτιδήποτε άλλο, αλλά τόσα και άλλα τόσα ζητάει η συγκυρία από όλους. Αν δεν ξεκινήσουμε μια μεγάλη παρτούζα αλληλεγγύης, θα συνεχίσουν να μας περιφρονούν. Όποιος θυμώνει ακόμα με την άκαμπτη στάση τους, προφανώς δε χρησιμοποιεί λιμουζίνα για τις μετακινήσεις του και ελβετικές τράπεζες για τις καταθέσεις του.

Το κρεβάτι είναι η όπερα του λαού λένε οι Ναπολιτάνοι που ξέρουν από φτώχεια. Θα ‘ταν μια καλή αρχή. Να βγούμε όλοι στις ταράτσες ένα βράδυ, να τους απειλούμε ότι θα αυτοκτονήσουμε, να δούμε ποιον θα πρωτοσώσουν, θα ‘ταν μία κάποια πρόοδος. Από τη στιγμή που επιλέξαμε να μείνουμε πίσω και να φυλάμε Θερμοπύλες, βία θα ήταν να μην έχουμε καθόλου φαντασία.