Τι ξέρει ο Ιάπωνας από Αργολίδα;
Πώς το τσίμπημα των Σφηκών της Κιτσοπούλου βρήκε στόχο στο κοινό της Θεσσαλονίκης
Λέξεις: Μελίνα Αποστολίδου
Ό,τι κι ο Έλληνας μήπως; Διότι πως αλλιώς να εξηγηθεί όλη αυτή η φλυαρία για τις Σφήκες της Κιτσοπούλου που είδαμε χτες βράδυ στο θέατρο Δάσους;
Με 35 βαθμούς Κελσίου το λιγότερο ,ψυχολογία στα τάρταρα μετά τα δραματικά γεγονότα των πυρκαγιών και μια ελαφριά επιφύλαξη για το προσδοκώμενο θέαμα, ήρθε το τσίμπημα και βρήκε στόχο.
Δεν είναι Αριστοφάνης είναι Κιτσοπούλου ξεκάθαρα. Να ήταν αυτό που ενόχλησε; Η προσδοκία να ακουστεί το ελάχιστα παιγμένο έργο του που ματαιώθηκε;
Η απουσία της θερινής περιφοράς ηρώων που καμώνονται τον σαρκασμό κατά παραγγελία; Η σκηνική τους πλήξη που έχει κάνει πολλούς από μας να ακούμε Αριστοφάνη και να τρέχουμε μακριά;
Ας μην συνεχίσουμε όμως το άσκοπο ψυχανέμισμα μιας ματαίωσης. Ας δούμε τί συνέβη σε μας.
Καταρχάς νιώσαμε τον ρυθμό πού ήρθε από την ορχήστρα και μας συμπεριέλαβε, αναγνωρίσαμε τον εαυτό μας κι ας παραξενευτήκαμε για την γύμνια μας, βρήκαμε νόημα ενώ μας έβριζαν, γελάσαμε από καρδιάς με την κατάντια μας.
Πρόκειται σαφέστατα για μια αρκούντως επιτηδευμένη δουλειά με κομμάτια που ενδεχομένως χρειάζονταν μια παραπάνω επεξεργασία για να μη θολώνει το βλέμμα του θεατή, όμως η παράσταση κινείται ταυτόχρονα σε μια απολύτως λειτουργική ισορροπία σε όλη της την διάρκεια με αποκορύφωμα τον τελικό μονόλογο της Λένας Κιτσοπούλου που δεν θα παρέλειπα λέξη.
Πάμε λοιπόν Λένα για τα επόμενα.
*Η Μελίνα Αποστολίδου είναι θεατρολόγος
