Τυφλός, τυφλόν οδήγαγε!

Από χθες δεν μπορώ να το βγάλω από το κεφάλι μου. Με βασανίζει. Προσπαθώ να σκεφτώ το όλον του πράγματος. Πέρα από την είδηση. Τη ζωή εν τέλη. Τη ζωή αυτών των Χιωτών παλαιότερα των Καλύμνιων, των Ρόδιων.

Στη Χίο 79 κάτοικοι του νησιού παρίσταναν τους τυφλούς και έπαιρναν κανονικά όλα τα επιδόματα και τις συντάξεις. Το χαρτί της τυφλότητας το έδινε γιατρός του νησιού. Τους βάφτιζε τυφλούς στο όνομα της κομπίνας. Το γνώριζε κόσμος και ντουνιάς και όμως δεν μιλούσε. Χθες καταδικάστηκαν σε έξι μήνες με αναστολή. Δεν θα επιστρέψουν ούτε μισό ευρώ δεν θα πάνε φυλακή δεν θα ανοίξει μύτη. Θα συνεχίσουν τη ζωή τους κανονικά.

Πρόπερσι πάλι ο επανέλεγχος  έδειξε ότι η πλειοψηφία των ”τυφλών” στην Κάλυμνο έβλεπε κανονικά και έπαιρνε το επίδομα. Ανάλογες σκηνές και στη Ρόδο με 9 άτομα να προσπαθούν να πείσουν τον οφθαλμίατρο ότι δεν βλέπουν. Συνολικά η παράνομη λήψη επιδόματος τυφλότητας έφτανε έως και 66% στα Δωδεκάνησα έως και 200 ευρώ ανά μήνα, Πριν τέσσερα χρόνια ο αριθμός των 625 ανθρώπων στη Ζάκυνθο, σε ένα και μόνο ελληνικό νησί είχαν αποκτήσει σύνταξη τυφλότητας. «Τυφλός κατά την έννοια του παρόντος νόμου νοείται παν πρόσωπον το οποίον στερείται παντελώς της αντιλήψεως του φωτός ή του οποίου η οπτική οξύτης είναι μικροτέρα του ενός εικοστού της φυσιολογικής τοιαύτης». Αυτή είναι η ερμηνεία του νόμου. Από κει και πέρα υπάρχει και η πραγματικότητα. Με την ανοχή των αρχών, την διαμεσολάβηση κάποιων και κυρίως τη γνώση ολόκληρης υποθέτω της κοινότητας, 625 άνθρωποι σε ένα μικρό τόπο για κάμποσα χρόνια έπαιρναν το επίδομα που κανονικά αναλογεί σε ανθρώπους με αληθινά προβλήματα όρασης. Χωρίς να είναι οι ίδιοι τυφλοί.

Πάμε στο διαταύτα. Προσπαθήστε να φανταστείτε τη ζωή αυτών των ανθρώπων. Την καθημερινότητα τους. Υποθέτω δεν διέφερε από την καθημερινότητα των υπολοίπων ανθρώπων. Ξυπνούσαν το πρωί, ντύνονταν στολίζονταν, πήγαιναν στις δουλειές τους, όσοι δούλευαν, επέστρεφαν. Παντρεύονταν, χώριζαν, γεννούσαν παιδιά, τα βάφτιζαν, τα μεγάλωναν, πήγαιναν σε γιορτές, σε γλέντια, σε κηδείες. Κυκλοφορούσαν όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι, τυφλοί και βλέποντες.

Συναναστρέφονταν κόσμο, πολιτικούς, τοπικούς άρχοντες που συμμετείχαν μαζί τους στις ίδιες κοινωνικές εκδηλώσεις. Μοιράζονταν μια ζωή μαζί με εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες άλλους. Που γνώριζαν, αν είχαν και κείνοι συμμετάσχει στη μαμουνιά, ή δεν γνώριζαν την παρανομία τους. Και αν γνώριζαν τους κάλυπταν, ατύπως συμμέτοχοι στο έγκλημα. Ζούσαν δηλαδή μια κανονική ζωή μέσα σε μια απίστευτη αναξιοπρέπεια. Μια κανονική ύβρις απέναντι στους αληθινούς τυφλούς που επίσης προσπαθούσαν να ζήσουν μια κανονική ζωή με όλες τις δυσκολίες της αναπηρίας τους. Και μια φορά το μήνα εισέπραταν την επιταγούλα με το επίδομα, και το ξόδευαν στην υγεία ενός κράτους που όχι απλά εξέθρεψε και επέτρεψε τέτοια φαινόμενα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ενθάρυνε κιόλας. Ακόμα και όταν είχε προηγηθεί το σκάνδαλο της Ζακύνθου. Συνέχισαν απτόητοι.

Σκέπτομαι λοιπόν πόσα κιλά, σχεδόν τόνοι, αναξιοπρέπειας έχουν πέσει στο χώμα αυτής της χώρας, δεκαετίες τώρα. Πόσες χιλιάδες παρόμοια περιστατικά ανθρώπων που ζούσαν περίπου έτσι, εισπράτοντας συντάξεις νεκρών, παίρνοντας επιδοτήσεις για δουλειές που δεν έκαναν ποτέ, κλέβοντας ασύστολα και προκλητικά και αρνούνταν να πληρώσουν τα στοιχειώδη που τους αναλογούσαν, στο όνομα μιας τζάμπα μαγκιάς και μιας πλάτης που θα τους προστάτευε για πάντα. Και της διαρκούς αίσθησης πως ότι και αν κάνουμε δεν θα τιμωρηθούμε ποτέ. Γιατί η τιμωρία είναι για τους βλάκες!

*Υποθέτω ότι υπάρχουν πολλοί ακόμα σε όλη την Ελλάδα. Που δεν έχουν κανενός είδος αναστολή και ντροπή για ότι κάνουν σε σχέση με τη ζωή των μη βλεπόντων ανθρώπων. Κανένα σεβασμό σε χιλιάδες συμπολίτες μας που στερούνται το πολύτιμο αγαθό της όρασης. Χυδαιότητα.