Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει…

Λιγότερο από δυο μήνες πια πριν τις εκλογές. Η οκταετία Μπουτάρη που γέννησε την ελπίδα μετά από μια μεγάλη περίοδο ανυποληψίας και συντηρητισμού της πόλης δυστυχώς τελείωσε άδοξα με τα γνωστά παρατράγουδα της δεύτερης τετραετίας που εξανέμισαν τις ελπίδες για μια εντυπωσιακή αλλαγή από έναν δήμαρχο που είχε τις ευχές και τις ελπίδες όλων μας μαζί του.

Οι λόγοι της ατυχούς κατάληξης της Πρωτοβουλίας είναι πολλοί και ποικίλοι, τους έχουμε αναλύσει δεκάδες φορές και αφορούν πια τους ιστορικούς του μέλλοντος. Αν σε κάτι μας αφορά πλέον αυτή η κοντινή περίοδος της απραξίας και της διαρκούς εσωτερικής διαμάχης μια άλλοτε ενωμένης ομάδας είναι μόνο ως παράδειγμα μελέτης και αποφυγής για όσα έρχονται.

Με την απλή αναλογική να εγγυάται την είσοδο στο δημοτικό συμβούλιο μιας μεγάλης γκάμας δημοτικών ομάδων και εφόσον κανείς δεν εξασφαλίσει τόσο μεγάλη πλειοψηφία ώστε να περνά με άνεση το πρόγραμμα του και θα αναγκάζεται να συμμαχεί ευκαιριακά και συγκυριακά με άλλους, πολλές φορές όχι ιδεολογικά συγγενείς, πρόκειται να ζήσουμε στιγμές αλησμόνητες. Αν προσθέσεις στη μαρμίτα την υπέρμετρη φιλοδοξία πολλών εκλεγμένων, την ευκαιρία με την οποία μετακινούνται και την έλλειψη γνώσης και εξειδίκευσης στα δύσκολα ζητήματα ενός αστικού περιβάλλοντος του μεγέθους της Θεσσαλονίκης, τότε νομίζω ότι ζήτω που καήκαμε.

Αν κάτι χρειάζεται η Θεσσαλονίκη σήμερα πιο πολύ από ποτέ είναι ένα καλό σχέδιο εφικτών στόχων, μια καλή ομάδα από γνώστες και όχι τυχαίους εραστές των εδράνων, που θα παλέψουν να το εφαρμόσουν και συνεννόηση. Αν δεν το έχει στις αρχές Ιουνίου τότε το μέλλον προβλέπεται δυσμενέστερο από το παρόν.