Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει η κοροϊδία…
Θυμώνω πια πολύ με την ανοχή που δείξαμε, με την ευκολοπιστία μας, τον συμβιβασμό με την εξαπάτηση και την απαξίωση της νοημοσύνης μας
Ας ξεκινήσω από μια παραδοχή: Το να κυριεύεσαι από θυμό και ζήλια δεν είναι καλό πράγμα. Αφού λοιπόν εξομολογήθηκα την αναγνώριση της αμαρτίας δημόσια, πάμε τώρα στο λόγο που ο θυμός και η ζήλια με πλημμύρισαν χθες.
Χθες λοιπόν, σε ημέρα απεργίας των δημοσιογράφων, που τα ΜΜΕ της δικής μου πόλης προς τιμήν τους απήργησαν σχεδόν όλα και αρκετά μεγάλα ΜΜΕ της Αθήνας γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τις αποφάσεις των δημοσιογραφικών ενώσεων ανέβαζαν κανονικά ειδήσεις όλη τη μέρα, διάβασα με παχιά γράμματα την παρακάτω είδηση: Έρχονται 9 νέοι σταθμοί στη Γραμμή 2 του Μετρό. Φτάνει στο Μενίδι με προοπτική να πιάσει Λαμία…
Λίγες ώρες πριν σκεφτόμουν βλέποντας τις στάσεις των λεωφορείων προς τη δυτική Θεσσαλονίκη στην οδό Εγνατία να ξεχειλίζουν από κόσμο πόσο σημαντικό θα ήταν αυτό το λειψό μετρό των 13 στάσεων να συνέχιζε από το Σιδηροδρομικό Σταθμό προς τους Αμπελοκήπους, τη Μενεμένη και το Κορδελιό.
Πόσο απλό θα ήταν να διασχίσει απλά τη Μοναστηρίου και αντίστοιχα ανατολικά από τη Νέα Ελβετία να φτάσει στη Θέρμη σε μέρη αδόμητα ακόμα και υπέργεια και να εξυπηρετήσει δεκάδες χιλιάδες νέους και παλαιούς κατοίκους αυτών των περιοχών που επεκτείνονται.
Όλα αυτά βέβαια είναι επιστημονική φαντασία. Αντί για αυτά ακούμε πάλι για μελέτες που ίσως στο μέλλον επεκτείνουν το μετρό στις πιο φτωχές περιοχές της πόλης, βλέπουμε τοπικούς αστέρες της πολιτικής σκηνής να μαλώνουν σαν τα κοκόρια για το αν υφίσταται περίπτωση στην πόλη να υπάρξει ποτέ τραμ, θαλάσσια συγκοινωνία, επεκτάσεις του μετρό δυτικά.
Έχεις μια Αθήνα που από το 2004 και την Ολυμπιάδα μέχρι σήμερα μετασχηματίστηκε εντελώς, απέκτησε σύγχρονες συγκοινωνίες, υποδομές, αναπλάσεις διαρκείς που την προχωράνε σαν πόλη, έχεις και μια Θεσσαλονίκη που ταΐζεται διαρκώς με υποσχέσεις και πληρωμένα άρθρα που εξυπηρετούν το αφήγημα που λέει ότι 30 έργα θα αλλάξουν την πόλη το 2023 και στο μεταξύ έχουν γεράσει δέκα γενιές περιμένοντας την επαλήθευση του πλαστού ονείρου.
Θυμώνω πια πολύ με την ανοχή που δείξαμε, με την ευκολοπιστία μας, τον συμβιβασμό με την εξαπάτηση και την απαξίωση της νοημοσύνης μας. Είναι θλιβερή η απόκλιση των δύο πόλεων, είναι τρομακτικό το φτύσιμο μέσα στα μούτρα μας.
*Ο τίτλος είναι παράφραση του στίχου του Νίκου Καββαδία, ”Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι”
