Το απαγορευμένο «έλκει»

Λέξεις: Μίλτος Τόσκας

Η αλήθεια είναι πως ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ο κατ΄οίκον περιορισμός δεν είναι κάτι που εύκολα αποδέχεσαι αν είσαι ελεύθερο πνεύμα και ανήσυχη ύπαρξη, μοιάζει όμως μονόδρομος όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση. Δεν είναι ψέμα πως η Ευρωπαϊκή Ένωση ολιγώρησε, όπως κι η Μεγάλη Βρετανία, αλλά κι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Το ευτυχές είναι πως δε βιώνουμε, τουλάχιστον ακόμα, την εκατόμβη θυμάτων της Ιταλίας και της Ισπανίας. Πόλεμος νεύρων που απαιτεί ψυχραιμία, υπομονή και φυσικά να υπακούμε το δυνατόν στις εντολές του Υπουργείου Υγείας.

Το εύκολο είναι να αποβλακωθούμε με την τηλεόραση. Είτε με τις αλλεπάλληλες ενημερωτικές εκπομπές που προκαλούν φόβο και κακή ψυχολογία στην πλατιά μάζα των θεατών, είτε με ευτελούς περιεχομένου προγράμματα που υποτίθεται βοηθούν την κοινή γνώμη να ξεχαστεί και να ψυχαγωγηθεί όσο παραμένει στον καναπέ. Πολλοί νεαροί το ρίχνουν σε παιχνίδια στον προσωπικό τους υπολογιστή. Είναι σημεία των καιρών. Νιώθουν πως με αυτόν τον τρόπο εκτονώνονται. Μέσα σε όλα αυτά όμως πιστεύω ότι μόλις περάσει η μπόρα θα έχουμε ένα ουράνιο τόξο.

Το απαγορευμένο έχει μία μαγική δύναμη να έλκει. Από την αρχαιότητα, από τον απαγορευμένο καρπό. Τα παιδιά που βιώνουν αυτήν την αναγκαστική καθημερινότητα, ίσως όταν τους επιτραπεί βγουν μαζικά στα γήπεδα, στα σχολεία, σε όσες αλάνες έχουν μείνει στις μεγαλουπόλεις. Το παιχνίδι θα επιστρέψει κάτω από τον καθαρό ουρανό αντί για τις σκοτεινές αίθουσες με τους υπολογιστές. Ίσως οι νέοι στραφούν ξανά στον αθλητισμό κι αυτό θα έχει πολλαπλά οφέλη για την υγεία τους, αλλά και για την κοινωνία γενικότερα. Νους υγιής, εν σώματι υγιεί. Υπάρχει κι αυτή η πλευρά της ζωής που αρκετοί αγνοούν, δε τη γνώρισαν διότι κανείς δεν τους την έδειξε.

Είμαι ένας άνθρωπος που μεγάλωσε έτσι. Ακόμα μετρώ κέρδη και πιστέψτε με αξίζει τον κόπο. Αυτή η περίοδος δοκιμασίας ίσως είναι το εφαλτήριο, ώστε να κάνουμε ένα βήμα προς τα πίσω με την καλή έννοια. Γενιές ανθρώπων μεγάλωσαν με αυτόν τον τρόπο. Γυμνάστηκαν, το χάρηκαν, μάλωσαν, δόμησαν σχέσεις ζωής. Έχω την ελπίδα, που σιγά σιγά δυναμώνει και γίνεται πεποίθηση πως θα επιστρέψουμε στην αληθινή φιλία, στην άμεση επαφή, στην επικοινωνία με τον διπλανό μας που χάθηκε κι είναι μέγιστη ευκαιρία να ανακτηθεί.

Mέχρι τότε όμως δε χωρούν ηρωισμοί. Είναι λάθος να περπατήσουμε στη νέα παραλία της πόλης, είναι λάθος να πάρουμε την παρέα μας και να παίξουμε μπάσκετ. Αυτή είναι η στιγμή να μείνουμε σπίτι. Να προστατεύσουμε τους οικείους μας, τις ευάλωτες ομάδες. Να σπάσουμε την αλυσίδα μετάδοσης του ιού. Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία μας. Είμαστε λαός εξωστρεφής. Ο ήλιος λάμπει και σηματοδοτεί τον ερχομό της άνοιξης. Μιας άνοιξης όμως διαφορετικής από τις άλλες. Αυτό το πέρασμα από τον χειμώνα στο καλοκαίρι κρύβει κινδύνους. Καλούμαστε να τους αποφύγουμε.

Αισιοδοξώ… Ίσως και πάλι απογοητευτώ. Προσπαθώ όμως να βρω μια ηλιαχτίδα να πιαστώ μέσα από τα σύννεφα και την μπόρα που μας καταβρέχει. Αυτό είναι το χρέος της νέας γενιάς. Αυτός είναι ο ρόλος της. Με σοβαρότητα και σύνεση να προχωρήσει. Να γίνει οδηγός. Είναι δεδομένο άλλωστε πως στο μέλλον θα έρθουν νέες “χιονοστιβάδες” και πρέπει να μας βρουν προετοιμασμένους. Καλή δύναμη σε όλους, καλό κουράγιο σε όσους εργάζονται στην πρώτη γραμμή. Μακριά από τον πανικό και την ημιμάθεια. Ελπίζω πως θα τα πούμε ξανά σύντομα…