Το χωριό μας κάηκε… το νησί καίγεται ακόμα

Λέξεις: Γιάννης Μακριδάκης

Το χωριό μας κάηκε.

Το νησί καίγεται ακόμα.

Η φωτιά που ξεκίνησε σαν ειρωνεία από την πράσινη ενέργεια, μας έδειξε με τον πιο τραγικό και ξεκάθαρο τρόπο ότι με την πολιτική αυτή μετατρέπουμε με σπουδή τα βουνά μας, τη φύση μας, τα νησιά μας σε βιομηχανικές ζώνες υψηλής επικινδυνότητας.

Το αφήγημα της δήθεν χρήσιμης εκμετάλλευσης κάποιων δήθεν άχρηστων βραχότοπων για παραγωγή πράσινης ενέργειας κατέρρευσε ακόμη μια φορά.

Η Βολισσός πενθεί, η Χίος μελαγχολεί. Το νησί χάνει αυτή τη φορά το βορειοδυτικό και σε λίγο ολόκληρο το βόρειο μέρος του, που θα ενωθεί με το κάρβουνο του κεντρικού μέρους, το οποίο άφησε πίσω της η προηγούμενη φωτιά, που δεν ήταν παρά δύο μήνες πριν.

Την ίδια στιγμή η τραγική σύμπτωση της ταύτισης των κατεστραμμένων νέων περιοχών με τα 64 τ.χλμ που σχεδιάζει το ΥΠΕΝ να δώσει στις εξορυκτικές πολυεθνικές για ορυχεία αντιμονίου ενάντια στην βούληση της τοπικής κοινωνίας, δεν μπορεί παρά να μας προβληματίζει. Όχι συνομωσιολογικά αλλά πολιτικά. Είναι αυτή η ανάπτυξη που θέλουμε;

Είναι αυτή η εγγύηση της Πολιτείας ότι θα τηρηθούν όλοι οι περιβαλλοντικοί όροι και οι όροι ασφάλειας της υγείας μας για τις εξορύξεις;

Είναι αυτή η ίδια Πολιτεία, που βλέπουμε στην πρόληψη και αντιμετώπιση των πυρκαγιών, που θα μας εγγυηθεί την έγκριση και την εφαρμογή των περιβαλλοντικών και υγειονομικών μελετών και παραμέτρων;

Στην παραλία σήμερα δεν είναι κανείς. Κι εγώ πήγα μόνο για να ξεπλυθώ από τις στάχτες και την μυρωδιά της καμμένης φύσης. Διότι νερό και ρεύμα στο σπίτι μας θα κάνουμε πολλές μέρες ακόμη για να δούμε. Αλλά η θάλασσα είναι γεμάτη στάχτες κι αποκαΐδια. Τα ελικόπτερα συνεχίζουν να παίρνουν θάλασσα στον κουβά τους και να τρέχουν. Ζούμε ξανά όλη μέρα με τον ήχο τους από πάνω μας. Η φύση ολόγυρα είναι κατάμαυρη, σου φαίνονται όλα ίδια τα μέρη στον δρόμο, αν αφαιρεθείς στις σκέψεις σου και επανέλθεις, βλέπεις τριγύρω και δεν αναγνωρίζεις πού ακριβώς βρισκεσαι. Κι έτσι, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν παρά τα δέντρα που αναγνώριζες κάθε φορά ως ταυτότητα του τόπου. Όλα μας τα γνώριμα δέντρα πεθάνανε και στέκουν καρβουνιασμενα στη θέση τους ή έχουν πέσει στη μαύρη γη.

Σας ευχαριστώ όλους και όλες που ενδιαφερθήκατε για μια ακόμη φορά τόσο ανθρώπινα για το νησί και για την προσωπική μου προσπάθεια και θλίψη. Κι ας μη σας απάντησα σε κλήσεις και μηνύματα μες στην ταραχή και το τρέξιμο.

Το ότι κάποιοι καταφέραμε να σώσουμε τον μικρό μας προσωπικό χώρο είναι βεβαίως πολύ σημαντικό και ανακουφιστικό για μας αλλά για τον νησιώτη, το έχω ξαναγράψει, το νησί είναι το σπίτι του. Κι εμείς εδώ στη Χίο έχουμε χάσει το σπίτι μας φέτος.

Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι συγγραφέας.