Το δικαίωμα να διαλέγω παραλία

Λέξεις: Άννα Ομηρίδου

Και αφού έσβησαν οι φωτιές που μαζί με εκατοντάδες στρέμματα γης και ζωής στο δάσος έκαψαν και τις καρδιές μας  «ανακαλύψαμε» ως θέμα στις ειδήσεις και στο δημόσιο διάλογο, αυτό που χρόνια τώρα ξέραμε αλλά μόνο κάποιοι γραφικοί ή ρομαντικοί -κατά πολλούς- για να μην πω γκρινιάρηδες, συζητούσαμε.

Ότι οι παραλίες μας δεν είναι ελεύθερες!

Όπως ελεύθερα δεν είναι και τα πεζοδρόμιά μας, οι πεζόδρομοί μας, η ίδια μας η ελευθερία δεν είναι τελικά και τόσο ελεύθερη γεγονός που αποδείχτηκε με το χειρότερο τρόπο την περίοδο των lockdown.

Θυμάστε τότε που στέλναμε όλοι sms για να κυκλοφορήσουμε;

Ανασύρω το παράδειγμα αυτό μόνο για να θυμηθούμε πόσες ελευθερίες στερηθήκαμε τα τελευταία χρόνια και πόσο εύκολα, επειδή έτσι έπρεπε..

Κάπως έτσι «πρέπει» και οι παραλίες μας να είναι παντού οργανωμένες, μην τυχόν τις μαγαρίσουν τίποτα άπλυτοι αναρχοαυτόνομοι.

Ξαφνικά, όλοι έπεσαν από τα σύννεφα!

Ομαδική αμνησία κυρίευσε τους «τοπικούς άρχοντες» για το ποιος, πότε και πως έδωσε αυτές τις «άδειες» επι σειρά ετών, που στέρησαν από τους πολίτες την ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες, που δεν τηρήθηκαν ούτε στο ελάχιστο, έστω για τα μάτια του κόσμου οι έλεγχοι κλπ κλπ.

Ξαφνικά δεκάδες ρεπορτάζ σε τηλεόραση και ενημερωτικά sites για το «κίνημα της πετσέτας» γιατί καλά το παίζουμε το θέμα αλλά να, κάπως πρέπει να το υποτιμήσουμε.

Από κοντά και χρήστες μέσων κοινωνικής δικτύωσης με ειρωνικά σχόλια έως επιθετικά ορισμένες φορές προς τους υποστηρικτές της κίνησης- θαρρείς και πρόθεση είναι να πληγεί η επιχειρηματικότητα- και γενικώς μια προσπάθεια υποβάθμισης της όλης κίνησης.

Θα μπορούσαμε να το πούμε και «κίνημα της σαγιονάρας» ή του «φραπέ σε σπαστό» σχολιάζει ο άλλος.

Να το πούμε, γιατί να μην το πούμε;

Μόνο που δεν πρόκειται ούτε για την πετσέτα, ούτε για τη σαγιονάρα , ούτε καν για όσους θέλουν τις παραλίες «τζάμπα» αλλά για την ίδια την αίσθηση ελευθερίας.

Το δικαίωμα να μπορείς να συνδεθείς με τη θάλασσα, με την παραλία όπως θέλεις ανάλογα με τη διάθεσή σου.

Θέλεις να πας στο beach bar στην ωραία σου την ξαπλώστρα να πιείς τα κοκτέιλ σου και να παίζει η μουσική; Καλώς! Να πας και να το χαρείς.

Γιατί όμως να μην μπορώ και εγώ όταν το θέλω, να πάω επίσης στην αγαπημένη μου παραλία, να απλώσω την πετσέτα μου και να ακούω μόνο τον ήχο της θάλασσας να παίρνει τις σκέψεις μακριά;

Γιατί εμένα μου στερείς αυτό το δικαίωμα;

Αυτή την ευκαιρία;

Αυτή την ελευθερία;

Τα τελευταία χρόνια όλο και λιγότερες είναι αυτές οι ευκαιρίες αφού η πλειοψηφία των παραλιών οι οποίες έχουν εύκολη πρόσβαση είναι οργανωμένες και άρα μόνο αν πας σε κάποιο beach bar μπορείς να τις απολαύσεις.

Κυριακή πρωί στη Χαλκιδική και ξεκινάς για παραλία.

Κουρασμένος από τη βοή στην πόλη, την πολυκοσμία, για τον όποιο δικό σου λόγο τέλος πάντων, θέλεις να αράξεις σε μια ΜΗ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ παραλία.

Ευτυχώς σκέφτεσαι, εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα ακτών, κάποια παραλία θα «σου ανήκει» ακόμη κι αν δεν έχεις σκάφος να πας στις πιο απομακρυσμένες.

Ούτε λόγος βέβαια να απολαύσεις ελεύθερη ακόμη την παραλία των παιδικών και εφηβικών σου χρόνων εκεί που έπαιξες, ονειρεύτηκες, ερωτεύτηκες.

Εκεί, στην Ακτή Καλογριάς στη Σιθωνία μόνο με κράτηση ξαπλώστρας πια και «είμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα» φάση αφού οι ομπρέλες απέχουν μεταξύ τους μόλις μισό μέτρο.

Γκρίνια θα μου πείτε.

Πήγαινε και εσύ στα 55-60 μέτρα ακτής που έχουν αφήσει ελεύθερα και άπλωσε την πετσέτα σου.

Ατύχησες… η πρόσβαση δεν είναι δυνατή ούτε σε αυτή την περίπτωση γιατί ο χώρος αυτός είναι περιφραγμένος από τα διπλανά beach bar.

Ας πάω δίπλα σκέφτεσαι, στην ακτή Κοβιού με τα υπέροχα γαλαζοπράσινα νερά. Λίγες μόνο ξαπλώστρες από το κοντινό ξενοδοχείο και η υπόλοιπη παραλία free.

Λίγο πριν πάρεις τη στροφή, βλέπεις πινακίδα για το beach bar όμως που ξεφύτρωσε και εκεί. Εντάξει, καινούργιο είναι σκέφτεσαι, πόσο χάλια μπορεί να είναι. Μεγάλη παραλία σίγουρα θα έχουν αφήσει χώρο.

Παρκάρεις και κατηφορίζεις για την παραλία.

Και εκεί αρχίζουν οι δυσάρεστες εκπλήξεις.

Το στενό δρομάκι που οδηγεί στην παραλία έχει καταληφθεί από αυτοκίνητα οι οδηγοί των οποίων σκέφτηκαν να εκμεταλλευτούν τη σκιά και δεν πειράζει μωρέ που δεν έχει χώρο να περάσεις.

Αυτό βέβαια δεν ενόχλησε αυτόν που διατηρεί parking ακριβώς δίπλα ώστε να τους πει μην παρκάρετε εκεί κλείνετε την πρόσβαση, γιατί στην τελική αν θέλεις να έχεις χώρο να περάσεις, μπορείς να πληρώσεις 5ευρώ parking ακριβώς δίπλα και να περάσεις ωραιότατα στο beach bar με μόλις 20 ευρώ χρέωση για δυο ξαπλώστρες και ομπρέλα συν την κατανάλωση.

Αποφασίζεις να το παίξεις λίγο Κομανέτσι, περνάς ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και καταφέρνεις επιτέλους να φτάσεις στην παραλία αφού διασχίζεις αναγκαστικά το beach bar το οποίο καταλαμβάνει μεγάλη έκταση.

Έλα όμως που οι εκπλήξεις δεν σταματούν εκεί!

Κι άλλες ξαπλώστρες στα 50-60 μέτρα. Αυτή τη φορά από την επιχείρηση των water sports σε ένα πιο πρόχειρου τύπου beach bar αρκετό όμως ώστε να σου περιορίσει δραματικά τον ελεύθερο χώρο.

To «κίνημα της πετσέτας» έφτασε και στη Χαλκιδική διαβάζω από χθες.

Και ξανά αναρωτιέμαι.

Γιατί έπρεπε να αρχίσουμε πάλι να μαλώνουμε μεταξύ μας οι… «πετσετάκηδες» και οι «beachobarίστες» για να δώσει κάποιος σημασία στο αυτονόητο που είναι ο σεβασμός στον ελεύθερο δημόσιο χώρο;

Γιατί έπρεπε να δούμε μέχρι και πορείες στις παραλίες για να ασχοληθούν με το θέμα των ελέγχων όσοι είναι αρμόδιοι;

Για να δώσει λέει «εντολή» ο αρμόδιος Υπουργός -αυτό κι αν είναι για γέλια και για κλάματα- ώστε να τηρηθούν όσα προβλέπονται; Τα αυτονόητα δηλαδή.

Γιατί έπρεπε να βρούμε ακόμη έναν λόγο για καβγά στα social;

Στην τελική σήμερα μπορεί να θέλεις πετσέτα αύριο beach bar.

Δεν είναι εκεί το θέμα.

Δεν έχει να κάνει με το αν είσαι «αρνητής» της ξαπλώστρας ή γραφικός.

Δεν είναι για την πετσέτα!

Είναι για το δικαίωμα!

Για την ελευθερία σου που δεν θέλεις να σου περιορίζουν λίγο λίγο.

Είναι επειδή ΝΑΙ δικαιούμαστε να μπορούμε να απολαύσουμε την παραλία και τη θάλασσα ελεύθερα! στην πράξη και όχι στα λόγια.

Με σεβασμό.

*Η Άννα Ομηρίδου είναι δημοσιογράφος