Το «ελληνικό καλοκαίρι» μας

Κυριακή, 10 Αυγούστου 

(Επιστροφή στο πληκτρολόγιο…)

Μια μέρα που θρυλείται για έξοδο «όπου φύγει – φύγει» και χιλιάδες ευτυχισμένων αδειούχων στα λιμάνια και τα διόδια των εθνικών οδών. 

Εικόνες κοσμοπλημμύρας έξω από τα καράβια, εικόνες εκατοντάδων γιωταχήδων στην Ελευσίνα ή στα Μάλγαρα, εικόνες θάλασσας ασφαλώς συνοδεύουν κάθε καλοκαίρι μας. 

Πόση αλήθεια υπάρχει στην εικόνα;

Ελάχιστα μιλάμε για ημέρες διακοπών από την εργασία, τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις που περιλαμβάνουν εκδρομές, ταξίδια ή για να θυμηθώ τον παλιό γραφικό ορισμό «παραθέριση», για τον απλούστατο λόγο ότι δεν το κάνουμε πια… 

Τουλάχιστον όχι τόσο όσο πριν, ούτε με το ίδιο κέφι, με την ίδια χαρά και ξενοιασιά που νοιώθαμε πριν, για να ακριβολογώ.

Οι λόγοι είναι πολλοί αν και σε τελική αναγωγή είναι ένας και μισός:

Η ακρίβεια. Ο κύριος, ο ένας. Η αδυναμία πια να φύγουμε από τις πόλεις μας, τα σπίτια μας, το καθημερινό μας περιβάλλον και να βρεθούμε σε άλλο τόπο, εξοχικό, παραθαλάσσιο κατά κανόνα, γιατί το κόστος δεν είναι απλά δυσβάσταχτο, έχει γίνει απαγορευτικό. 

Οι «διακοπές» για τον έλληνα εργαζόμενο, πολύ περισσότερο για συνταξιούχους, άνεργους, χαμηλά αμειβόμενους, «απασχολούμενους» (και άλλες συμπαθείς υποδιαιρέσεις της κακομοίρας εργατικής τάξης) μειώθηκαν χρόνο με το χρόνο σε μια βδομάδα, 5 μέρες, τριήμερα! Μπορεί και δυο φορές τριήμερα αλλά ως εκεί. 

Τα εξοργιστικά σε ωραιοποίηση, επιλεκτική προβολή ή αποσιώπηση των πραγματικών συνθηκών ρεπορτάζ των δημόσιων και ιδιωτικών συστημικών ΜΜΕ, δεν εξαπατούν πια κανέναν, είναι απαντητικά mail συμμόρφωσης στην γενική εντολή «Ελλάδα 2.0 ευημερία».

Ο δεύτερος, «μισός» λόγος, (για πολλούς, όπως σε μένα πρωτεύων) είναι ότι το ελληνικό καλοκαίρι γίνεται όλο και πιο δυσβίωτο, αβίωτο, δυστοπικό, φοβικό…

Το κλίμα, οι καύσωνες, η ξηρασία. Η επισφάλεια των δρόμων. Η ρύπανση στις παραλίες, αφημένα ανθρώπινα σκουπίδια σε αμμουδιές και θάλασσα. Ο ελάχιστος ελεύθερος χώρος. Παντού ασφυξία από το ανθρωπομάνι, στα ίδια στενά, στα ίδια μπαρ, στα ίδια μάρκετ…  

Η εξαφάνιση της ησυχίας, η εξαφάνιση του παρθένου, απείραχτου τοπίου, η εξαφάνιση – το χειρότερο-  της εντιμότητας, του φιλότιμου, της περίφημης «παραδοσιακής φιλοξενίας». 

Η «κατάληψη» από ομπρελοκαθίσματα με πανάκριβες χρεώσεις, η κακή παροχή υπηρεσιών, η έλλειψη υποδομών σε παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και νερού… 

Η φασαρία, η επίδειξη, η χυδαία κυκλοφορία ενός βήτα νεοπλουτισμού, η απουσία αισθητικής, σεβασμού, τρόπων συμπεριφοράς εντόπιων και κυρίως Βαλκάνιων ( πείτε με και ρατσιστή, θα το αντέξω…) 

Όλα αυτά αποτελούν πια το «ελληνικό καλοκαίρι» μας… 

Λένε χωρίς άδικο, πώς πρέπει να αλλάξουμε πια προτεραιότητες σε χρόνο και σε τόπους. Οι διακοπές μας να διαλέγουν Ιούνη, Σεπτέμβρη, ακόμη και πιο πριν ή πιο μετά. Και να επιλέγουμε μέρη που δεν τα γράφει ο χάρτης.  

Λένε πως το καλοκαίρι που έχει γίνει «κακοκαίρι» είναι ευκαιρία να κάνουμε μια αντιστροφή, για πιο όμορφη κι εύκολη ζωή πια στις πόλεις. Ας πούμε, μια πρωινή βουτιά σε κοντινή θάλασσα, ένα θερινό σινεμά το βράδυ. Λέω τώρα…