Το εθνικό μας τείχος

Εδώ και μερικές εβδομάδες προσπαθούμε με την ομάδα του “Θεσσαλονίκη Αλλιώς” να αναπλάσουμε το πάρκο που με την ίδια ομάδα δημιουργήσαμε στο πλαίσιο του Αστικού Πειράματος τον Ιούνιο του 2010. Πρόκειται για ένα “αδέσποτο” οικόπεδο με άγνωστους ιδιοκτήτες που ήταν επί σειρά ετών σκουπιδότοπος και κυψέλη εγκληματικότητας. Κι όλα αυτά απέναντι από ένα σχολείο… Εξασφαλίσαμε, λοιπόν, χορηγίες για όλα τα απαραίτητα, την εθελοντική εργασία δεκάδων ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων ημών των ιδίων και είπαμε να προσφέρουμε αυτή την παρέμβασή μας σε μία αρκετά υποβαθμισμένη γειτονιά που στερείται πρασίνου.

Κάπου εδώ ξεκινάει η Ελλάδα. Παράνομη χαρακτηρίστηκε η παρέμβαση, χωρίς ωστόσο να μπορεί να πει κάποιος ποιος ακριβώς νόμος παραβιάζεται. Χρειάζονται άδειες για ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς… Απειλές καταγγελιών από κάθε πιθανό και απίθανο ιδιώτη με ή χωρίς συμφέρον… Απειλές από κάτοικο της περιοχής ότι θα αγοράσει το οικόπεδο και θα καταστρέψει ό,τι φτιάξουμε, διότι δεν μπορούμε να προκαλούμε τα Αλβανάκια της περιοχής να τους παίρνουν τα αυτιά… Εμπόδια στην ηλεκτροδότηση και την υδροδότηση του χώρου, διότι δεν είναι ξεκάθαρο το ιδιοκτησιακό καθεστώς, οπότε το πάρκο πρέπει να καταδικαστεί σε συσκότιση…

Το πάρκο αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα ενός εθνικού μας ενστίκτου που είναι πολύ χειρότερο από οποιαδήποτε κρίση. Είναι μία ανίατη παθογένεια η έμφυτη τάση μας να ορθώνουμε ένα τείχος απέναντι σε κάθε προσπάθεια προς το καλό. Κράτος και πολίτες σε αρμονική συνεργασία δημιουργούν ένα σύστημα ικανό να ορθώσει εμπόδια παντού!

Γραφειοκρατία, ένα εκατομμύριο χαρτιά, άδειες, παράβολα και δικαιολογητικά, ικανά να εξαντλήσουν κάθε απόθεμα υπομονής και διάθεσης, παροιμιώδης απροθυμία συνεργασίας από τις αρμόδιες υπηρεσίες, απροθυμία των πολιτών να ενταχθούν σε συλλογικές προσπάθειες. Πόρτες κλειστές απ’ όλες τις μεριές. Μία κοινωνία αποφασισμένη να κινείται με κάθε τρόπο στη μετριότητα. Μία κοινωνία που αποστρέφεται τη διαφοροποίηση από τη μιζέρια. Μία χώρα που διώχνει όσους επιθυμούν αλλαγή αυτής της νοοτροπίας έξω από τα όριά της.

Η κρίση έχει ξεσκεπάσει σε όλο του το… μεγαλείο το πρόσωπο του τέρατος και τροφοδοτεί μία καθημερινή απέχθεια για ό,τι μας περιβάλλει. Και αποφασίζεις να αντισταθείς σε όλο αυτό, να προσφέρεις κάτι θετικό. Αλλά τα αντανακλαστικά του τέρατος είναι τόσο καλά που ορθώνουν άμεσα ένα τείχος και φέρνουν στα χείλη ένα αναπάντητο “γιατί;”. Γιατί να είμαστε έτσι;