Το φοιτητικό μου Σαββατοκύριακο στην Χαλκιδική

Λέξεις: Γιάννης Ανδρέου

Το καλοκαίρι ξεκίνησε με όλα τα φόντα για να μην είναι αυτό που σχεδιάζαμε. Λεφτά για μακρινές διακοπές δεν υπήρχαν. Μια Ινδία που λέγαμε να χαθούμε για κανένα δίμηνο δεν το βλέπαμε να παίζει. Η μοναδική κλασική συνταγή από Θεσσαλονίκη ήταν για άλλη μια φορά η Χαλκιδική. Δεν μας χάλαγε αν γινόταν υπό προϋποθέσεις. Πρώτον να μην πάμε για άλλη μια φορά στο φοιτητικό κάμπινγκ στο Ποσείδι. Δεύτερον να μην πάμε πουθενά χλιδάτα, που θέλαν οι μισοί γιατί δεν υπάρχει καύσιμο. Άλλωστε υπάρχουν τρόποι να ψιλοαπολαμβάνεις τη χλιδή. Μπαίνεις στη ζούλα σε ένα ξενοδοχείο, μιλάς αγγλικά την αράζεις στην πισίνα κλπ. Τα έχουμε εμπεδώσει από άλλα χρόνια. Τρίτον free camping forbidden. Πέρσι μας κυνηγούσαν στην Ανάφη και μας πήρανε τα πασσαλάκια από τη σκηνή και μας τα δώσανε οι μπάτσοι την ώρα που μπαίναμε στο καράβι για να φύγουμε. Με αμοιβαίες υποχωρήσεις λοιπόν επιλέξαμε τρεις φοιτητές, ένας ασκούμενος δικηγόρος, μια διαφημίστρια και μια πωλήτρια καλλυντικών να στρατοπεδεύσουμε στον Αρμενιστή Ιούνη μήνα. Χαλαρά.

Μέρα πρώτη:

Το δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής διαφέρει από το πρώτο όσο η κόλαση από τον παράδεισο. Είναι πιο κουλ. Έχει ακόμα παραλίες που μπορείς να κάνεις γυμνισμό. Δεν έχει τόσα ντάμπα ντούμπα. Δεν έχει τόσα στρινγκ στα beach bar. Δεν έχει τόσα beach bar. Έχει πολλά χίπικα μέρη. Ή έστω ψευτοχίπικα. Είναι σχετικά πιο φθηνό. Είναι όμως και οικογενειακό. Αφού μαλώσαμε καμιά ωρίτσα για το που θα βάλουμε τις σκηνές, ευτυχώς πήγαμε Κυριακή βράδυ που φεύγαν τα γιουρούσια του Σαββατοκύριακου, την πέσαμε κάτω από κάτι δέντρα, δίπλα σε έναν τύπο που είχε κάνει το τροχόσπιτο διαμέρισμα. Είχε στρώσει χαλιά, είχε κουβαλήσει γλάστρες, το μισό IKEA, την πεθερά του, τηλεόραση που έπαιζε όλα τα πρωινάδικα σε επανάληψη από τα χαράματα, στερεοφωνικό που έπαιζε Βανδή και ξερνάγαμε, και μας κοιτούσε και περίεργα κάθε φορά που βγαίναμε γυμνοί να απλώσουμε πετσέτες στο δέντρο. Είχαμε πει να ακολουθήσουμε χαλαρό πρόγραμμα και να μην καταπιέζουμε ο ένας τον άλλο. Ζευγάρια δεν ήμασταν, αν και τα δυο κορίτσια της παρέας είχαν πάρει τους τρεις από μας κατά καιρούς. Άρα ότι κάτσει ευπρόσδεκτο. Μεταφορικό μέσο εκτός από ένα παπί που έφερε ο Ανδρέας δεν υπήρχε και το ΚΤΕΛ Χαλκιδικής είχε την τιμητική του. Το πρώτο βράδυ είπαμε να πάμε σινεμά μέσα στο κάμπινγκ που έπαιζε ένα. Πίτα το σινεμά, μερικοί κάτσαμε κάτω, ευκαιρία για γιορτή. Χαζεύαμε πόδια ανάμεσα στις καρέκλες και την κρίσιμη στιγμή της αγωνίας ο Σταύρος πάτησε μια τσιμπιά στον πωπό της Τώνιας και η κραυγή ακούστηκε σε όλο το κάμπινγκ. Κατεβήκαμε στο μπαρ ανήμποροι καθώς το στήσιμο της σκηνής επέφερε σε όλους το γνωστό χαρακτηρισμό κομμάτια. Την πέσαμε στην παραλία και σχεδιάσαμε επιμελώς τη δεύτερη μέρα. Να ‘’φάμε’’ τίποτε απόψε δεν προβλέπεται, τα κορίτσια δήλωσαν πονοκέφαλο, από τα γύρω αντίσκηνα δεν έπαιζε τίποτε, πρώτη μέρα τέλος.

Μέρα δεύτερη:

Το να ξυπνάς με ένα μούλικο στη διαπασών να ουρλιάζει για να του πάρουν από το σούπερ μάρκετ το ποδήλατο της Μπάρμπι, δεν είναι αυτό που γούσταρες. Το παρακάμπτεις. Πρωινό. Άρχισαν οι γνωστές ματζιριές. Σιγά μη φάω στο καφέ να μου πιάσουν τον κώλο, άμα πας σούπερ μάρκετ πάρε μου ένα γιαούρτι, εγώ δεν θα τρώω είμαι σε δίαιτα έβαλα δυο πόντους. Σήμερα θα πάμε Καβουρότρυπες για μπάνιο που έχει γυμνιστές. Πώς θα πάμε; Δύο με το παπί και οι υπόλοιποι με ωτοστόπ. Βγήκαμε από το κάμπινκ στην εθνική. Βάλαμε τις γκόμενες να κάνουν ωτοστοπ και οι υπόλοιποι δύο κρυφτήκαμε πίσω από ένα θάμνο. Σταμάτησε ένα αγροτικό, πεταχτήκαμε και μεις, είπε μόνο τα κορίτσια θα πάρω, το παζαρέψαμε, ανεβήκαμε εμείς στην καρότσα, τον κοιτάγαμε σε όλο το δρόμο να τις καρφώνει στα μπούτια ο βλάχος, αυτές ψύχραιμες, φτάσαμε. Μέσα στα δέντρα σε μια σκηνή έβγαινε ο καπνός της ειρήνης, εδώ έπρεπε να μένουμε είπε ο Σταύρος. Σε μια από τις παραλίες ήταν η χαρά του μπανιστιρζή, πήγαμε πιο πέρα ένα ζευγάρι Γερμανών σε περιπτύξεις. Είχαμε ξεχάσει τα αντηλιακά και πλακωθήκαμε για το ποιος έφταιγε, άρχισε να βραδιάζει και δεν μας έπαιρνε κανείς για πίσω, το παπί έκανε πέντε δρομολόγια αναγκαστικά, μέχρι που κόλλησε γιατί ο στόκος ο Μιχάλης δεν είχε βάλει λάδια και τρέχαμε την άλλη μέρα να βρούμε μάστορα στη Σάρτη.

Μέρα Τρίτη:

Η Σάρτη παλιά είχε χίπηδες. Τώρα οικογένειες και κάτι ξεχασμένα φρικιά. Πήγαμε με το ΚΤΕΛ. Αποφασίσαμε να κόψουμε τις μαλακίες και να νοικιάσουμε ένα αμάξι δυο μερούλες να δούμε και κανένα μέρος. Το Έθνικ είναι μισή ωρίτσα μακριά, στην Τριστινίκα. Πολύ σούπερ μέρος, πάνω στο λόφο, μουσικάρες, ποτά, βρήκα και μια παλιά συμμαθήτρια μου, που έχει βάλει σιδεράκια και έγινε μουνάρα, άλλαξες μου είπε, και συ της είπα δεν πάμε για καμιά βουτιά; Είχα διαβάσει και ένα άρθρο πρόσφατα για τον κολεοσπασμό και ψιλοφοβόμουνα μέσα στη θάλασσα, μπορεί λέει να μαγκώσει μέσα, να κολλήσεις σαν τα σκυλιά και βγεις στην παραλία για βοήθεια. Μου’χει κάνει μεγάλη εντύπωση, όχι ότι θα με χάλαγε να κολλήσω για καμιά βδομάδα εκεί μέσα, αλλά την ξεφτίλα σκεφτόμουνα. Τα όνειρα έμειναν όνειρα καθώς η συμμαθήτρια ούτε να ακούσει, πάλι η χαρά του μαλάκα και σήμερα. Στο γυρισμό κάναμε το γύρω του ποδιού, έπαιζε ένας dj, τα μπίτια ακουγόταν μέχρι το βουνό. Καιρό είχα να γίνω τόσο γκολ. Η Τώνια βρήκε ένα παλιό γκόμενο, και δήλωσε πως θα κοιμηθεί εκεί, οι υπόλοιποι δεν έβλεπαν να οδηγήσουν, κουράμπελα την πέσαμε στην παραλία, ψοφήσαμε από το κρύο και το πρωί που είχαν φύγει όλοι τα μαζέψαμε για πίσω. Με απώλειες. Η Τώνια ήρθε μάζεψε τα πράματα της και την έκανε, γιατί ο γκόμενος ήταν φιλοξενούμενος σε σκάφος στον Καρρά και σιγά μην κάτσει με τους άπορους.

Μέρα Τέταρτη:

Τι σας έλεγα στην αρχή για το πρώτο πόδι; Ξεχάστε τα γιατί ήρθε η ώρα του. Μεσημέρι φτάσαμε στη Φούρκα. Την ώρα που ανθίζουν τα στρινγκάκια. Κόλαση. Τέσσερα μπακούρια και μια πωλήτρια καλλυντικών. Χωριστήκαμε σε ομάδες και χαζεύαμε. Χαζεύαμε αλλά καμιά δεν μας χάζευε. Έπρεπε να πηγαίνω τέσσερις φορές τη βδομάδα στο γυμναστήριο, είπε με ενοχές ο Μιχάλης. Η Μαρία, που όλες τις μέρες ήταν σεμνή, με κάτι παρεό και τέτοια, τα πέταξε όλα. Πάντως παρότι γινόταν της τρελής το πανηγύρι είχα την αίσθηση ότι το 80% του κόσμου πρέπει να κοιμάται μόνο του. Κάναμε ένα ντουζάκι λαθραία σε μια ταράτσα από κάτι ενοικιαζόμενα, είχαμε πάρει μαζί μας ρούχα αλλάξαμε και βγήκαμε Καλλιθέα. Είχε ένα μποτιλιάρισμα τρία χιλιόμετρα. Φάγαμε και μια πόρτα σε κλαμπ γιατί ήμασταν με τζιν, καταλήξαμε σε μπουζούκια. Εκεί να δεις μωρό πάνω σε τραπέζι. Δεν είχαμε και λεφτά να ρίξουμε κανά λουλούδι και μαζεύαμε από κάτω και πετούσαμε. Η Μαρία βρήκε κάτι φίλους της αδερφής της που θα πήγαιναν Σκιάθο την άλλη μέρα και μας χαιρέτισε ευγενικά παρακαλώντας μας μόνο να φέρουμε τα πράματα της. Είχαμε καμιά κατοστάρα χιλιόμετρα μέχρι τον Αρμενιστή. Χάλια. Σε μια ισιάδα έξω από το ΛΑΚΑΡΑ, ο Σταύρος ψιλοκοιμήθηκε στο τιμόνι, στουκάραμε και το αμάξι σε ένα βράχο, καμιά διακοσάρα ζημιά, καλά που είχα μια πιστωτική του πατέρα μου. Γίναμε μπίλιες μεταξύ μας και ορκίστηκα του χρόνου να πάω κοινωνικό τουρισμό ή κανένα Θιβέτ να διαλογιστώ.