Το καλοκαίρι είναι η μικρογραφία της Ελλάδας ή αλλιώς ανοχή, σιωπή και συνενοχή

Καίγεται το δάσος, δεν μιλάς αν δεν καεί το γειτονικό σου δάσος.

Καίγεται το διπλανό χωριό, δεν μιλάς γιατί δεν καίγεται το δικό σου.

Δεν έχει γιατρούς στα νοσοκομεία, δεν μιλάς αν δεν χρειαστεί να το επισκεφτείς.

Δεν βγαίνει ο μήνας σε κάποιους, δεν μιλάς αφού βγαίνει ο δικός σου.

Κλείνει το γειτονικό καφέ, πας στο επόμενο αφού δεν είναι το δικό σου.

Κλείνουν τον παιδικό σταθμό του Δημοτικού σου Διαμερίσματος, δεν μιλάς αφού δεν είναι το δικό σου.

Χάνει τη δουλειά του ο διπλανός, σκέφτεσαι ουφ τη γλιτώσαμε.

Έρχεται ο διορισμός του συμφοιτητή/δασκάλου στην Μύκονο και ο δικός σου Κοζάνη, σκέπτεσαι Άγιο είχαμε, πώς θα βρίσκαμε σπίτι.

Χρεοκοπεί η βιοτεχνία που δουλεύει ο γείτονας γιατί για την παραγωγική ζώνη της χώρας δεν έχει υπάρξει καμία πρόβλεψη, ευχαριστείς το Θεό που εσείς αντέχετε.

Δεν πήγε διακοπές ο γείτονας, λες πάλι καλά είμαστε.

Σου εκμυστηρεύεται ο φίλος ότι δεν έχει χρήματα να κάνει service το αυτοκίνητο, στεναχωριέσαι αλλά σκέφτεσαι πως κάτι θα έκανε λάθος.

Σου λέει ο συγχωριανός πως δήλωσε τα διπλάσια χωράφια στον ΟΠΕΚΕΠΕ, σκέφτεσαι μακάρι να είχες το θάρρος.

Δεν δηλώνει ο φίλος τα εισοδήματα από κάτι πρόβατα στο χωριό, λες μακάρι να είχες κι εσύ.

Βλέπεις τον γείτονα που ετοιμάζεται για πορεία, και λες τί θέλει και μπλέκει. Κατεβάζεις το βλέμμα. βγάζεις το μήνα.

Κοιτάς τον ΚΜ με τον Τζόκοβιτς στην Τήνο, ψελλίζεις κάτι μην σε ακούσουν γιατί περιμένεις το διορισμό σε 5μηνα.

Πηγαίνεις γλυκά στον Αντιδήμαρχο μπας και ρίξει άσφαλτο στο εξοχικό, λές που ξέρεις μπορεί να το κάνει.

Λες, σκέφτεσαι, ονειρεύεσαι, θυμώνεις. Έχεις χρόνο. Είναι καλοκαίρι.

Μα πάνω από όλα αναφωνείς, «δόξα τω Θεό, καλά είμαστε». Μέχρι να μην είσαι. Γιατί νομοτελειακά δεν θα είσαι…