Το Μαγικό Μα-ΖΕΙ

Λέξεις: Μαρία Μυρτώ Γρίβα Εικόνα: Γιώργος Κουρτίδης

Επιστρέφεις από τις διακοπές… Και είναι όλα εκεί να σε περιμένουν. Η δουλειά, η δόση στην εφορία, ο τεχνίτης, ο λογιστής. Τρέχεις να προλάβεις. Διεκπεραιώνεις και ανασαίνεις με παύσεις,

Ο Σεπτέμβρης εκδικείται τον Αύγουστο. Το σώμα σου δεν λιώνει κάτω από τον ήλιο, λιώνει από καθημερινότητα. Ανάμεσα στους χτύπους των sms, τις ειδοποιήσεις της ημέρας, τις ενημερώσεις του ΦΒ, πιάνεις τον σφυγμό σου για να πεισθείς ότι υπάρχεις.

Είναι αυτές οι ατελείωτες μέρες που δεν ξέρεις αν η καρδιά σου θα χτυπήσει πιο δυνατά από τον ήχο αφύπνισης. Δεν ξέρεις αν κρυώνεις ή αν ζεσταίνεσαι. Δεν ξέρεις ποιος είναι ο κατάλληλος χρόνος, για να μιλήσεις. Κι όταν μιλάς, παίζεις ντόμινο με το ημερολόγιο και το τελευταίο τουβλάκι που σου απομένει είναι πάντα αυτό με το ερωτηματικό. Τι θα είχε συμβεί αν οι λέξεις είχαν προσγειωθεί μια μέρα πριν ή μια μέρα μετά…

Τριάντα ολόκληρες μέρες σαν ατελείωτο γαϊτανάκι, να γυροφέρνεις όσα θέλεις, όσα πρέπει κι όσα δεν πρέπει. Αρχίζεις και συνηθίζεις όλα τα δύσκολα που είχες θάψει κάτω από την άμμο, αυτά που άφηνες πίσω στις ατελείωτες βουτιές στην θάλασσα.

Κι αφού συνηθίσεις στα δύσκολα, αρχίζεις να θυμάσαι όσα αγαπάς σε αυτό το κομφούζιο που λέγεται πραγματικότητα. Ανάμεσα στα άπειρα μηνύματα και τηλεφωνήματα, προσπερνάς τα αδιάφορα και ανακαλύπτεις από την αρχή όσα αγαπάς.

Σαν μια καινούρια σχολική χρονιά, ξαναμαθαίνεις την αλφαβήτα. Δεν χαλαλίζεις το Άλφα στην απογοήτευση. Ζωγραφίζεις ένα τεράστιο Α και μαθαίνεις να συλλαβίζεις από την αρχή την Αγάπη. Ρίχνεις μια γραμμούλα από το Δέλτα και ξεφεύγεις από το ” δώσε μου”, για να αφεθείς σε ένα άυλο, μαγικό Δόσιμο. Αφήνεις το Έψιλον της εφορίας στο γραφείο του λογιστή. Τα βράδια κάνει πια κρύο και ζωγραφίζεις με το ‘Εψιλον έναν μεγάλο Έρωτα για να χαθείς σε κάποιο όνειρο.

Από τον Αύγουστο έως τον Σεπτέμβρη, ξέχασες, θυμήθηκες, απογειώθηκες, προσγειώθηκες. Κοίταξες χίλιες φορές με απορία στον καθρέφτη, προσπαθώντας να καταλάβεις ποιος είναι αυτός που σε κοιτάει απέναντι. Άλλαξες χίλιες φορές τον τρόπο που φοράς την καρδιά σου, μήπως και την στολίσεις με περισσότερες αντοχές…

Ώσπου ένα υπέροχο φθινοπωρινό βράδυ η καρδιά σου χτύπησε πιο δυνατά από την καθημερινότητα. ” Δεν με έχεις για όσα αντέχεις, με έχεις για αυτούς που αγαπάς”. Κι κάπως έτσι κατάλαβες ότι η πιο όμορφη ιστορία δεν είναι αυτή με το καλό τέλος. Η πιο όμορφη ιστορία είναι αυτή που γράφουν δυο άνθρωποι που μαθαίνουν την αλφαβήτα από την αρχή. Εκεί που το Μι αφήνει πίσω στον Σεπτέμβρη την μοναξιά και αρχίζει η επόμενη σελίδα με το ΜΑΖΙ.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!