Το μαύρο και τα πυροτεχνήματα: Και πώς να γιορτάσεις;

Λέξεις: Μίλτος Τόσκας

Στο μπαλκόνι εκκωφαντική σιωπή. Κοιτάζω τον ουρανό για ώρα… μαύρο, πίσσα. Δε φαίνεται το φεγγάρι, δεν υπάρχουν αστέρια, ούτε καν σύννεφα. Μία δύσκολη νύχτα μας περιμένει κι αργεί να ξημερώσει. Ξαφνικά κάπου στο βάθος πυροτεχνήματα. Δεκάδες, εκατοντάδες. Χρωματίζουν, δίνουν λάμψη, φέρνουν μία αυθόρμητη αισιοδοξία … για λίγο. Σύντομα το show ολοκληρώνεται. Ξανά σκοτάδι, σκιαχτικό, τρομακτικό, προκαλεί φόβο και δέος στους περισσότερους. Δε σταματώ να το αντικρίζω, το βλέμμα μου μένει καρφωμένο εκεί, μαζί κι η σκέψη. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί τα γράφω όλα αυτά.

Αυτή η μικρή παραβολή αποτελεί την εικόνα της κοινωνίας μας στα δικά μου μάτια. Μετά από μία δεκαετία μνημονίων, εναλλαγής κυβερνήσεων και τρομερών δυσκολιών αποτύχαμε παταγωδώς στο σύνολό μας να γίνουμε “καλύτεροι” ή αν θέλετε περισσότερο άνθρωποι. Αυτό θα πρέπει να μας πληγώνει, να μας προβληματίσει, να μας ανησυχεί. Το μαύρο απλώνεται από τους δρόμους, τις πλατείες, μέχρι τις ταράτσες. Τρομάζω, κάθε πρωί που ξυπνώ, αγχώνομαι πριν διαβάσω τις ειδήσεις. Τι βαπτίζεται άραγε επικαιρότητα και τι “κανονικότητα”; Πόσο εύκολα αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη; Νιώθω δίχως υπερβολή ξένος σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου.

Επιμένω πως δεν είναι λύση η βία. Κι εδώ μιλάμε για αποτυχία. Με σπασμωδικές κινήσεις ίσα ίσα ενισχύεις το αφήγημά τους, μία τρύπα στο νερό. Δεν είναι αντίδραση όμως σκεπτόμενου ανθρώπου η σιωπηλή αποδοχή μίας τέτοιας κατάστασης, όπως αυτή που διαμορφώνεται. Ναι, να υπάρχει ασφάλεια, να υπάρχει ευταξία, ναι, ναι, ναι, αλλά με συγχωρείτε αυτά που βιώνουμε ξεπερνούν τα όρια. Ψάχνω μία σανίδα να κρατηθώ. «Η Χρυσή Αυγή δεν είναι εγκληματική οργάνωση», «τα Αρχαία της Βενιζέλου αποσπώνται». Τι κι αν η Ευρώπη μιλάει για μία νέα Πομπηία, οι εξελίξεις έχουν δρομολογηθεί στα ανώτερα κλιμάκια. Και μετά λύπης μου είδα ελάχιστους Θεσσαλονικείς να ευαισθητοποιούνται. Δεν μπορώ να πανηγυρίζω ούτε για ένα ψήφισμα 20.000 και πλέον ατόμων στο Internet, ούτε για τα λίγα άτομα που βρέθηκαν στη Βενιζέλου την Τρίτη το απόγευμα.

Μία απλή αναφορά στα εθνικά ζητήματα και το προσφυγικό είναι αρκετή στην παρούσα φάση, όπως επίσης σε χιλιάδες οικογένειες που έχασαν τα κοινωνικά επιδόματα και δε θα κάνουν φέτος Χριστούγεννα. Μιλάμε όμως για τη γέννηση του Θεανθρώπου, πού είναι η αγάπη κι όσα πρεσβεύει στην ουσία; Χάθηκαν κι αυτά το πέρασμα των χρόνων. Έμεινε μία τυπολατρία κι ένας ξενόφερτος υλιστικός στολισμός. Ψηλά δέντρα, λαμπάκια, στολίδια και μία απέλπιδα προσπάθεια να γεμίσουμε το κενό με πράγματα. Φυσικά όλο αυτό το σαθρό οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Το χειρότερο είναι πως κάποιοι εύχονται να μη συμβεί αυτό κι απολαμβάνουν τα πρόσκαιρα προνόμια που τους έφεραν οι συγκυρίες, αδιαφορώντας για τον διπλανό.

Εμείς ωστόσο θα μπορούμε να γιορτάσουμε πραγματικά κι όχι εικονικά όταν δε θα υπάρχουν τόσοι, τόσοι, τόσοι άστεγοι, όταν κάθε οικογένεια θα μπορεί να έχει ένα σεμνό κι αξιοπρεπές τραπέζι, όταν οι άνθρωποι θα γεννούν και δε θα αυτοκτονούν. Σε έναν κόσμο που οι κοινωνικές ανισότητες συνεχώς μεγαλώνουν πώς να γιορτάσεις; Και να είστε σίγουροι ο Θεός δεν μας ξέχασε, εμείς ξεχάσαμε τον Δημιουργό, την Ανώτερη Δύναμη που δημιούργησε αυτόν τον κόσμο. Θα υποστούμε την τιμωρία του άπληστου Μίδα. Γι΄αυτό πρέπει να γνωρίζεις Ιστορία, για να αποφεύγεις τα λάθη του παρελθόντος, αλλά ποιος κάνει τον κόπο σήμερα; “Δεν υπάρχει χρόνος” …

Tην ώρα που η πολιτιστική μας κληρονομιά ξεριζώνεται και πιθανότατα χάνεται, την ώρα που ο Πολιτισμός θέλουν να μας πείσουν πως είναι προνόμιο λίγων, την ώρα που βραδιάζει, έρχονται τα πυροτεχνήματα σε καλά οργανωμένη αποστολή στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και κάτι δρόμοι στολισμένοι να δίνουν μία έσχατη νότα Χριστουγέννων. Αυτό έμεινε. Αυτό δέχονται απαίδευτα δίχως καμία αισθητική παρέμβαση. Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους με υγεία, με το καλό να μας βρει ο νέος χρόνος και μακάρι να μην έχουμε άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις μέχρι να μας αποχαιρετήσει το 2019.