Το μεγάλο κόλπο και η σιωπή των αμνών

Του Γιώργου Τούλα

Στο τέλος της οδού Μοναστηρίου δεσπόζει το νέο αστυνομικό μέγαρο της Θεσσαλονίκης. Εγκαινιάστηκε μεγαλοπρεπώς πριν μερικά χρόνια. Το ΤΑΙΠΕΔ έβγαλε το κτίριο πέρσι σε πώληση και το κράτος είναι υποχρεωμένο πλέον να πληρώνει ενοίκιο στο νέο ιδιοκτήτη του κτίριου για να το χρησιμοποιεί!

Πολύ κοντά του βρίσκεται μια έκταση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Στο όριο των δήμων Αμπελοκήπων και Μενεμένης δυο σχολεία, ένα γήπεδο, μια εκκλησία, ένας δρόμος, κτίσματα που καθημερινά εξυπηρετούν τις ανάγκες μιας υποβαθμισμένης περιοχής της δυτικής Θεσσαλονίκης βγαίνουν στο σφυρί. Η ιστορία περνά στο ντούκου αλλά και εδώ θα συμβεί ακριβώς το ίδιο. Σε λίγο καιρό, αν προχωρήσει η πώληση, το κράτος θα αναγκαστεί να πληρώνει ενοίκιο στους νέους ιδιοκτήτες για να χρησιμοποιούν οι δημότες τα κτίρια. Ακόμα και την εκκλησία για τους γάμους τους!

Με την ίδια ακριβώς λογική ετοιμάζεται η πώληση του νερού της Θεσσαλονίκης. Έχοντας τα παραδείγματα των περιοχών της Ευρώπης από τη Γερμανία μέχρι τη Γαλλία που πούλησαν το νερό τους σε ιδιώτες για να το πάρουν πίσω λίγα χρόνια αργότερα άρον άρον παραδεχόμενες το τεράστιο λάθος που διέπραξαν εκεί οι αρχές, η απόφαση μοιάζει πέρα για πέρα παράλογη.

Τη νύχτα της Δευτέρας, σιωπηλά και στα μουλωχτά, με μια κατατέθηκε στη Βουλή, κάπου 50 εκατομμύρια στρέμματα δάσους και δασικών εκτάσεων  βαφτίζονται βοσκοτόπια και ετοιμάζονται να εκποιηθούν.

Το μεγάλο κόλπο όμως αφορά τις ακτές. Τους Αιγιαλούς. Εκεί μέχρι τις 13 Μαΐου ‘’διαβουλευόμαστε’’ για την ‘’αξιοποίηση’’ τους. Δηλαδή την αλλαγή του ελληνικού τοπίου διά του πιο βάρβαρου βιασμού του από τη γέννηση του ελληνικού κράτους.

Είναι η ίδια ακριβώς στιγμή που η κυβέρνηση μιλά για το succes της story. Ένα στόρι που έχει δυο αναγνώσεις. Μία της κυβέρνησης και μια των υπολοίπων. Που βλέπουν μια άλλη πραγματικότητα. Που στο όνομα των υποτιθέμενων μνημονιακών υποχρεώσεων υποθηκεύει άκριτα σε Έλληνες και ξένους το σύνολο των φιλέτων της Ελληνικής επικράτειας. Αντί να το αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο. Να δούμε όμως τι λένε φωνές, σίγουρα όχι αριστερές.

“Η Ελλάδα έχει χάσει το ¼ της παραγωγής της και η ανεργία βρίσκεται στο 27%. Τα οικονομικά δεδομένα είναι απογοητευτικά. Το φημισμένο πρωτογενές πλεόνασμα αποκρύβει τα υψηλά επιτόκια δανεισμού. Και η εμπιστοσύνη των αγοραστών ομολόγων -και σε αυτό συμφωνούν οι οικονομολόγοι- δεν αφορά την ελληνική οικονομική ανάκαμψη, αλλά όσους στηρίζουν την Ελλάδα, το ΔΝΤ και τα ευρωπαϊκά κράτη”, γράφει το περιοδικό Focus της Γερμανίας.  

Ταυτόχρονα το μεγάλο παιχνίδι με τους τραπεζίτες και τις παραχωρήσεις ας πούμε εκτάσεων σαν το Ελληνικό με όρους που αγγίζουν το χαριστικό για τα επόμενα πενήντα, εκατό χρόνια μοιάζουν προκλητικές. Άνθρωποι σαν το Στέφανο Μάνο, που δεν τους λες και αριστερούς, αρθρογραφούν αγωνιωδώς προσπαθώντας να χτυπήσουν καμπανάκια. Μάταια. Το θέμα είναι αν θα βγει η Ελιά στις εκλογές νικήτρια.

Και τέλος υπάρχουν και οι ξένοι που δεν συμμερίζονται την αισιοδοξία του κ. Στουρνάρα. “Για να σταθεί ξανά η Ελλάδα στα πόδια της, πρέπει να κάνει πέρα το χρέος της. Σε έξι χρόνια,  το επίπεδο του χρέους θα βρίσκεται από το 177% του ΑΕΠ στο 125%. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% σε δύο χρόνια. “Πρόκειται για μία ολότελα απατηλή υπόθεση” λέει ο Τόμας Μάγερ, πρώην  επικεφαλής οικονομολόγος της Deutsche Bank.

Την ώρα αυτή ένα μεγάλο κόλπο στήνεται στην Ελλάδα. Οι πιο πολλοί από μας υποψιαζόμαστε τι συμβαίνει, αντιδρούμε με ένα like στο fb, άντε και με καμιά υπογραφή διαμαρτυρίας σε καμιά πλατφόρμα υπογραφών. Και κει τελειώνουν όλα. Ρωτούσα προχθές με αφορμή τον αιγιαλό έναν γνωστό μου, συνειδητοποιημένο άνθρωπο τι θα κάνουμε; Έλα μωρέ μου απάντησε, θα καταπέσει στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ας καθίσουμε λοιπόν και ας περιμένουμε. Ήσυχοι. Την νέα Ελλάδα που ετοιμάζεται αθόρυβα…