Το μεταμοντέρνο αποκαΐδι της φρίκης
Λαμαρίνες, πέτρες, καμένα παπλώματα, καμένοι κάδοι που έχουν λιώσει στην άσφαλτο... όλα όσα συνέβησαν χθες βράδυ.
Λέξεις – Εικόνες: Δέσποινα Αθανασιάδη
7 Δεκεμβρίου ώρα 7:20 το πρωί. Ξύπνησα και κατέβηκα στο κέντρο. Ήθελα να δω τα απομεινάρια της χθεσινής μέρας και νύχτας. Οι πληγές και τα «μέτωπα» που άνοιξαν πολλά. Και οι εργάτες πολλοί. Το μέρος που τραυματίστηκε περισσότερο ήταν το Συντριβάνι και κυρίως τα εργοτάξια του Μετρό.
Μόλις πλησίασα στην Αγγελάκη τα δακρυγόνα και τα καπνογόνα από την χθεσινή μέρα ήρθαν στο πρόσωπο μου. Η κατάσταση ήταν ακόμα αποπνικτική. Βέβαια σιγά σιγά θα «σβήσουν». Και όλα θα ξεχαστούν. Και ας είναι εκεί οι εργάτες να παλεύουν με τις ώρες για να φτιάξουν τα “πταίσματα” άλλων. Έτσι και αλλιώς αυτή είναι η διαπαιδαγώγηση της χώρας.
Λαμαρίνες, πέτρες, καμμένα παπλώματα, καμμένοι κάδοι που έχουν λιώσει στην άσφαλτο… όλα όσα συνέβησαν χθες βράδυ. Και πάνω από όλα το εργοτάξιο του Μετρό. Το μεγάλο αποκαΐδι της χθεσινής νύχτας. Στέκει στην Εγνατία σαν μεταμοντέρνο γλυπτό. Σαν μια φρικιαστική εικαστική παρέμβαση. Που ίσως δεν πρέπει να αφαιρεθεί. Για να μας θυμίζει τη χθεσινή νύχτα. Να περνάμε και να το βλέπουμε. Όπως έχουν στο Βελιγράδι κρατήσει τα βομβαρδισμένα κτίρια. Πλάι στο ιστορικό Άσυλο του Παιδιού. Που παραλίγο να καεί γιατί κανείς δεν σεβάστηκε την ιστορία του και το τι προσφέρει έναν αιώνα τώρα σε παιδιά άπορα και αβοήθητα.
Δέκα ώρες, πόλεμος κουκουλοφόρων – αστυνομικών. Δέκα ολόκληρες ώρες η πόλη πυρπολούνταν ανελέητα.Όχι, δεν ήταν ο Αλέξης, η αιτία. Άλλη ήταν. Αν ήταν ο Αλέξης η αιτία, δεν θα συνέβαιναν αυτά.
Προχθές η μητέρα του δήλωσε: «ο Αλέξανδρος ήταν κατά της βίας, αποδοκίμαζε τις βιαιοπραγίες και τις καταστροφές. Δεν θα ήθελε με τίποτα να συνδεθεί το όνομά του με αυτά που γίνονται τώρα». Αλλά ποιος την άκουσε και ποιος τον σεβάστηκε; Κανένας. Ελλάς, το μεγαλείο σου. Κρίμα.
